Willig zijn we zeker, en vrij eigenlijk ook. Maar daar stopt het zowat voorlopig… Ofwel: hoe ik mijn vrijwilligerswerk terug opnam, poging 1356bis.

Hoe het begon…

Sinds mijn “akkefietje” vorig jaar met als dieptepunt dan toch maar even kliniekje in, heb ik helaas verstek moeten laten gaan aan mijn vrijwilligerswerk in de lokale Wereldwinkel. Ik zou nog niet geweten hebben hoe ik twee uur zou hebben moeten rechtstaan, laat staan klanten helpen zonder kassafouten te maken.

En nu?

Intussen is mijn vaste plekje stevig, wat zeg ik, zeer stevig ingenomen door een andere vrijwilligster die vanaf nu de zaterdagochtenden verdedigt met hart en ziel. Prima, fijn voor haar! Na overleg met de coördinator sprak ik af te laten weten als ik terug up to it was.

Even overleggen

Nu wil het ding dat mijn herstel niet goed loopt door allerlei dingen zoals behandelingen die slecht uitpakken, de leeftijd die maakt dat het lijf niet meer goed kan herpakken,… Duhus, ik weer contact opnemen met de coördinator van de vrijwilligers. (Zei ik al dat die vrouw een engel is? Die verdient een medaille, hoe zij begaan is met iedereen. Zulke mensen zijn bijzonder. ) Want ja, zo kunnen zij ook voor hun agenda planning helemaal niet rekenen op mij.

Even aftoetsen maar of ze nog willen verdergaan met mij, want als ze niks aan mij hebben, hoor ik het graag en begrijp ik dat helemaal. Krijg ik me daar een geweldig verrassend antwoordje op dat me raakte tot traantjes toe. In de mooie zin dan. Zoiets in de trant van dat ze zeker niet willen dat ik helemaal stop, want dat in de wandelgangen ze trouwens vernam dat vele andere vrijwilligerswerk iets hadden aan mij. Qué???? Wow.

Oplossing

Oplossing: ik sta niet ingepland maar kom elke veertien dagen op zaterdag even helpen in de namiddag bij lieve Anneliesje bij wie ik mezelf durf zijn. Als in: het eerder aftrappen als ik niet meer kan, last minute toch moeten afzeggen omdat de wilskracht moet kapituleren,… Resultaat: sinds oktober nog maar 1 keer in redelijke staat heerlijk genoten van een goeie verkoop met leuke babbels en kadootjesmakerij. En dat is alweer enkele weken geleden.

De Drupjes

Mijn laatste avontuur was één wazige roes van teleurstelling. Ik begin het “werk” echt te missen en wil van nut zijn en zo van die dingen. Nu, door allerlei gedoe, gaan we hier niet over lullen, laat ons zeggen dat het lijf het uithing, durfde ik dan toch op vrijdagochtend De Drupjes Pijnstilling te nemen. Ik neem ze zo weinig mogelijk wegens dope en stevig spul, maar soms moet het gewoon. Gezien mijn dunne lijf neem ik nooit de volledige dosis, maar toch… Een mens wordt daar zombie en high tegelijk van, je voelt al je pijn nog maar het komt amper binnen. Het kan je minder schelen, zoiets. Je wiebelt op je benen, bent trager van reaktie en leeft in een parallel wereldje lijkt het wel. Maar ik wist dat ik niet naar buiten moest en kon hele dag platliggen en zien te eten tussenin. Daarna bed in om te slapen. Zou helemaal goed komen, toch?

Normale scenario is dan immers dat de grond tegen de volgende ochtend alweer wat vaster voelt onder mijn voeten. Dan zijn we toch al 24uurtjes later he. Maar nee dus: ik stond op en moest acuut weer eerst gaan liggen en slapen na het aankleden. Ik kon het simpelweg niet tegenhouden al wilde ik nog zo. Dan middageten en toch naar de Wereldwinkel. Intussen zijn we al 29uur later. Manmanman, de wandeling er naartoe was een ware heldentocht: wankel en wiebelig.

In de winkel…

En dan… voor iemand die normaal gezien echt alles gezien heeft: madam ziet niet wat er nieuw is binnengekomen, wat moet aangevuld worden enz. Kassa deed gelukkig een collegaatje, dat was maar best. Pakjes maken was hogere wiskunde. En dan die klanten! Stelden die toch wel allemaal vragen zeker? Die voor mij in mijn hoofd Chinees waren en na een moeizame vertaling beantwoord konden worden. En dat dus allemaal terwijl ik het liefst op de grond midden in de winkel zou gaan liggen.

Droopy

Lang verhaal kort: na een uurtje op de tanden bijten gooide ik dan toch de handdoek ik de ring. Het kon echt niet meer. Ik moest mijn verlies nemen en ik denk dat mijn twee collegaatjes dat ook maar best vonden. Wankelwankel naar huis, jas uit en acuut gaan slapen. Uitgeput van het proberen, van moeë lijf en de dope. Nee jongens en meisjes, werken onder invloed ik niet leuk! Your Highness was feeling droopy. De teleurstelling in mezelf was groot op die moment zelf: “dat lukt me dus niet he, om dat werk weer op te nemen…” Die gedachte.

Maar hej, zo snel geven we heus niet op! Poging 1357a binnen veertien dagen staat alvast genoteerd…