Nou ja dat klinkt misschien wat overdreven, maar ik 39 jaar, ga voor het eerst op vakantie zonder of mijn ouders of mijn man. Voor het eerst is er geen andere volwassene bij behalve ik.
Ik ben de enige verantwoordelijke, nou ja, ik twijfel wel eens wie er meer verantwoording in haar lijf heeft, mijn 17 jarige dochter of ik.
Een behoorlijke tijd geleden kwam het idee om na haar eindexamen Havo samen op vakantie te gaan. Aansluitend op de examens dus voor de uitslag er überhaupt is. Ze heeft er twee jaar keihard voor gewerkt, het is een makkelijke puber, ze heeft het verdient. Maar wat ga je dan doen. De eerste keuze was een citytrip, Londen, Berlijn, maar na veel gespeurd te hebben op de diverse reissites kwam er een behoorlijk goedkope vliegreis naar de Costa Brava in beeld. Nou zijn wij echt camping meisjes dus het feit dat het een huurtent is, vormde geen probleem. 6 dagen met mijn meid op een camping in Spanje, blijer kan je mij niet maken.
Normaal hoe dichterbij een vakantie komt hoe enger ik het vind. Altijd! Gaan we een weekje naar Normandië, een weekendje Amsterdam of twee en een halve week naar Spanje, ik raak gestresst en ik word niet leuk. Ik maak lijstje om overzicht te houden maar heb dan geen overzicht meer over mijn lijstjes dus mijn oplossing werkt dan tegen me.
En nu heeft dochterlief ook nog eindexamens, waardoor zij haar eigen spanningen heeft. En moet ik dus mijn uiterste best doen om haar niet gek te maken. Want als ik een ding niet wil is dat mijn zenuwen doorwerken op haar. Dus lijstjes worden verwerkt in een Bullet Journal in het kader van creativiteit en zodat het niet opvalt dat ik al panisch bezig ben met onze vakantie. Ondertussen is het nog maar twee weken tot de vakantie en in die twee weken zijn er dus examens gaat het manspersoons van 14 jaar nog 4 dagen naar Cambridge met school en loopt Manlief nog de Roparun vanuit parijs dus het zijn geen rustige twee weken die nog volgen.
Kalm
Maar ik doe mijn uiterste best om kalm te blijven. Ik probeer haar te ondersteunen terwijl ze voor haar gevoel overloopt met examenstress en geen idee heeft hoe het gaat lopen allemaal. Is overtuigd dat het geen goede afloop gaat hebben en wat wij ook zeggen niets laat haar anders denken. Ik weet hoe het werkt in haar hoofd al is dat volgens haar natuurlijk helemaal niet zo. Ze staat op het moment qua cijfers op slagen maar tijdens zo’n examenweek kan er natuurlijk van alles gebeuren waardoor dat niet zo is, maar ook van alles waardoor het wel zo is. Nou helpt het niet mee dat er een lerares was die haar klas doodleuk vertelde dat ze er geen vertrouwen in had omdat ze zelf altijd heel positieve cijfers gaf en dat bij de examencommissie niet zo zou zijn. Echt dat er zulke leerkrachten zijn maar dat terzijde. Faalangst is ons meisjes niet vreemd laat ik maar zeggen. Maar we gaan volgende week in met positiviteit. En het is ook wel fijn dat broerlief net die eerste examenweek lekker in Engeland zit. Voor haar maar ook voor hem natuurlijk.
Op het krijtbord in ons toilet staan alle examendata en tijden. Zodat we overzicht houden en af kunnen strepen, zij haar examenstress en ik tot onze welverdiende vakantie.
En nu de datum steeds dichterbij komt merk ik dat het eigenlijk wel meevalt met mijn zenuwen. Normaal voel ik me alleen verantwoordelijk voor de inpaklijstjes en het zorgen voor de medicijnverklaringen, complete toilettassen en alles wat bij een vakantie komt kijken. En dit jaar heb ik dat niet, Mijn medereizigster heeft zelf haar medicijnpaspoort al geregeld. Heeft een lijstje met last minute dingen die nog geregeld moeten worden en ik werk mijn eigen lijstje af. Er zijn stoelen gereserveerd in het vliegtuig en het inchecken is ook al gebeurt. Het is als dit online komt nog 2 nachtjes slapen. Ik voel me opvallend kalm en ben benieuwd of dit mijn eerste jaar word dat ik naast alleen op vakantie ook ontspannen op vakantie ga.
