We zoeken de hemel op aarde. Instant Happiness is wat er wordt verwacht in iedere dag van het dagelijkse leven. Het ideale Instagram plaatje. Maar helaas zo werkt het niet, je stoot je teen tegen die #*# bank, je laat een pak melk vallen, je verliest je baan, je relatie gaat kapot, je wordt (chronisch) ziek en in het ergste geval gaat iemand die je lief hebt dood.
Allemaal dingen die je iedere dag kunnen gebeuren waardoor dat geluk verdwijnt.
In het katholieke geloof is het leven de lijdensweg die beloont wordt met de hemel na het overlijden. Het paradijs waar geen pijn meer is, geen liefdesverdriet.
Tegenwoordig willen we niet meer wachten, iedere dag moet een feestje zijn, social media laten ons een beeld zien van gezinnen die genieten van pretparken, echtparen die gelukkig zijn, families die samen in harmonie deelnemen aan het kerstdiner.
Wat we daardoor wel eens willen denken is dat wij de enige zijn met dreinende peuters in de rij voor het Carnaval festival, mannen die hun zooi niet opruimen, vrouwen die alleen maar zeuren over dat ze alles alleen moeten doen en kerstdiners met aangebrande kippen en familieleden die niet samen aan een tafel kunnen zitten.
Het gebeurt maar weinig dat van deze momenten foto’s worden gemaakt.
Een aantal jaar geleden was ik met mijn eigen gezin in Disneyland, voor mij de meest magische plek in de wereld. We gingen 1 dagje in de zomer, s morgens knetter vroeg vertrokken, net voor openingstijd op het park. Een heerlijke dag, met hele lange rijen.Wij waren voorbereid, snoepjes, koekjes, drankjes, mobiele telefoons ( sorry niet pedagogisch verantwoord ) we konden er tegen aan.
Er is in Disney een fotopunt met een tafel van Alice In Wonderland, van die waanzinnige stoelen waar je dan je kinderen in kan zetten. Ik had al twee foto’s gemaakt en wilde er nog 1 dat ze samen op die stoel zaten. Dochterlief had er zin in en ik wilde zoonlief op de leuning van die stoel zetten. Die was er een beetje klaar mee met dat “gezellige” fotomoment van zijn moeder. Natuurlijk deed ik hem ook nog pijn bij het optillen, dat schijnt altijd magisch te gebeuren als ze ergens geen zin in hebben. Boos zat hij op de stoelleuning, foto werd gemaakt.
Vaak wis je foto’s van momenten die niet zo leuk zijn, deze hebben we gelukkig bewaard. En als ik nu die foto’s van die dag terugkijk, krijg ik de grootste glimlach op mijn gezicht door juist die foto. Omdat het zo puur is, hij had er gewoon geen zin meer in.
Die dag was een van de leukste Disney momenten, en ik weet dat ik in mijn hoofd niet meer denk aan het dreinen in de rij van Sneeuwwitje en dat er ijsjes op de grond vielen er werd gezeurd om veel te dure kadootjes in de winkels en dat de terugreis drama was omdat we allemaal veel te moe waren en we uiteindelijk 1 kind voorin hebben gezet omdat ze elkaar steeds wakker hielden.
Maar als ik dan die foto zie met een boze zoon, dan denk ik ook weer aan zijn glimlach omdat hij heeft gewonnen bij Buzz Lightyear, aan het blije gezicht van een dochter die uit Space Mountain kwam.
Er is geen geluk zonder verdriet, dat is iets wat steeds weer terugkeert.
Ik plan mijn agenda veel te vol, ieder weekend zijn er wel dingen die ik moet doen, zowel vrijwillig als verplicht. Ik neem te weinig tijd om rust te vinden, ik ben me ervan bewust. Het leven raast voorbij, ondertussen gaat er 1 bijna naar het Hbo en dat maakt me sentimenteel. Dus blader ik foto’s door en denk terug. En dan ben ik zo blij dat het overvloed aan foto’s mooie momenten zijn, maar het meest belangrijk zijn de momenten dat er ook ruimte was voor verdriet, en emoties. dat we niet altijd het gelukkigste Instagram plaatje hoefde te vormen.
Ik kan wel zeggen dat ik met mijn kinderen een goede band heb, en in iedere fase van hun leven zijn er heerlijke momenten geweest. Ik zoek niet de hemel op aarde, ik zoek stabiliteit en tevredenheid.
En als God het mij gunt dan krijg ik die hemel te zien aan het eind van mijn levensboek vol foto’s van mooie en mindere mooie momenten.
