Ondanks mijn gezondheid, of is het dankzij mijn gezondheid, deed ik al veel verschillende jobs… Stuk voor stuk waren ze heel verrijkend, met leuke mensen erbij en meestal ook nog erg leuk om doen. Stuk voor stuk bleven ze maar even in mijn leven… Steeds moest ik mijn lijf laten voorgaan, steeds weer afscheid nemen. Om nog maar te zwijgen van het paperassen-gedoe en de regeltjes en wetten van het ziekenfonds…
Je zou haast denken dat je het dan wel stilaan voor bekeken houdt, al dat werk-gedoe. Maar nee hoor, ons Kristien veert elke keer weer op. Waarom?
-Omdat je nooit moet stoppen met dromen.
-Omdat het leuk is om doen.
-Omdat het zin geeft aan je leven.
-Omdat onze maatschappij een grote waarde hecht aan werk, en een mens een kuddediertje is dat ” part of the team” wil zijn.
-Omdat ook ik iets te bieden heb en niet al te dom ben.
-Omdat ik dan eerlijk kan antwoorden op de vraag: “En wat doe jij?” zonder uitleg over gezondheid. Want soms heb je echt geen zin in dat gezeur.
Ik weet het, veel mensen zitten vandaag in het andere uiterste: namelijk zoveel moeten werken voor zo weinig, dat er weinig energie overblijft voor het echte leven. Meer en meer mensen moeten afhaken, en toch draaft de maatschappij maar door. Hebben we dan niks geleerd?
En toch, ik blijf erin geloven. Noem me naïef, ik vind het niet meer dan normaal. Het leven is nu eenmaal niet eenvoudig, voor niemand, dus waarom het nog erger maken met doemdenken? Ik ben op dat gebied altijd hoopvol, altijd weer bereid om nieuwe kansen te creëren, bij te leren. Draait daar het leven niet om?
Ik ben dol op jobs waarin ik mensen blij kan maken, waarin ik ze even aandacht kan schenken en hun dag een ietsje anders kan inkleuren. Ik werkte het liefst als verkoopster van producten met een verhaal, waarin je kennis mocht delen en leuke kadootjes kon inpakken.
Ja, ik heb kansen moeten loslaten, omdat ik heel eerlijk in de spiegel keek. Jawel, ik kan perfect een breiatelier leiden, ben best een goeie verkoopster voor juwelen, zou een goeie gezichtsbehandeling kunnen geven. Ik ben slim genoeg en handig genoeg, jawel. Maar ik heb geleerd mijn lichaam te erkennen voor wat het is en er respectvol mee om te gaan. En dus geleerd eerlijk te zijn en kansen te laten gaan. Steeds in het volste vertrouwen dat elke ervaring een mens rijker maakt. Steeds wetend dat voor elk deurtje dat sluit, er een ander zal opengaan. Nooit opgeven, en dat bedoel ik niet fanatiek of krampachtig, maar met een hart vol verwachting. Want daar wordt een mens goedgezind van!
Waar droom jij van? Heb jij ook stiekeme ambities? Het is nooit te laat, vergeet dat niet…
