Het is vroeg in de ochtend, althans, 8 uur is voor mij vroeg. De wekker gaat. Esli hoor ik rommelen in huis samen met Zayne. Zij gaan zo samen een vriend naar Tilburg brengen.

Thuis

Zodra ze weg zijn stap ik onder de douche, ik voel me al heel de ochtend niet lekker. Dat stress invloed heeft op je lijf bewijst dat moment maar weer. Vandaag heb ik namelijk de afspraak met Professor van Eijck. DE professor op alvleesklier(kanker) gebied. Op mijn telefoon stroomt het ene succes bericht na de andere binnen. Na de douche neem ik snel nog wat extra medicijnen in en kleed ik me aan. Het liefst trek ik een joggingsbroek en trui aan, maar nee. Gister heb ik een gesprek gehad over “confidence” en daar moet ik op dat moment aan denken. Ik trek verschillende outfits aan, maar ga uiteindelijk voor een donkerblauwe highwaist skinny spijkerbroek, mijn fijne, zwarte, hoge overknee (lees tot je dijbeen) laarzen, en een oversized zwarte nette trui die ik voor kerst gekocht had. Ik combineerde het met mijn leren jasje, een zwart witte sjaal en mijn mooie designer bag van Christian Laurier, en niet te vergeten mijn zwarte grote diva zonnebril. Zo, nu alleen nog wat makeup erop en dan kan ik er tegenaan.

Maar dan, op het moment dat ik aan tafel zit begint het besef dat dit de dag is dat er over mijn lot beslist wordt. Ik besef me het ineens heel goed.. ik pak mijn telefoon en lees nog een keer die prachtige blog die Ankie voor en over mij geschreven heeft.. en bij het stukje over het missen van zijn (Zayne) afstuderen, bruiloft etc, breek ik uit in tranen.. ze rollen over mijn wangen en ik heb het niet meer. Na een paar minuten denk ik nee, Steef, gaan we niet doen. Genoeg gejankt. Je bent bad and boujee en zo zie je er qua kleding al uit, gooi er nu maar wat plamuur op en fix je haar en dan ben je klaar. Dus dat doe ik. Ik doe steek mijn haar voor de helft op in een knot en laat 2 plukken vrij voor mijn gezicht, ik doe mijn grote gouden statement oorbellen in die leuk matchen met de 3/4 bloemen kralen op mijn trui en de gouden details in mijn tas, ik kijk in de spiegel, spray nog wat white musk van de bodyshop op, doe wat lippenstift op mijn lippen en pak mijn telefoon als ik zie dat ik gebeld word: Esli, Steef ik sta zwaar vast bij Ridderkerk, het beweegt niet eens en ik weet niet of ik het ga halen.. dus ik laat mega snel pluis uit en besluit het openbaar vervoer te pakken.

Drama!

Ik stap weer de lift uit beneden en wil de tussendeur door naar de hal in het complex, komt ie he, en please, lach me niet uit.. ik loop keihard om de Randstadrail(soort tram/metro) te halen en blijf met mijn trui achter de deurklink hangen, ik word zo hard terug geslingerd dat ik op de grond eindig.. Oh wat voelde ik me een kneus en lachte ik mezelf van binnen uit, en ja laat de camera die in de hal hangt precies alles gefilmd hebben. Ik sta gauw op en loop hard door. Zodra ik de Randstadrail instap en ik wil inchecken kom ik tot de conclusie dat alle 3 de ov chipkaarten die ik heb verlopen zijn (3!!! Hoe dan?!).. oke, dan maar een paar haltes zwart en dan een nieuwe kaart kopen op voorweg laag, denk ik.. daar aangekomen zie ik dat die automaat alleen een oplaadpunt is en ik kom tot de conclusie dat ik niet in Rotterdam ga komen met het openbaar vervoer, zeker niet op tijd. Ik bel Es op en die red het toch om me te komen halen.

Erasmus Medisch Centrum

In het ziekenhuis zitten papa en mama al aan een tafel in het restaurant en samen wachten we op mijn schoonzusje Diena die even op Zayne wilt passen terwijl wij het gesprek voeren. We lopen naar de poli waar ik moet zijn en ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. Mama komt dichter bij me zitten en fluistert of het gaat, mijn hart bonkt zeg ik, waarop mama zegt dat ik niet de enige ben.. We zijn allemaal bang voor wat er over 10 minuten gezegd gaat worden. “Mevrouw Juliana” hoor ik en zie een andere arts dan ik verwacht had, daar gaaaan we weer dacht ik nog, deze arts stelt zich voor en vertelt dat professor van Eijck er zo ook bij komt alleen dat wij alvast het voorbespreken, gelukkig, ik dacht even dat ik weer met een andere arts opgescheept zat. Hij heeft een deel van mijn dossier al gelezen en vraagt of ik alles wil vertellen, en zo begin ik weer over 5 jaar lang te praten, alle opnames, behandelingen, operaties etc. Zodra we over de Whipple operatie beginnen merk ik dat mijn zenuwen het overnemen en ik begin steeds meer te praten, mama en papa leggen hun hand op mijn been en ik besluit mijn mond te houden en de arts een kans te geven om te praten. Hij is verbaast over hoe goed we ingelezen zijn. Ik heb gepraat met patiënten en zijn co-assistent, en op internet de operatie in foto’s bekeken. Hierna roept hij van Eijck en een collega erbij. Van Eijck vraagt aan me wat ik van hem verwacht, ik antwoord hem dat hij mijn laatste hoop is, en ik hoop dat hij mij kan helpen. Het is een vriendelijke man, praat in dokters taal, ik en mama kunnen het goed volgen maar ik betwijfel of papa en Es het allemaal snappen. Nadat we over alle gevolgen van een operatie gepraat hebben en dat het ook kan zijn dat het helemaal niet helpt (kans is 50/50), spreken we af om op korte termijn een CT scan te maken. Mijn laatste is al een tijdje geleden geweest en deze hebben ze nodig om te bepalen wat voor soort operatie ze gaan doen, een Whipple of een Frey procedure (zie linkjes voor meer informatie). Dus aanstaande maandag ct en de week erop de afspraak voor de uitslag. We ronden het af en geven elkaar allemaal een hand en verlaten de kamer.

Ik kan allemaal maar diep in en uit ademen.. ik word geopereerd… weer een kans om minder snel dood te gaan denk ik alleen maar.. iets waar ik die ochtend zo bang voor was..