Papa,
Alweer een vaderdag waar ik niet bij je ben.
Jij en ik, we waren een team. Jij was mijn maatje. Jij was mijn beste vriend. Jij was mijn voorbeeld. We vonden hetzelfde eten lekker, we vonden dezelfde dingen leuk. Dezelfde hobbies en interesses. Ik was zowat een kopietje van je, qua innerlijk. Hetzelfde vriendelijke, zachte, gulle karakter die graag een ander helpt. Jij had mij de hele wereld gegeven als ik daarom had gevraagd.
Ik mis dit deel, het goede deel. Het deel waar ik van hield. Bestond je maar compleet uit het goede deel. Maar je hebt helaas nog een deel, het slechte deel. Zoals Dr. Jekyll & Mr. Hyde.
Ik heb in angst geleefd, angst voor jou. Hield je wel van mij? Ik denk wel dat je van mij hield, maar je hield denk ik meer van jezelf. Was ik het niet waard om het goede deel van jou te laten winnen?
Ik mocht nooit in het donker fietsen, want stel je voor dat mij iets overkomt, dat iemand mij iets aandoet. Strenger in het beschermen van mij dan de vaders van vriendinnen waren. Ik dacht altijd wat kan mij nog gebeuren wat mij thuis al niet gebeurd. Je had me moeten beschermen, absoluut, maar vooral tegen jezelf.
Toen ik ouder werd wist ik al dat mocht ik zelf ooit kinderen krijgen dan moet jij uit mijn leven verdwijnen. Want ik wil ze wel beschermen, tegen mensen zoals jij. Niet alleen tegen enge mannen die in bosjes schuilen, maar ook beschermen tegen mannen die je opa hadden kunnen zijn.
Stel dat je alleen uit het goede deel bestond, dan was je een fantastische opa geweest, dat weet ik zeker. Je had ze verwend en op handen gedragen, je zou gek op ze zijn en zij op jou. Ook dat moet ik missen, moeten mijn kinderen missen.
De pijn die je hebt veroorzaakt gaat door en door. In elk aspect van mijn leven, mijn leven lang. En om de zoveel tijd popt de vraag ‘Wat als?’ weer op. Wat als jij alleen uit het goede deel bestond. Hoe zag mijn leven er dan uit?
Ik heb jaren geleden aan extreme posttraumatische stress. Angst, walging, schaamte, afschuw, angst, angst, angst. Toen ik er eindelijk klaar voor was heb ik de juiste therapie gekregen. Het grote overheersende in mijn leven viel om. Angst en triggers zijn er in nog steeds, maar in mindere mate. Maar er kwam ook opeens ruimte voor andere gevoelens. Verdriet en rouw.
Rouw om wat was en wat had kunnen zijn. Niet alleen heb ik iets vreselijks meegemaakt, seksueel misbruik. Maar ik ben ook mijn vader kwijt geraakt. En mijn maatje. En daarbij het vertrouwen in alle mensen.
Was je maar een klootzak, dan had ik je gewoon kunnen haten.
Ik ben boos en verdrietig, omdat je het hebt verpest. Je hebt het verpest papa. Je hebt mijn hart gebroken.
~Een dochter zonder vader
