Vandaag, tijdens een kleine wandeling in het park net bij de grote shopping mall, ben ik op één van de schommels in de speeltuin gaan zitten en observeerde drie meisjes. 
Tieners. 
Later kwam daar een tienerjongen bij.

 Ik was benieuwd of ik kon verstaan waar ze het over hadden. Ik spreek nog maar een paar woorden; zinnen Tsjechisch, maar het was een interessant experiment. 


Hoewel ik me al een paar weken in het Tsjechisch verdiep en het ook constant hoor op het werk gaat het nog niet van een leien dakje. Het is een moeilijke taal.
 Aan de andere kant denk ik: Woorden zijn maar woorden. We kunnen elkaar ook op een andere manier verstaan. Als we maar een vrije manier van doen hebben gedragen we ons hetzelfde en spreken, zeker in naam van de liefde, dezelfde taal.

In het gras naast de zandbak stond een kleine draaimolen met vier stoeltjes. Herinner je deze speeltoestellen nog? Vier kinderen kunnen zitten en een ander moet duwen. Het kan ontzettend hard draaien. Je kunt wel proberen om rechtop te blijven zitten maar je lichaam wordt geheid naar het midden van het toestel getrokken. 

Ik luister naar de meisjes en geloof dat ze hetzelfde woord gebruiken als ik zou doen voor dit toestel, maar helemaal zeker ben ik niet.

Het zijn er dus drie. Één blonde, één met krullen en één bruinharige. Alle drie droegen ze lentekleding. Jurkjes, vestjes. 
De bruinharige droeg een blouse met een mooie open rug. Ze zag er prachtig uit. 
Ik schat ze zo rond een jaar of elf.

 De blonde zette haar iPhone op de draaimolen tegen een halfvolle fles limonade en stelde de zelfontspanner in.
 Op het juiste moment sprongen ze alle drie in de lucht net zoals modellen, die je wel eens op grote billboards op de snelweg ziet, doen. 
De blonde was duidelijk niet tevreden met het resultaat. 
“Again!” zei ze. Tenminste…ik denk dat ze dat bedoeld.



Al met al hebben ze zeker nog vijf foto’s gemaakt totdat ze tevreden waren. 
Daarna was de fotoshoot nog niet afgelopen. De blonde maakt nu foto’s van de bruinharige die perfecte flikflaks maakte op het gras. 
Of misschien was het een video. Dat zou natuurlijk logischer zijn.



Draaimolen

Daarna kwam eindelijk het spel met de draaimolen. Krullend-haar en de blonde zaten in de stoeltjes terwijl de bruinharige als een gek begon de duwen. Kreten van plezier schalden over het grasveld.
 In het midden van de draaimolen was een soort tafeltje waar ze hun tasjes, rugzakjes, hadden neergelegd. Natuurlijk vlogen die er meteen af toen de draaimolen een bepaalde snelheid bereikte. Daar was het eerste nieuwe woord in het Tsjechisch van vandaag omdat de blonde naar haar tasje riep.

Vanaf mijn plek op de schommel zo’n 10 meter verder voelde ik een zelfde soort vreugde in mijn borst als dat wat die meiden ongegeneerd lieten zien. Ik kon het niet laten te glimlachen. 
“Oké, genoeg!” zei krullend-haar en ze probeerde van de draaimolen af te stappen. Eenmaal op het gras deed ze een paar stappen en viel om. Veel te duizelig natuurlijk.
 Daar lag ze, half in het gras, half in het zand van de zandbak. 
Benen recht in de lucht. Het leek wel een cartoon! 
De andere twee meiden kraaiden van het lachen. Ik kon ook moeilijk mijn lach inhouden.

Een stel eenden vloog over en wilde landen op het gras. 
Daar kwam meteen het volgende word van deze dag omdat de meiden naar ze schreeuwden.
 De bruinharige wilde de eenden achterna gaan maar stapte in één of andere kuil in het gras en lag ook meteen op de grond. Meidengelach klonk van alle kanten.

Weet je nog dat er een tijd was dat je armen en benen eigenlijk te snel groeide en dus te lang waren voor de rest van het lichaam? Dat je er een beetje klungelig uitzag met die lange ledenmaten die je maar achter je aan sleepte? Dat je er niet echt controle over had en ze precies voor dit soort onhandigheden konden zorgen? Ik dacht altijd dat het meer het geval was bij jongens, maar deze drie meiden lieten precies die klunzigheid zien. 
Wat ze ook weer erg schattig maakte.

Maar dan komt er iemand. Een jongen. Waarschijnlijk ook van dezelfde leeftijd, of misschien iets ouder. Hij draagt lichte shorts, een wit t-shirt en echt wel een coole zonnebril.
 De meiden zitten op de ,nu stilstaande, draaimolen. Krullen-haar spreekt de jongen aan. 
Blonde en bruinharige trekken hun kleding recht en de blonde doet ook nog iets met het haar van bruinharige zodat het er wat netter uitziet.
Dan begint de jongen de duwen aan de draaimolen. Hij rent zelfs mee om er zeker van de zijn dat het toestel dezelfde snelheid behoud. Krullend-haar is de enige die lacht en gilt. De twee anderen kijken steeds naar de jongen en proberen, elk op hun eigen manier, zijn aandacht te krijgen.
 Wat natuurlijk best lastig is als je op een draaimolen zit.



De jongen stopt het toestel en raapt de “taska” van de bruinharige op. 
Natuurlijk was die eraf gevlogen…of heeft ze hem eraf geduwd? 
Hij geeft de tas aan haar. 
Er is een blik en een glimlach. 
Zij lacht naar hem. 
Hij zegt iets en ik zie haar vriendinnen giechelen. Haar ogen twinkelen wel, maar iets van onzekerheid schijnt er ook door.

Ik denk dat ons gedrag in dit soort situaties overal hetzelfde is. Het maakt dan niets uit welke kleur je paspoort heeft.

Ik zie dat de jongen en de bruinharige nog verder staan te kletsen en wikkel mijn sjaal dichter om mijn hals heen. Het wordt opeens best koud en ik weet dat ik terug moet.
 Ik vertrek met een glimlach en vraag me de hele weg terug naar het hotel af of de bruinharige een kus van de jongen heeft gestolen…

Pilzň, Česká Republika, 01-06-2018