Ik ben chronisch ziek. Ik ontken het vaak, doe alsof er niets aan de hand is en ga door. Ik werk tussen de 40 en 50 uur in de week als gastouder, ik sport minimaal twee keer per week en daarnaast probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen te doen met mijn kinderen, mijn man en mijn vriendinnen. Hoe anders was dat ongeveer 5 jaar geleden.

5 jaar geleden lag ik meer uitgeput op de bank dan dat ik in mijn vrije tijd in actie was, wilde ik een uurtje winkelen moest ik dat bekopen met een middagje in bed. Als ik een kilometer moest lopen dan was ik daarna helemaal op. Ik werkte in een supermarkt en buiten dat ik het werk echt vreselijk vond, ik telde de uren af dat ik weer naar huis mocht, kreeg ik er ook zoveel pijn van. Ik werkte 20 uur verdeeld over 4 dagen en de rest van de dag lag ik bij te komen. Ik verwaarloosde mijn gezin, mijn vriendinnen en sporten …. allemachtig nee zeg, dat ging hem echt niet worden.

Ik was het zat, er moest iets veranderen, ik was bijna 35 en de gedachte dat ik met mijn 40e helemaal niets meer kon was meer realiteit dan een fantasie. Ik googelde naar en hoe nu verder, en zo kwam ik terecht bij Fibromyalgie in Actie van de Maartenskliniek in Woerden. na overleg met mijn huisarts kreeg ik een verwijskaart van de reumatoloog daar. Na een paar maanden, helaas wachttijden kreeg ik mijn gesprek zij bevestigde mijn diagnose en plaatste mij op de wachtlijst voor de groepstherapie, ondertussen overleefde ik verder op mijn werk waar ik vaker in de ziektewet was of maar half aanwezig dan dat ik volledig aan het werk kon.

Therapie

Zo’n eerste therapie dag is spannend, als eerste nieuwe mensen , daar ben ik niet zo’n ster in maar wat scheelt je zit daar allemaal met hetzelfde doel. Je hebt fibromyalgie en je wil er wat aan doen.
Allemaal zaten we op een ander punt van ons leven, jonge meiden, mijn leeftijd maar met veel jongere kinderen, dames van rond de 45/50 en 1 man. Allemaal liepen we vast in de klachten en hoe onze omgeving erop reageert van onbegripvolle werksituaties tot familieleden die geen begrip tonen. Er komt bij chronisch ziek zijn vaak meer kijken dan alleen je lichamelijke klachten.

Je krijgt een map en je krijgt therapeuten die je gaan helpen. Een van de dingen die je krijgt te horen is , we gaan je anders leren denken, en toen dacht ik al …. Ja ja.. eerste zien dan geloven. De fysio was ook een dingetje, niet ontspannen massage maar aan het werk, oefeningen doen, op de hometrainer en steeds een beetje langer of zwaarder. en als je de week erna een zware dag heb dan doe je niet meer maar zeker niet minder.

En zo ga je de therapie door, en de eerste weken voelde ik me echt niet beter, wat had ik een pijn, wat was ik ontzettend moe. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen, wat deed ik mezelf toch aan. Maar na ongeveer de helft merkte ik toch dat ik me steeds een beetje beter begon te voelen en dat anders denken nam ook langzaam zijn intrede, waar ik me zelf eerst best een beetje zielig voelde begon ik steeds wat positiever te denken. Ik voelde me krachtiger, sterker en geestelijk stabieler.

Doelen

Als afsluiting van de therapie moest je jezelf een doel stellen wat je nog wilde bereiken. Ik maakte er 3.

  • Ik wilde gelukkig zijn in mijn werk.
  • Ik wilde 5 km hardlopen met mijn man. ( hij loopt marathons )
  • Ik wil Santiago de Compostella lopen. ( de laatste 100 km )

Mijn therapie was nog geen drie weken voorbij of mijn werkgever gaf aan dat hij van mij af wilde. Ik had een vast contract en hij wilde dat ontbinden. Na wat overleg en onderhandelen ging ik akkoord. Ik kreeg nog wat geld mee en mocht per direct thuisblijven met behoud van loon in de laatste 2 maanden. Dus toen was ik werkloos, het was nog crisis en zo’n goede opleiding heb ik nooit gedaan dus het was moeilijk aan het werk komen.

Ik probeerde er het beste van te maken en toen familie een eigen winkel opende bood ik aan om op hun zoon te passen. Heerlijk vond ik het, tot ze na een tijd op een verjaardag de opmerking maakte waarom word je niet gastouder? Ik vroeg mezelf af waarom niet en na wat googel werk en informatie inwinnen begon ik aan de opleiding, binnen 4 maanden had ik mijn diploma binnen en na een aantal weken de toestemming van de GGD en de gemeente.

Op 1 Juli stopte mijn WW uitkering na anderhalf jaar en op 1 Juli startte ik als gastouder. Het had niet beter kunnen aansluiten. Nu zijn we bijna 2 jaar verder en mag ik wel zeggen dat het goed gaat. Ik vind mijn werk heerlijk, ik ben 5 dagen in de week open  en ik heb genoeg aanmeldingen. Binnenkort komt er een nieuw baby’tje bij en een van mijn huidige opvangkindjes word grote broer. Ik mag niet klagen. En ook al werk ik dus best veel, ik heb daarna nog energie. het voordeel van gastouder zijn in mijn eigen huis is dat ik zelf mijn planning maak. De kunst van omgaan met mijn fibro is in mijn geval rust en beweging goed af te wisselen. Dus we spelen lief thuis maar we doen ook regelmatig een wandeling naar bv de speeltuin, kinderboerderij of de winkel.

Hardlopen

Mijn man loopt dus marathons en vorig jaar de Roparun, toen hij aan het herstellen was begon ik met trainen, en dat ging alles behalve van zelf. Er zijn heel veel schema’s te vinden online maar die zijn gericht op gezonde mensen en dus pakte we het aan zoals bij therapie. Steeds een minuutje langer maar vooral niet een minuutje korter. Altijd minimaal wat je de keer ervoor ook deed. En dat werkte, heel langzaam maar het werkte, ondertussen ben ik lid geworden van de vereniging en loop ik twee keer in de week met mijn eigen groep. Een groep leuke vrouwen en mannen waar het presteren niet de overhand heeft maar het elkaar stimuleren en de gezelligheid de overhand heeft. Ik ben er op mijn plek.  Er is begrip als het een keer niet goed gaat en we zijn trots op elkaar als we prestaties leveren.

Waar ik vooral trots op ben, is dat ik het gewoon gedaan heb. Ik was zo bang voor mijn 40e niet zonder rolstoel te kunnen functioneren. Dat ik hulpbehoevend zou worden. Maar ik heb het tegendeel bewezen, met een positiever hoofd en een lichaam dat beweegt en uitgedaagd word ga ik de andere kant op. Ik ben 15 kg afgevallen, ik kan 5 km lopen in een tijd die voor mij topsnelheid is en ik ben gelukkiger. Ik kan weer genieten van avondjes uit en daagjes naar het strand of de stad met mijn dochter of vriendinnen, en ik lach weer.  Geloof me er zijn echt nog wel slechte dagen, dagen dat alles pijn doet maar die nemen niet meer de overhand en daarom kan ik er veel beter mee omgaan.

Dus niet in een rolstoel voor mijn 40e maar misschien heel misschien wel fitter dan ooit voor mijn 40e.

Ik heb het maar mooi gedaan, soms moet je niet kijken naar wat je nog wil bereiken maar naar waar je vandaan komt om trots te zijn op jezelf.