“Afscheid nemen bestaat niet” zong Marco Borsato. Helaas kan ik hem daar geen gelijk in geven. Ik heb in mijn leven al heel vaak afscheid moeten nemen. Van dierbaren, zoals opa’s en oma’s die zijn overleden. Van huisdieren die doodgingen. Lieve juffen en meesters op school, ons huis in Wierden. Maar niet alleen op dat gebied.

Als chronisch zieke heb je ook afscheid moeten nemen van je oude leven, een baan of hobby die je niet meer kunt uitvoeren, een stuk energie, een deel van je lichaam dat niet meer (goed) functioneert. En niet alleen dat, ook zien wij vaak ons sociale leven kleiner en kleiner worden. Vrienden vallen weg doordat wij niet meer kunnen voldoen aan hun plannen. Maar ook juist doordat wij niet meer helemaal kunnen meedoen, gaan wij het leven heel anders bekijken. We genieten van de kleine dingen en leren ontzettend veel op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Hierdoor gaan we op een heel ander niveau leven en communiceren en merken we dat mensen uit onze omgeving ineens niet meer bij ons passen. Dit heb ik de afgelopen paar jaar vaak meegemaakt en het heeft mijn wereld een stuk kleiner gemaakt.

Afscheid nemen doet pijn. Het is elke keer een klein rouwproces en het is heel belangrijk dat we die ook helemaal doorlopen om het goed te kunnen verwerken. Wees maar boos en verdrietig en geef jezelf de tijd om aan je nieuwe situatie aan te passen.

Afscheid zorgt ook voor nieuwe kansen

Maar… er bestaat een mooi gezegde: “Als God ergens een deur sluit, dan opent Hij ergens anders een venster”. Dat betekent dat afscheid nemen ervoor zorgt dat er ook weer ruimte komt voor nieuwe mogelijkheden. Als je vrede hebt gevonden in je nieuwe situatie ga je de wereld met een nieuwe, frisse blik bekijken. Er komen nieuwe kansen op je pad.

Zo ben ik erachter gekomen waar ik echt blij van word. Kan ik mijn creativiteit kwijt in het schrijven van blogs en hoop ik hier ook een betaalde baan in te vinden. Ik ben mij persoonlijk en spiritueel gaan ontwikkelen en ik hou ervan om te lezen over onderwerpen hierover. Ik heb geleerd om mijn hart te volgen en tot nu toe heeft die het altijd goed gehad. Ook trek ik nu de mensen aan die echt bij mij passen. Mensen die hetzelfde in het leven staan als ik en die dezelfde dingen hebben meegemaakt. Waardoor er sprake is van wederzijds begrip en respect.

Mis ik mijn oude leven? Niet echt. Ben ik dan blij met mijn beperkingen? Zo wil ik het ook niet noemen. Ik mis de tijd dat ik hele dagen lekker kon werken en daarnaast genoeg energie had voor leuke dingen. Niet hoefde na te denken over alles wat ik wilde doen. Niet elke dag keuzes hoefde te maken. Maar ik ben wel  blij met wat zij mij gebracht hebben, een heel anders levenspad. En om die omslag te maken waren de moeilijke periodes in mijn leven zeker nodig!