In plaats van mijn gelukkige momenten met jullie te delen is er wat tussen gekomen. Woensdag 6 mei 2015: ik heb een afspraak bij de dokter. Precies op tijd komt de dokter de deur uit: “Denise je mag verder komen”.

Net als altijd ben ik zenuwachtig, schud zijn hand en loop door richting zijn werkkamer. Ik neem plaats, de dokter neemt plaats aan de andere kant van zijn bureau. Met zijn rustige blik kijkt hij mij vragend aan. Vertel eens Denise, hoe gaat het nu? Gespannen begin ik mijn verhaal. “Het gaat beter, met up’s en down’s. Gelukkig zijn de up’s op het moment meer dan de down’s. Toch blijf ik erg moe, hoe kan dat?”

De dokter begint het verhaal over de bijwerkingen van mijn medicatie, en ja symptomen daarvan zijn sufheid en vermoeidheid.Toch wil ik nog 1 keer een bloedonderzoek laten uitvoeren.

Soms speel ik zelf voor dokter en lees ik over de gekste ziektes op internet met bijwerkingen van vermoeidheid. Zo heb ik mezelf laten testen op MS. Gelukkig dit is niet de oorzaak van mijn vermoeidheid. Soms is het beter niet te veel te lezen op internet, want ineens heb je alles wat er te vinden is.

Ook heb ik meerdere bloedonderzoeken gehad, zonder resultaat. Toch wil ik dat er nog een keer naar mijn bloed gekeken wordt. De ziekte van Lymeheeft symptomen van vermoeidheid. Laten testen!’ Want wie is als kind niet gebeten door z’n akelig naar beest?

Ook wil ik dat er gekeken wordt naar een tekort aan vitamine B12. De dokter krijgt een glimlach op zijn gezicht en vraagt; “Gebruik jij drugs of enorme hoeveelheden alcohol?” ‘Nee’ is mijn antwoord!” Zijn antwoord ‘Dat is wat ik al dacht. Het innemen van vitamine B12 is op het moment een trend. Fabrikanten spelen hier slim op in”, zegt de dokter. “Maar zolang jij jezelf niet verwaarloost, is het hoogst onwaarschijnlijk dat jij een tekort hebt aan vitamine B12”. “Toch ‘laten testen”, zeg ik.

Tot slot wil ik mezelf nog een keer op Pfeiffer laten testen, dit heb ik al meerdere keren gedaan maar voor uitsluiting doen we het toch nog een keer. Goed, de dokter geeft mij de papieren en hup gelijk naar het ziekenhuis voor het bloedprikken.

Wachten en nog eens wachten op de uitslag! Dinsdag 12 mei ’15: piep, piep, “Goedemorgen. met de assistente van de dokter”, hoor ik aan de andere kant van de lijn. “Hallo, met Denise. Is de uitslag van mijn bloedonderzoek er al?” Na het geven van mijn geboortedatum heeft ze de uitslag van mijn onderzoek. Ik zie dat alles in orde is alleen dat je wel de ziekte van Pfeiffer hebt gehad”.

‘De sterkste mensen zijn niet degenen die kracht tonen voor ons, maar die strijd winnen waar we niets van weten’

Mijn wereld staat even stil en vele puzzelstukjes beginnen te schuiven en vallen gelijk op zijn plaats!! Vandaar mijn vermoeidheid. Vandaar dat alles zoveel moeite heeft gekost. Vandaar dat ik huilend naast mijn bed stond om aan de dag te beginnen, vandaar! Had ik het maar geweten dan had ik de rust kunnen nemen die mijn lichaam op dat moment zo nodig had, waar mijn lichaam opdat moment zo om schreeuwde!!

Hoe kan het dat het niet eerder ontdekt is? Misschien was alles dan nu anders geweest?!  Misschien.. Misschien heeft geen zin ‘zeg ik tegen mezelf!’ het is zo als het nu is, gewoon accepteren en doorgaan.

Dat is natuurlijk wel makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als ik één ding heb geleerd in mijn gevecht tegen mijn vermoeidheid is ‘leef in het nu!’ Nu is wat telt, nu is belangrijk!

Met een frisse blik op de toekomst gaan we er positief tegen aan! Ik ga mijn vermoeidheid verslaan ik versla mijn depressie! Dat is wat ik ga doen, en dat is wat ik kan! Helaas blijven er altijd restjes van Pfeiffer in je lichaam, ik laat me niet kennen! Het is ook maar net hoe jij er zelf mee om gaat..

Inhale the future, exhale the past.. 

xoxo Din, onto the next one

justliveblogthings