Eigenlijk, als je het goed bekijkt, heb ik het toch maar goed geregeld. Chronisch ziek zijn heeft zo zijn gekke luxemomenten. Ideaal om mijn divastreken op los te laten. Laat ik dit even illustreren met een aantal voorbeelden uit “Het leven zoals het is”...
Huispersoneel
Zo heb ik een heel lieve hulp die elke veertien dagen mijn huisje helpt spic en span te houden. Elke twee maanden komt een rustige ruitenwasser mijn grote raam vooraan aanpakken. Het schittert en blinkt dan terwijl ik lekker op de bank kan liggen. Wat een rust in mijn prinsessenhoofd… Indien nodig helpt een klusjesman/aannemer me met dingetjes die stuk zijn.
Privéchauffeurs
Regelmatig lift ik mee naar de supermarkt/natuurwinkel. Of weet ik iemand te strikken om naar het ziekenhuis te rijden voor een afspraak. Het toffe is: als een echte prinses kan ik er ook voor kiezen mijn plan te trekken en het zelf te doen! Echte divastreken kortom. (Trouwens nu even serieus: ik probéér het altijd zelf te doen, maar soms gaat het echt echt echt niet. En dat voelt niet altijd even fijn, nee. Scheurtje in mijn trots om mijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid! 😉 )
Wat die liften met de auto betreft: soms hang ik het wel heel erg uit! Dan weet ik het zo te regelen dat ik word opgehaald om twee huizen verder (bij wijze van spreken) even te “luchten” én nadien teruggebracht. Bv door de mama naar hun huis, door Ann naar een dansvoorstelling… Schandalig als je het nuchter bekijkt. Maar vertelde ik al dat deze prinses dan enorm gloeit van dankbaarheid en troostende blije kriebeltjes? Niet echt diva-like, I know. (Mmmm, misschien toch nog een werkpuntje.)
Wist je trouwens dit ik ook een echte lift heb hier in het appartementsgebouw? Hoe, geen kasteel? Nee joh, moderne prinsessen vinden dat veel te koud en veel te stoffig en zo groooooot.
Free goodies
Mensen stoppen me van overal oude leuke tijdschriftjes toe die ik dan lekker languit lui kan liggen lezen. Prinsessen zijn immers kanjers in nutteloze dingen: ook dat is een kunst op zich! Soms mag ik van een lieve vriendin zelfs een goed boek lezen. Niet te moeilijk uiteraard: prinsessen lezen geen te moeilijke lectuur, dat spreekt voor zich…
Af en toe kan ik verse soepjes in mijn diepvriezer stoppen, zonder er zelf maar iets voor te doen.
Als het nodig is, heb ik wel een lieve buurvrouw die even wat meeneemt van de apotheek. Of een andere sterke buurman die zware dingen meeneemt van de supermarkt. Of een mama die vers spul meeneemt uit de winkel. Of een vriendin die asperges voor me maakt. (Wist je dat diva’s dat te uitputtend vinden from time to time?)
Entertainment
Prinsessen zijn dol op vrienden. Afspreken is fijn. Maar dan wel bij me thuis/in de buurt/met de auto opgehaald/niet te lang/overdag/niet te vermoeiend/in te passen in mijn structuur. Ik moeilijk? Hoezo? Oja, en dan zeg ik af en toe last-minute nog af: zo ben ik wel. (Trouwens: nog een werkpuntje gevonden. Ik vind het vaak lastig om me zo veeleisend te voelen naar anderen toe, of dat ik niet tot bij hen thuis geraak of voel dat ik het toch moet afzeggen. Oeps, slecht diva-rapport!)
En zo vergeet ik ongetwijfeld nog een boel dingen… Maar dat is het voorrecht van prinsessen: die moeten niet alles onthouden!
Trouwens, denk maar niet dat ik hier rondloop met zo’n kroontje in mijn haar en een echte prinsessesjurk. Van dat kroontje krijgt een mens alleen maar hoofdpijn. (Weet je wel hoeveel die diamanten wegen?????) Wat betreft die jurk: dat onding kriebelt, schuurt en is een volumineus gedrocht. Ik ben bereid tot veel maar daar ligt voor mij toch de grens. Kortom: echt divagedrag! Dan toch!
