Het leven is wat je gebeurd als je andere plannen maakt. John Lennon schreef deze legendarische woorden al op en Acda en de Munnik gebruikte dezelfde tekst in een prachtig liedje. Het mooie aan een cliche is natuurlijk dat het eigenlijk altijd waar is. Pijnlijk maar waar.
Kleine kinderen worden snel groot. Deze is zeker waar. Want waar ik nog niet zo heel lang geleden met een kleine baby uit het ziekenhuis kwam is deze meid ineens al tweeëntwintig jaar oud. Haar baby broertje is al weer bijna negentien. Die is van een klein humpie opgegroeid naar de langste binnen ons gezin. Heeft plannen om volgend jaar op kamers te gaan terwijl zij natuurlijk al een tijdje in Spanje haar tijd doorbrengt.
Maar wat is er eigenlijk gebeurd met de plannen die ik vroeger zelf maakte toen ik nog onder de twintig was? Natuurlijk ben ik heel jong moeder geworden en ging het leven toen in een sneltreinvaart. Maar wat weerhoud mij er nu van om alsnog dromen waar te maken. Hoe komt het dat de ene persoon in een Ikvertrek opwelling al zijn spullen inpakt en vertrekt en de ander daar een heel stappenplan voor nodig heeft.
Het leven is een stappenplan
Even voor de duidelijkheid ik ben dus die van het stappenplan. Die van negentien woont nu nog thuis en die gaat ook echt niet uit huis gezet worden omdat ik zo nodig wil vertrekken. Gewoon lekker op zijn eigen tempo. Zorgt ervoor dat ik ook een paar jaar heb om mijn stappenlijstje af te werken. Ook wil ik dus niet zo’n ikvertrek stel zijn dat de taal niet spreekt. Daarom zijn we deze maand begonnen met spaanse les. Doodeng vind ik het.
Jullie lezen het, ik ben niet zomaar vertrokken. Er staat nog zoveel veel op mijn lijstje. Wat ga ik daar dan doen. Zelf iets beginnen of toch in loondienst. Waar gaan we dan heen? In april hebben we een bezoek vast gezet op de emigratiebeurs. Weer wat informatie verzamelen. Maar ooit, ooit ga ik. En dan hoop ik dat ik iedere dag een mooi weertje heb.
