Mijn mobiel ligt in de keuken aan de oplader, en terwijl ik wacht tot het koffiezet apparaat is opgewarmd, scrol ik gedachteloos door mijn Instagram feed heen. Net als ik mijn ogen dicht laat vallen en de geur van verse koffie opsnuif, schrik ik van het piepend geluid van mijn mobiel. Meestal heb ik mijn telefoon op trilfunctie staan, maar dat was vanavond niet het geval. Via Instagram heb ik een privé bericht van één van mijn volgers ontvangen en het is een vrij directe vraag. ‘Mag ik je vragen wie je kids steeds wegbrengt? En waarom kies je hiervoor zeg maar?’
Geen behoefte om mijn verhaal te delen
Ik had simpelweg niet de behoefte om mijn verhaal op Social Media te delen. Ik was niet op zoek naar medelijden. Maar tegenwoordig sta ik hier anders in. Inmiddels geloof ik erin dat het zo af en toe best goed is als je je kwetsbaar durft op te stellen. Toen ik afgelopen maand hoorde dat ik voor Justliveblog.nl mocht schrijven besloot ik meer van mijzelf te laten zien oftewel opener te zijn.
Dus vandaag een antwoord op de vraag waarom ik – een jonge vrouw van 35 jaar en moeder van drie kinderen – voor een nanny kies.
En dan ineens ben je kapot
Het is rond de klok van drie als ik besluit om toch nog maar een keertje naar de huisarts te bellen. Ik word wederom doorverbonden met de waarnemend arts. En als ik haar aan de telefoon krijg merk ik dat ze enigszins geïrriteerd is. Ik snap haar wel want het is al de zevende keer dat ik haar bel, nadat zij mij vanochtend ook al gezien heeft. Als ik haar uitleg dat ik serieuze klachten heb, vraagt ze mij vriendelijk doch dringend om haar niet meer te bellen. Ik mag een potje urine inleveren aangezien zij van mening is dat ik een urineweg infectie heb opgelopen.
En dan ben ik de wanhoop nabij. Vanwege mijn voorkomen – weelderige krullen en hoge hakken – word ik niet serieus genomen. Ik vraag Roy (mijn man) om namens mij op te treden en zo belanden wij na heel veel inspanning ein-de-lijk in het ziekenhuis.
Er worden röntgenfoto’s gemaakt van mijn nek en binnen een maand lig ik op de operatietafel in het UMC.
Oeps…
Ik was een zogenaamd ‘spoedje’ en moest binnen een maand geopereerd worden om een dwarslaesie vanaf mijn nek te voorkomen. En aan de schade aan mijn zenuwen konden ze helaas niets meer doen. Met als gevolg chronische zenuwpijn… met in het vooruitzicht pijnbestrijding met een tens, pijnblokkade of opiaten. En zo af en toe – wanneer ik druk ben geweest – heb ik last van een spastische linker arm.
Door de fixatie van mijn nek ben ik beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Zo kan ik bijvoorbeeld mijn kin niet naar mijn borst brengen. Dat betekent onder andere dat ik niet uitgebreid kan knutselen met mijn kinderen. Ik mag niet meer springen, rennen en ga zo maar door. Dit foutje in mijn lichaam zorgde voor een hoop onzekerheid. Ik – een vrouw van toen 32 jaar – was kapot en hoe moest ik hiermee omgaan?
Roy was enorm begripvol naar mij toe en deze situatie heeft ons uiteindelijk nog dichter naar elkaar toe gebracht.
Een nanny voor onze kinderen
Wij wilden niet dat onze kinderen op welke wijze dan ook hinder zouden ondervinden van hetgeen ik heb. Dus na lang beraad besloten wij een nanny aan te nemen. Iemand die lekker kon knutselen met de kinderen, iemand die lekker kon ravotten met de kids. Iemand die onze kinderen alle aandacht kon geven. En zo kwam er inmiddels 3 jaar geleden een nanny in ons leven.
Finy (onze nanny) en ik runnen de huishouding samen en als ik een dag moet werken dan is er altijd iemand thuis voor de kids. En hoe fijn is dat! Inmiddels is Finy samengesmolten met het gezin en ben ik mijn onzekerheid betreffende het aannemen van een nanny helemaal kwijt. Dit is de beste beslissing ooit! Het geeft ons als gezin heel veel rust en dat is mij ontzettend veel waard. Ik ben dankbaar dat wij de luxe hebben om een nanny aan te kunnen nemen en mijn ‘probleempje’ op deze manier op te kunnen lossen.
De verharding
De verharding onder vrouwen is te merken en dat is erg jammer. Ik denk dat Social Media daar een grote rol in speelt. Voornamelijk wij moeders voelen sterk de behoefte om aan anderen te laten zien hoe goed wij het wel niet doen. Maar de enige die daar uiteindelijk een oordeel over kunnen vellen zijn onze kinderen.
Ik doe niet mee aan de competitie “beste moeder van het jaar”. En hoewel ik voorheen gebukt ging onder mijn onderzekerheid aangaande Finy en de mening van anderen. Ben ik van mening dat iedereen het op zijn eigen manier doet. En je eigen manier is de beste manier. Het is alleen zo jammer dat het mij bijna drie jaar heeft gekost om dit in te zien.
Ik ben gegroeid in mijn ontwikkeling en als persoon. Dit jaar heb ik geleerd hoe ik uit mijn eigen kracht kan putten. En dat heeft mij positiviteit, kracht, zelfkennis en groei gebracht. Wij vrouwen moeten elkaar meer complimenteren, met elkaar samenwerken. Misschien moeten wij vragen durven te stellen om elkaar beter te begrijpen. En uiteindelijk snap ik de verwarring ook wel. Want als je altijd in vol ornaat de deur uitstapt dan heb je toch nergens last van? Of toch wel?!?
