Ben jij bang van de ongelovigen? De ongelovigen bevinden zich overal en kunnen je op de meest onverwachte momenten zomaar overvallen. En dan heb ik het niet over religieuze weirdo’s, maar over mensen met witte jassen en autoriteit, naasten, maar ook wildvreemden op straat.
De ongelovigen
De ongelovigen maken het een kwetsbaar mens met een medisch probleem niet echt makkelijker. Stel, je gaat naar een feestje en mensen dringen je allerlei oplossingen op voor je probleem als in: “De zus van mijn bakker heeft ook CVS en nu heeft ze een nieuwe matras gekocht en nu slaapt ze weer! Jij zou dat ook moeten doen. ” Dat zijn de makkelijke, ongelovigen. Hun oordelen kan je over je vlotjes heen laten gaan, je ervaart ze als lastig, maar niet onoverkomelijk. Je weet dat deze soort van ongelovigen het onhandig goed bedoelen of zomaar wat zeggen of altijd oordelen klaar hebben. En dat jij als ontvanger helemaal niets hoeft te doen met die uitspraken.
Bij de dokter
Maar stel dat je als kwetsbaar mens op een kwetsbaar moment terecht komt bij de dokter/verpleging. Hoe haal je het ook in je hoofd om daar hulp te verwachten! Je bent zo naïef te denken dat je daar op de juiste plek bent om geholpen te worden. En dat begint dus bij serieus genomen te worden. Bij gezien worden. Bij dossierkennis. Bij echt de tijd krijgen om je uit te drukken, ook al komen je woorden niet altijd even vlot misschien. Je hoopt dat de dokter begrijpt dat je niet voor je plezier daar zit of om hen pesterig lastig te vallen tijdens zijn/haar zeer belangrijke taken. Elke mens is namelijk belangrijk, dus ook die patiënt die je niet ernstig neemt. Meer nog: het is toch logisch dat de patiënt een nuttige expert is in het dagelijkse leven met zijn/haar symptomen?
Wereldwijd fenomeen
Ik zie het nog al te vaak voorbij komen, in getuigenissen van dichtbij en via online media wereldwijd. De ongelovigen vind je in alle windstreken. Ik schreef er al eerder over, ik weet het, maar het moet herhaald worden. Want elke extra onnodige pijn waar een patiënt mee te maken krijgt is pijn teveel. En daar moeten we het gesprek over blijven voeren en de aandacht op blijven vestigen. Je wil immers dat de patiënt beter wordt, niet zieker. Het niet geloofd worden in je verhaal is een frustrerende extra ballast bovenop de schouders van een chronisch zieke. Al die verhalen maken me erg verdrietig en het frustreert tegelijk. De ongelovigen zijn geen slechte monsters, uiteraard niet. Maar ik denk niet dat ze zich volledig bewust zijn van de enorme impact dat hun oordeel kan hebben op de hulpvrager. Woorden en gedrag doen er meer toe dan we beseffen.
Gevolgen van ongelovigheid
Wie weet gaat hij/zij de volgende keer niet meer naar de dokter. Want ze kennen de oogrol en de zucht al waarmee ze ontvangen zullen worden. En bijgevolg groeit en groeit het probleem, onbehandeld, tot het in sommige gevallen te laat is. Wie weet begint de patiënt aan zichzelf te twijfelen en denkt die: “Ben ik dit allemaal aan het verzinnen? Word ik gek ofzo? Lieg ik mezelf voor? Is wat ik voel normaal en kan iedere andere mens hiermee gewoon doorgaan en ben ik dus de flauwe? Kan ik mijn eigen gevoel niet vertrouwen? ” Alle uren therapie die het structurele ongeloof de maatschappij kost moet enorm zijn. Onbegrip maakt ziek.
De ongelovigen in witte jassen
Dokters met witte jassen en grote diploma’s zijn slimmer, toch? En hebben in het systeem per definitie meer macht dan de patiënt om zo te zeggen. Ook al omdat deze laatste niet in topvorm is voor de strijd waarvan die niet wist dat die ook nog eens zou moeten strijden bovenop de worsteling met het ziek zijn zelf. Waar moeten ze trouwens die extra energie vandaan halen? Het oordeel van de dokter weegt nog steeds meer door op het einde. Gelukkig zijn de jongere generaties patiênten doorgaans mondiger geworden en al zou het niet zo moeten zijn, kunnen ze meer opkomen voor zichzelf dan de oudere generaties. En gelukkig zijn de jongere generaties dokters door de band al iets beter uitgerust met communicatievaardigheden. Maar nog al te vaak loop het mis. En ja, het medische systeem staat onder druk en perst personeel uit. Niemand die dat ontkent. En toch blijft het een feit dat het niet zo zou moeten fout lopen. In mijn verleden als verkoopster moest ik toch ook op de drukste dagen voor kerst en nieuw in een overvolle winkel elke klant dezelfde vriendelijke aandacht blijven geven en kwalitatief verder helpen met zijn/haar vragen? En dat zonder witte jas of dik diploma.
Hoe anders?
Hoe kunnen we bijvoorbeeld vermijden dat een psychiater die je nog nooit zag meedogenloos groffe dingen in je gezicht gooit over jezelf en je ouders en zijn verslag mee doorslaggevend laat zijn bij je behandeling tijdens je hele ziekenhuisopname? Hoe kunnen we vermijden dat patiënten extra trauma oplopen door hoe ze behandeld worden of niet behandeld worden? Hoe kunnen we vermijden dat je huidskleur, je gewicht, de ongewone klachten, je gender, je financiële achtergrond, je taalvaardigheid je bijna gegarandeerd een vooroordeel oplevert van de behandelend arts? Waarna de ongelovigen van dienst elkaar hun vooropgezette mening doorgeven via je dossier en jij als patiënt verdrinkt in het systeem? Hoe kan dit anders, beter?
Getuigenissen
Niet iedereen is een ongelovige, zeker niet. En dat moet ook gezegd worden. Er zijn fantastische ervaringen met dokters, verpleging en mensen om je heen die je het gevoel geven veilig te zijn, dat je geloofd en vertrouwd wordt. maar toch moest deze blog geschreven worden. Omdat teveel getuigenissen me bereiken van over de hele wereld waarin het nog steeds fout loopt. In de hoop dat ergens een lichtje gaat branden waardoor iemand oprecht probeert het beter te doen in het vervolg. In de hoop dat we beseffen dat iemand met een hulpvraag dat niet doet om lastig te doen. In de hoop dat we allemaal beter leren communiceren. En durven te zeggen dat we het ook niet allemaal weten, maar wel bereid zijn samen te kijken hoe we de dingen beter kunnen maken voor de persoon die tegenover je zit.
Geef niet op
En aan de patiënt om alsjeblieft niet weg te blijven van de dokter, maar te blijven zoeken naar een plek en een mens waarbij je je veilig en gezien voelt. Want geloof me, jouw gezondheid is belangrijk, heel belangrijk.
