Post! Altijd een pretje: de enveloppes met gele band erop in de brievenbus.  Dat betekent immers: post van het ziekenfonds.  Het is zo’n beetje als met de lotto: sometimes you win, sometimes you loose! Want: soms is het idiote reclame voor één of andere dienst die ze aanbieden of goedkopere vakantie die je kan boeken via het ziekenfonds.  “Oef”, denk je dan stiekem.  Gewonnen!  Als het dat maar is.  Af en toe is het een rekening.  Toegegeven: niet leuk, maar ook niets dramatisch.

Maar dan, soms, heel soms win je de grote pot: en dan heb je De Brief in handen.  Je voelt toch een beetje onderhuidse stress beginnen te kriebelen bij de woorden “Controle” “Adviserend Geneesheer”.  Vooral als de laatste controle nog niet zo lang geleden is.  (In Nederland heten die mensen vast anders, maar jullie hebben er ongetwijfeld ook zo wel rondlopen.)

Beetje bang

Erg he, dan ben je bijna 42 en ben je toch nog een beetje bang voor de mening van die Almachtige Adviserend Geneesheer.  Zo’n beetje alsof je een spannend ingreepje moet laten doen.  Of een examen moet afleggen.  Terwijl: de meeste artsen zijn inderdaad ook maar mensen die maar gewoon hun werk doen en het echt niet allemaal weten.

Neppen

Het voelt bij het zien van die brief toch een beetje alsof je een bedrieger bent die zich moet verantwoorden en bewijzen dat je onschuldig bent.  Idioot natuurlijk, maar menselijk denk ik.  Want je moet je daar in vijf minuten vol kwetsbaarheid overgeven in dat dokterskamertje en er het beste van hopen.  En ik begrijp dat controle nodig is, want er bestaan dus echt mensen die neppen.  Echt waar, ze bestaan.

Trouwens, nog zo’n dingetje: is het ok er verzorgd en mooi uit te zien?  Komaan zeg, ik ga toch niet als een slons met vet haar en een grauwe kop daar zitten.  Ik heb ook mijn trots.  En ik ga als mezelf, te nemen of te laten.  Honesty!

Spelletje

Aan de andere kant: wat zou dan precies het ergste zijn dat kan gebeuren?  Dat het RIZIV me gaat schrappen van de ziekteuitkering.  Hej, hebben we niet ergere stormen doorstaan?  Dus: algemene conclusie is:  “Dat zien we dan wel weer”.

Dat is een handig spelletje dat je met jezelf kan doen op alle momenten dat je iets toch wat eng vindt.   Bang bent voor dingen die hoogstwaarschijnlijk nooit zullen gebeuren.  Dan stel je je even het aller-aller-allerergste scenario voor.  En plots denk je bijna automatisch: tja, dan heb ik me daar aan over te geven, en mee te gaan met wat het leven brengt.   Cabaretier Wim Helsen deed me die tip ooit aan de hand.   (Niet live, maar over de radio weliswaar.)  Het is een beetje lachen met jezelf en de dingen in perspectief zetten.

Voorpret

Wat ik ook altijd een pretje vind, is de vijf dagen vooraf.  (Meer krijg je er niet.)  Stel je voor: het is vakantie en de dokter die niet op skireis is, ligt uitgeteld thuis met griep.  Gelukkig is er de lieve secretaresse die wel wat verslagen voor me te pakken krijgt.  Vind jij ook niet dat die verslagen nooit echt alles zeggen?  Dat meer dan de helft van de dingen die je aanhaalde en waarover de dokter sprak er niet instaan?  Vies idee blijft het, dat op basis daarvan het RIZIV een eindbeslissing neemt.

Conclusie

Als je tot hiertoe als chronisch zieke er nog altijd niet van overtuigd was, zul je het nu toch moeten erkennen.  Geef maar toe: je bent echt een Held(in) die dagelijks kleinere en grotere draken in de ogen kijkt.  Je bent stoer, je bent moedig, op jouw eigen grootse kleine manier…