Te veel prikkels, ik word er gek van. Als ik de prikkels zelf onder controle heb dan gaat het wel maar als andere ze maken dan krijg ik er de kriebels van. Soms zou ik wel heel hard willen schreeuwen: “HOU GEWOON EVEN OP!”
Maar dat kan natuurlijk niet altijd. Sociaal gezien word dat niet echt geaccepteerd. Zie je het al voor je. Dat mensen gewoon overal gaan lopen schreeuwen. Want ik ben vast niet de enige die af en toe even heel veel herrie wil maken. En het is ook niet zo dat ik dat gevoel iedere dag heb. Maar een of twee keer per week komt het toch wel voor ben ik bang. Want die prikkels willen er gewoon een keer uit.
Jaren geleden kreeg ik de diagnose ADHD En hoewel ik anti medicatie ben zijn er echt wel momenten dat ik terugdenk aan de periode dat ik ze wel slikte. Het gaf echt rust in mijn hoofd. Maar slikken doe ik ze nu niet meer. Dus nu accepteer ik de dagen dat het even wat minder rustig is in mijn hoofd en de ene dag gaat dat beter dan de andere. Ik probeer op andere manier rust te krijgen onder andere door schrijven.
Prikkels en to do lijstjes
Op de meeste dagen gaat het ook goed, maar het zijn de momenten dat er een hoop aan de hand is dat het allemaal te veel kan zijn. Drukke werkdagen, chaotische puberdingen of de avond voordat we bijvoorbeeld op reis gaan. Al mijn lijstjes schieten dan door mijn hoofd heen. Maar heeft niet bijna iedereen dat? Van die To-do lijstjes. Is alles geregeld. Heb ik alles ingepakt. Zijn we niks vergeten?
Het gevaar is dat ik lijstjes maak van mijn lijstjes en dat ik dus door de bomen het bos niet meer zie. Zo reden we vorig jaar de tolweg op in Frankrijk zonder de tolbadge want die lag nog op het bureau in de kantoorkamer. Ook hebben we wel eens de hele auto leeggetrokken op een parkeerplaats voor diezelfde tolbadge. Die werd uiteindelijk teruggevonden in de tas waar iemand anders al in gekeken had. Want ik ben hier in huis ook niet de enige met dezelfde diagnose.
Oeps, nergens meer te vinden
Gelukkig zijn we nog nooit iets heel erg belangrijks vergeten zoals een rijbewijs of identiteitskaart. Terwijl ik dit schrijf denk ik ineens terug aan een vermiste identiteitskaart onderweg naar Normandië. Iets met een koningsdag feest, een puber en veel alcohol en een taxi. Die kaart was natuurlijk nergens te vinden en zijn we zonder toch maar in de auto gestapt naar de Franse kust. Gelukkig hebben we hem nergens nodig gehad.
Dit jaar gingen we samen op vakantie en was iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen kleding en belangrijke documenten. Dat verminderde de prikkels ook enorm moet ik zeggen. Een beetje delegeren. En die tolbadge die lag al heel de week klaar in het handschoenenkastje. Wat ik natuurlijk nog wel even heb nagekeken voor vertrek.
