Een aantal keer per jaar is het zover.. TOETSWEEK STRESS.
2 verschillende scholen en daardoor dus op 2 verschillende momenten toetsweek. Onze oudste zit bovendien in haar eindexamenjaar, dus de druk is best hoog en daardoor komt bij ons thuis de stressmeter op fase 2.
Hoe ga je om met een toetsweek?
Maar hoe ga je daar nou mee om? Broerlief mag geen gitaar spelen tijdens het leren want het is nogal gehorig hier en daar wordt ze gek van, ook wel een beetje logisch. En dan op dat moment blijkt TOETSWEEK het magische toverwoord te zijn. Want zonder commentaar en zonder gedoe gaat de gitaar weer terug aan zijn haak. Er word rekening gehouden met elkaar en dat is een behoorlijke vooruitgang.Waar ze samen goed kunnen kibbelen, laten ze elkaar in de beruchte toetsweken in hun waarde.
En na deze toetsweek beginnen voor haar de volgende spannende weken, de route naar het eindexamen HAVO. Nog 2 weken les en dan examentrainingen. De spanning zal langzaam oplopen naar fase 3. En hoewel ze er niet vreselijk slecht voor staat is er 1 vak wat toch wel een dingetje zal zijn en daar ontstaat de spanning. Maar met bemoedigende woorden en hulp van lieve leerkrachten komt ze deze periode echt wel goed door. Wij hebben er alle vertrouwen in dat het haar gaat lukken. Nu zij nog…
Bijles
En dan is er nog onze tweedejaars zoon. Die, laten we eerlijk zijn, alle jaren op zijn gemak heeft gedaan en die dit jaar tot de conclusie komt dat leren soms best wel handig is. Maar hoe doe je dat dan… Als je gewend ben om een boek open te slaan en dat het dan als vanzelf in je hoofd blijf hangen dan blijkt dat in Gymnasium twee toch een stukje lastiger te zijn. En dus is er bijles in Frans, voor Latijn en Grieks staat hij bovengemiddeld maar dat Frans dat is dan blijkbaar toch weer een vak apart.
En hoewel hij eerst zijn hakken in het zand duwde om maar niet aan de bijles te hoeven, blijkt nu dat het toch wel werkt. En doordat het zelfvertrouwen nu langzaam weer terug komt gaan de andere vakken ook weer steeds een beetje beter. Het is nu halverwege maart dus nog even te gaan… Ieder jaar is het weer spannend hoe we dit jaar doorkomen, hoe de kinderen het jaar doorkomen.
En terwijl ik dit nog een keer doorlees denk ik aan het whatsappje dat ik vanmorgen van mijn oudste kreeg, op school werd bekend dat een jongen uit Mavo 3 was overleden. Hij was een vrolijke jongen met veel vrienden, niet gepest en toch werd hij vanmorgen gevonden. Gevonden… door zijn broertje… en als je dat dan leest in een onschuldig whatsappje dan schrik je…
Die arme familie, dat arme kind. Zo jong, zo midden in het leven en dan toch geen andere uitweg meer zien. Er ligt een hoop druk op onze kinderen, wij als maatschappij verwachten heel veel van hen. Een Mavo advies is tegenwoordig al bijna niet meer goed genoeg. Minimaal Havo en eigenlijk het liefst Vwo- Gymnasium.
Begrijp me niet verkeerd ik motiveer mijn kinderen , maar als ik zie hoeveel stress dit laatste Havo jaar mijn kind geeft dan maak ik me ook vaak zorgen. Een 17 jarige met stress, slapeloze nachten, omdat ze perse havo moet hebben om naar haar vervolgstudie te kunnen gaan. Dit zorgt ervoor dat ik me vaak afvraag: Eisen we soms niet te veel? Ik vind dat je alles uit jezelf moet halen wat er in zit, maar ten koste van wat…? Ik hoop dat dit stress jaar haar een leuke vervolg opleiding biedt waar ze opbloeit en haar later een baan bezorgd waar ze gelukkig van wordt ongeacht welk loonstrookje daar bij hoort, maar dat ze bovendien gelukkig is en heel heel oud wordt.
