Heb jij je in het verleden schuldig gevoeld over je ziekte? Ik wel. En hoewel met veel aandacht, geduld en loslaten van meningen de beschuldigende stemmen in mijn hoofd veel rustiger geworden zijn, is er nog steeds een klein deeltje in mezelf dat twijfelt.
Stemmetjes
Dat twijfelstemmetje wordt wakker als ik lang na elkaar totaal uitgeput op de zetel moet liggen, zonder zogenaamde aanleiding. Je doet je best om goed te zijn voor je lichaam, tikt alle items op de lijst af, en dan nog. Oh, wat dromen wij als mens ervan om alles te begrijpen en te kunnen controleren in het leven! Dus ook de mysterieuze manieren waarop lichamen functioneren. Als er een duidelijke oorzaak is kan je er wat aan doen. En bij gebrek daaraan gaan mijn gedachten automatisch naar dat ene waar ik ietwat controle over heb: namelijk mezelf. De oorzaak moet dan wel mijn eigen tekort komen zijn, zegt mijn hoofd. Zo kan het tevreden zijn: het heeft een logische verklaring verzonnen over die durende uitputting. Maar ik zit daardoor wel met de gebakken peren: dan heb ik daardoor last van de hardnekkige neiging om me schuldig te voelen. En laat ik je vertellen: dat helpt niet meteen om je uitgeruster te gaan voelen, laat staan beter. Je doet jezelf extra pijn omdat het pijn doet. Niet echt helpend, dit.
Ik ben schuldig…of niet?
Waarom doe je dat dan in je hoofd? Nog steeds, na al die jaren? Wel, mensen zijn er in verschillende soorten. Je hebt er bij wie alles wat er in hun leven gebeurt de schuld is van een ander. En je hebt er die automatisch de schuld bij zichzelf leggen. Dat laatste is de meest logische reaktie voor mijn gevoel omdat het me jarenlang zo is aangeleerd en omdat ik nu eenmaal het karakter heb dat ik heb. Ik ben (net als jij) een eeuwig “work in progress”.
Wijze brein
Mijn wijze rustige brein weet heel goed dat dat onzin is. Het is bovendien ook best verwaand te denken dat ik alles kan controleren in het leven. Al is dat niet helemaal wat ik denk op zulke momenten vol schuldig voelen. Het is meer een falen: dat ik alles zou moeten kunnen controleren. Mijn bloedwaarden heb ik goed gekregen, ik rust zoveel als kan, ik maak vers eten, ik beweeg een beetje en dan nog. Dus dan is er geen reden om me totaal onmogelijk uitgeput te voelen dagen en dagen. Andere mensen zouden in mijn omstandigheden niet zo flauw doen. Dus dan moet het wel mijn eigen schuld zijn.
Mijn hoofd
Ongelofelijk he, wat dat kwetsbare maar ook harde deel in mijn hoofd allemaal vertelt als ik geen verweer heb wegens uitgeput. (Ik durf te wedden dat jouw brein jou ook niet altijd de liefste gedachten voorschotelt.) Ik voel me steeds minder vaak schuldig en heb al lang aanvaard dat niet alles in het leven te begrijpen valt voor een klein mensenbrein. En dat dat ook niet nodig is.
Wat doe ik eraan?
Ok, maar wat doe je er aan? Wel, ik kan je zeggen wat werkt voor mij. Allereerst probeer ik die gedachten niet te bevechten. Daar heb ik geen energie voor op die momenten en het put alleen maar meer uit. Ook legt net het meer de nadruk op die schuldgedachten terwijl je er minder van wil. Ik laat ze er zijn, verdraag ze en kijk er met compassie naar. Dat deel van mijn brein wil ook alleen maar helpen door te proberen dingen te begrijpen die niet te begrijpen vallen. Ik herken die drukke stemmen vanbinnen erg goed als de alarmcentrale die code rood aangeeft. Dat wil zeggen, alles loslaten, en plat gaan liggen, en rusten rusten rusten. En als je middenin zo een razende gedachtenstroom zit, beseffen dat ook dit weer voorbijgaat.
Schuldig is normaal
Het is helemaal ok om af en toe te worstelen met dat ziek zijn. Als het erbij hoort dat je je van tijd tot tijd nog steeds schuldig voelt daarom, dan mag dat. De perfecte chronische zieke is een illusie. Laat het messy zijn, En voel je daar vooral niet schuldig om.
Dus aanvaard ik dat op oververmoeide dagen een rustdag helemaal niet erg is!
