De afgelopen twee jaar is mijn leven een rollercoaster geweest. Natuurlijk door de nodige corona lockdowns, maar ook door het overlijden van vier mensen die onwijs dicht bij me stonden. Waar ik normaal van de stempel niet zeiken maar doorgaan ben, begon ik mij nu alleen maar verdrietiger te voelen. Professionele hulp was dan ook niet overbodig. In dit blog schrijf ik dan ook over mijn eerste ervaringen met rouwtherapie en acceptance en commitment therapie.
Waarom rouwtherapie?
Op 22 maart 2021, 1 dag na mijn 30ste verjaardag, overleed Melissa. Een van mijn beste vriendinnen. Tijdens onze vriendschap begon en eindigde mijn dag met haar. We waren 24/7 aan het appen, belden bijna elke dag en ik nam geregeld de trein naar Hoorn om haar te zien. Toen ze overleed viel ik dan ook in een gigantisch zwart gat. Natuurlijk heb ik genoeg vriendinnen die mij er door heen hebben gesleept, maar dat maakte het verdriet en verlies niet minder. Waar ik mij na haar dood vrij snel herpakte en daar eigenlijk van schrok werd het gemis na verloop van tijd steeds heftiger. Ik sloot me af, praatte niet over mijn emoties en bracht mijn avonden geregeld huilend op de bank door. Doordat ik alles opkropte kreeg ik meer fysieke klachten, ging ik sociale situaties steeds meer uit de weg en zat ik het liefst moederziel alleen op de bank.
Toen duidelijk werd dat ook mijn oma het eeuwige leven niet heeft en snel zou komen te overlijden, vond ik het tijd om professionele hulp te zoeken. De gedachte dat dit verdriet er nog eens bovenop zou komen verscheurde me en zorgde voor de druppel die de spreekwoordelijke emmer liet overlopen. Via de huisarts kwam ik bij een fijne praktijk in hartje Rotterdam terecht. Na het invullen van een vragenlijst had ik een goed telefonisch gesprek en bleek er onbewust veel meer in mijn koppie te spelen. Niet veel later had ik mijn eerste fysieke afspraak en nu de therapie er alweer op zit voel ik wel degelijk verschil. Daarover in een volgende blog meer! In overleg met mijn psycholoog is er voor acceptance en commitment therapie gekozen. Een therapievorm waar ik me ontzettend in kan vinden.
Wat is acceptance en commitment therapie
Acceptance en Commitment therapie (Acceptatie en toewijdingstherapie in het Nederlands) is een vorm van therapie die je helpt om afstand van je gedachten te nemen en er wat flexibeler mee om te gaan. Het is menseigen om van negatieve gedachten af te willen en te proberen om gedachten te controleren. Ook ik maak me hier schuldig aan, want zeg nou zelf.. Wie wil er constant verscheurd worden door verdriet, pijn, somberheid, zelfkritiek en negatieve gedachten? Doordat ik heel hard tegen deze gedachten vecht, gaan ze nog zwaarder wegen en nemen ze af en toe heel mijn leven over. ACT leert je om vriendelijker naar je eigen gedachten te kijken en weer in het hier en nu te komen. Doordat je niet meer tegen je gedachten vecht en accepteert dat niet alle pijn direct op te lossen is, hou je energie over voor zaken die je echt belangrijk vindt. In mijn geval mijn familie, vrienden, persoonlijke ontwikkeling, hobby’s en werk.
Samen met mijn psycholoog werk ik aan het vergroten van mijn mentale veerkracht en flexibiliteit. Dit doen we aan de hand van de volgende zes componenten en verschillende oefeningen:
- Acceptatie: stel je open voor je emoties en laat ook alle vervelende emoties toe;
- Defusie: leer afstand te nemen van belemmerende gedachten. Doordat de oefeningen die hier bij horen best grappig zijn, verliezen sommige emoties hun zware lading;
- Zelf waarnemen: je leert anders naar jezelf te kijken en je eigen gedrag waar te nemen;
- Hier en nu: je leert je meer focussen op het hier en nu, waardoor je je minder zorgen maakt over het verleden en heden;
- Waarden: je ontdekt wat je echt belangrijk vindt in je leven en waar je energie uithaalt;
- Toegewijd handelen; doordat je weet wat je echt belangrijk vindt, kun je vanuit die gevoelens handelen en ervoor kiezen niet meer uit negatieve gedachten te handelen.
Hoe bevalt acceptance en commitment therapie?
Alhoewel ik zelf voor de therapie heb gekozen, stond ik er toch best sceptisch in. Wie mij een beetje kent weet dat ik mezelf niet makkelijk open, alles weglach en vrijwel nooit over mijn gevoelens praat. Hoe dicht iemand ook bij mij staat, ik luister liever dan dat ik zelf iets deel. Vaak tot grote frustratie van de mensen om me heen. Het belangrijkste wat ik tot nu toe heb geleerd is hoe ik mijzelf open moet stellen. Ik neem de mensen die dicht bij mij staan steeds vaker in vertrouwen, voel me minder bezwaard als ik over negatieve emoties praat en merk dat dit mij ontzettend oplucht. Daarnaast gun ik het mezelf steeds iets vaker om echt iets voor mezelf te doen. Zonder dat ik hier belemmerende gedachten over heb. Zo ben ik al een keer alleen naar de bioscoop geweest, ben ik twee keer op vakantie geweest en heb ik genoten van een heerlijke massage. Hier kan ik best aan wennen!
