Hoe mijn leven is veranderd na de Intensive Care opname | Deel 5

In een reeks blogs voor JustLiveBlog.nl vertelt Sholaiska over haar opname en ervaringen op de Intensive Care. Nieuwsgierig naar de voorafgaande delen? Je kunt ze hier teruglezen.

In films of series zie je wel eens als er iemand met spoed het ziekenhuis in wordt gereden en je ziet vage witte flitsen tijdens dat je kijkt omdat het zo gefilmd is. Nou dat had ik dus ook totdat ik de deuren van de Intensive Care hoor sluiten. Ik hoorde kamer 13 daar mag ze heen en er staat een team klaar. Mijn ziekenhuis polsbanden werden doorgeknipt en vast gemaakt met tape aan mijn nieuwe bed wat een gigantische bed dat was mijn eerste gedachte. Een arts wees mijn vriend de deur hij moest gaan wachten in een speciale familie wachtkamer op de Intensive Care. Hij mocht geen afscheid nemen, geen kus of een knuffel alleen een blik. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik doorgeschoven werd naar mijn nieuwe bed en het bed lag nog plat mijn ademhaling ging achteruit ik had geen kracht meer om te zeggen dat ik omhoog moest. Ik hapte naar zuurstof en verlangde naar een glas koud water.

Ik werd door 7 mensen onderhanden genomen. Ze sloten mij aan allerlei apparaten ze moesten een speciale infuus aanleggen in mijn slagader van mijn pols. Die prikken doen behoorlijk veel pijn omdat ze als een ware een breuk maken in je slagader. Normaal gesproken doen ze dat onder plaatselijke verdoving en pakken ze het wat rustiger aan. Dat was bij mij niet het geval na 9 keer prikken lukte het mijn arts niet aan de linker kant. Als een speer ging ze naar de rechterkant en ja na 2 keer prikken was het raak. Zo konden ze mijn zuurstof in mijn bloed makkelijker monitoren en ook erg snel. Terwijl ze met mij bezig waren werd ik ondertussen aan mijn minnaar voorgesteld nou dat was mij een partij spanning ik kon elk moment opstijgen zo klonk hij wel. Wat bleek mijn minnaar werd om de zoveel uur leeg en moest aangevuld worden we zouden letterlijk 24 uur per dag samen zijn.

Mevrouw Ramcharan, wij gaan nu de beademing aanzetten schrik niet het kan wat lawaai maken en warm voelen. Dat zijn de karakter eigenschappen dus van mijn minnaar. De arts die bezig was met mijn rechter pols die zei, ik zal eerlijk tegen je zijn we weten niet of je het haalt binnen nu en 60 minuten, misschien haal je de nacht niet en je moet beseffen dat je ernstig ziek ben. Ik knikte alleen maar kon geen woord uitbrengen alleen maar kijken ik was zo moe, zo ziek en ik had gewoon weg geen kracht meer. Pas toen ik hoorde we willen je in kunstmatige coma brengen dat is voor jouw herstel beter. Volgens mij haalde ik de kracht uit mijn tenen of zal mijn minnaar nu al in staat zijn om mij magische krachten te geven who knows?

Ik zei met een heel zacht stemmetje belooft u mij dat ik weer wakker word? Ze keek mij aan en zei hoe jij er nu aan toe ben weet ik niet of je weer bij komt. Tranen sprongen mijn ogen uit, wat moet ik nu? Ik kan nu niet beslissen, ik heb angsten en hoe moet dat met mijn naaste en hoelang gaat het slapen duren? Over dat laatste kon ze geen uitspraken over doen. Ik zei tegen haar en 2 andere verpleegkundige die er bij stonden van de Intensive Care afdeling dat ik geen kunstmatige coma wil dat ik dit zelf wil uitvechten op eigen kracht zonder te gaan slapen. Ze keek iedereen aan in de kamer met een blik wat moet ik hier tegen zeggen? Ze zei ik geef je 24 uur om verbetering te laten zien zo niet dan moet ik je toch echt in slaap brengen anders is kans op overleven wel heel nihil. Erna was ik weggevallen deed mijn ogen open om 22:45 volgens mij wat ik vaag herinner als ik terug denk aan de klok denk die hing precies voor mijn bed.

Ik hoorde daar bent u eindelijk weer, wij waren u bijna kwijt om mij heen zag ik spullen van een crash car. Ze zei tegen mij ik ga nu jou vriend inlichten en dan mag hij nog even bij je zijn. En wees alsjeblieft niet eigenwijs dit gaat om jou gezondheid jou leven. Je bent ernstig ziek en het is belangrijk voor je herstel om je toe te geven aan deze ernstige complicatie. Ik denk een minuut of 5 later zag ik mijn vriend binnenkomen lopen met tranen in zijn ogen. Je kan veel over Ivar zeggen maar hij en huilen? Dat zie je zelden echt! Zodra ik de tranen zag wist ik dit is geen goed teken, er werd net tegen hem gezegd om afscheid te gaan nemen van mij en samen afscheid telefoontjes te plegen.

Ik heb 2 mensen telefonisch gesproken Mark en mijn broer. Wat was het moeilijk om afscheid te nemen wat zeg je dan? In mijn geval niets ik kon alleen maar huilen echt overstuur huilen, ik had geen controle op mijn leven nu dit ligt niet in mijn handen het kon al in minuten over zijn of uren. Ik was te zwak voor bezoek dus alles ging helaas telefonisch. Ik had gelukkig nog de kracht en met veel steun van Ivar heb ik een paar spraak memo’s doorgestuurd, een paar berichtjes hier en daar. Pleeg de laatste telefoontjes en aan de andere kant van de telefoon hoor ik in de stem hun pijn, verdriet en machteloosheid ze hielden zich sterk voor mij.

Toen was het grote afscheid aangebroken afscheid van Ivar. Wij hebben alles tegen elkaar gezegd wat wij wouden zeggen. Ik gaf hem nog snel een lijstje mee met mensen die hij moest benaderen gewoon weg omdat ik daar te zwak voor was. Via facebook had hij gelukkig al een post geplaatst zo waren de meeste op de hoogte. We gaven elkaar een laatste kus, een laatste knuffel hij liep weg keek mij aan en glimlachte ik zie je morgen schat ik weet dat je dit kunt jij bent geen opgever. Ik knikte dat het goed was, ik wou mijn ogen dicht doen, Ik kon niet meer, alles werd teveel eenmaal toen hij weg liep naar de uitgang viel ik eindelijk in diepe slaap.

Wordt vervolgd.