De tijd lijkt soms net stil te staan, alsof er even niets gebeurt. Maar als je om je heen kijkt zie je dat de tijd van anderen gewoon doortikt. Tik tak, tik tak. Mijn leven heeft een lange tijd stil gestaan. Echt stil. Ik leefde niet meer, ik overleefde, misschien nog wel minder dan dat. Daardoor kwam ik tot een moeilijke realisatie, de tijd vliegt toch voorbij.

Wow, een derde van mijn leven

Mijn moeder is al een derde van mijn leven dood. Ik ben nu 24 jaar en het is alweer 8 jaar geleden dat mijn moeder overleed. 24 delen door 8 is 3.

Het voelt niet als een derde van mijn leven. Eerlijk gezegd lijkt het net alsof ze nog niet zo lang dood is, alsof ze langer deel is geweest van mijn leven dan dat zij daadwerkelijk was. Ik kan mij bijna niet voorstellen dat ze al dood was toen ik eindexamen deed, mijn rijbewijs haalde en op mezelf ging wonen. In mijn hoofd is zij daar natuurlijk gewoon bij geweest. Dat waren de eerste twee jaar na haar dood, toen ik doorging op de (emotieloze) automatische piloot.

Kijk eens naar wat je hebt bereikt, in plaats van naar wat je wilt bereiken

Deze tekst zie ik vaak terug komen, meestal met een hoopvol bericht. Als ik terugkijk op de laatste tien jaar heb ik zeker wat bereikt (zie de bovenstaande puntjes), maar als ik kijk naar de laatste vijf jaar, heb ik vrij weinig bereikt. Volgende maand woon ik vijf jaar alleen. In die vijf jaar ben ik gestopt met school, heb ik een baantje nog geen twee maanden vol weten te houden, is mijn relatie geëindigd, etc. Ik voelde mij altijd falend en alleen. Ik bereikte niks en leefde niet, daarom leek die tijd zowel eindeloos lang, en tegelijkertijd niet te bestaan.

Maar..

Als ik kijk naar de laatste anderhalf jaar heb ik toch nog verdomde veel weten te bereiken. Ik heb een baan als invaller (wat ik overigens te weinig doe, gezien mijn fysieke gesteldheid), ik heb mijn sociale contacten terug gevonden (waar ik keihard voor heb moeten vechten en nu nog doe), ik help veel op de basisschool in de buurt als vrijwilliger, ik ben nog steeds (en steeds meer) actief als vrijwilliger binnen IKVW, ik ben tien kilo kwijt en bovenal ben ik velen malen gelukkiger dan ik daarvoor ben geweest.

Back in time

De laatste maanden ben ik bezig om terug in de tijd te gaan. Ik heb alle foto’s uitgezocht, waardoor ik met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Mijn moeder staat in minder jaren op digitale foto’s dan ik dacht (’05-’10 en de foto’s gaan tot 2018 uiteraard).

Zoekt en gij zult vinden

Ik heb nog meer gedaan dan enkel foto’s uitzoeken, ik ben op zoek gegaan naar familie. Juist ja, het meisje wat nooit familie heeft gehad ging op zoek naar familie. Die heb ik gevonden. Zowel mijn “echte” oma van mijn vaders kant als de adoptieouders van mijn moeder. En wat bleek? Ze waren dolblij om van mij te horen.

Nog even en ik ben niet meer alleen…