De community van chronisch zieken is iets fantastisch wat de sociale media mogelijk maakten. Je vindt voor alles wel online-groepen, dus ook voor “ons”. Wat een verschil met 25 jaar geleden! Nu weet je je verbonden en begrepen door veel mensen verspreid in hun bedden/zetels/banken over heel de wereld. En dat geeft troost, kracht, relativering en begrip. Ik hou er niet van me onder te dompelen in louter zieligheid en ziekte, maar een beetje herkenning hier en daar is prettig. Een plek waar uitleg overbodig is. En soms afscheid moet worden genomen.
Moeilijke dingen
Als je al jaren ziek bent, groeit sowieso automatisch het aantal mensen dat je kent met hun eigen chronische aandoening. Vriendschap ontstaat namelijk vaak daar waar je dingen gemeenschappelijk hebt. (Nochtans koester ik mijn vrienden die ik op een andere manier tegenkwam hoor! ) We hebben net als andere mensen ook gewoon conversaties over dingen als honden, krultangen en voetbalgekte. Maar het is wel zo dat met meer ziekte ook de kans dat er al eens moeilijke dingen met je vrienden gebeuren, stijgt. Zoals opstoten, achteruitgang van door de ziekte etc. Maar ook dingen als afscheid nemen, loslaten. Rouwen, missen en herinneren.
Afscheid
Vrienden en die uit het leven (proberen te) stappen, of wiens lichaam opgeleefd is in dit bestaan en die komen te overlijden. Of die voor zichzelf voelen dat ze niet meer verder kunnen zo, met de prognose en de dagelijkse realiteit die steeds moeilijker te dragen wordt. En voor wie het aanvoelt niet anders meer te kunnen dan de route van euthanasie te gaan. Nee, de spoonie-community is geen hoopje chronische ellende, maar het is wel een realiteit waar wij net wat vaker mee te maken krijgen. Afscheid nemen wordt nooit gewoon.
P-tje en de neussonde
Ik schrijf deze blog in augustus, jouw verjaardagsmaand, lieve P-tje. Ik mis je en wou al langer een blog over je schrijven maar kom er nu pas aan toe. Al heb ik nog altijd geen woorden om te omschrijven wat in me leeft als ik aan jouw denk. Elke dag passeer je wel eens in mijn gedachten. Je bent mijn talismannetje! Ik ben zo dankbaar om de bizarre manier waarop we elkaar leerden kennen. Daar in de oude wachtzaal van de vroegere gastrologie afdeling in ons ziekenhuis. Jij uit Nederland doorverwezen, ik met mijn NG-sonde die ik er wat mij betrof uit mocht. Al klaag ik niet om dat ding in mijn neus want daardoor raakten we aan de praat. Gsm-nummers uitwisselen was gauw gebeurd voor ik binnengeroepen werd bij de dokter.
Appjesvriendin
Ziedaar de start van enkele jaren vriendschap via appjes. Wie beweert dat online-vriendschappen niet echt zijn, snapt er niks van. We wisten erg veel van elkaar. Dingen die we aan niemand anders echt zo onverbloemd konden uitdrukken was een gouden gift. Ik koester ook de kracht die je me toonde, de manier waarop je mondig opkwam voor jezelf en waar ik van kon/kan leren.
Missen mag
Maar wat ben ik blij voor je dat je mocht gaan. Want wat was het zwaar. Je hebt alles eruit gehaald. En wie wil oordelen dat euthanasie verboden moet worden snapt ook daar niks van. Wie zijn wij om te zeggen wat een ander al dan niet mag voelen op een bepaald punt in zijn/haar leven? Wie zijn wij om te weten hoe wij zelf zouden reageren op zo een moment? Ik denk ook niet dat je zulke beslissing lichthartig neemt. Ik ben zo dankbaar dat je nu de rust hebt waar je zo naar snakte en die wij je zo gunden. Maar dat neemt niet weg dat ik je mis. Afscheid nemen wordt nooit gewoon. Al vond ik je laatste week het lastigst. Een raar gevoel van aftellen kwam over me en dat wilde ik niet. Vanaf het moment dat ik vernam dat je rustig en vlot was mogen gaan kon ik eindelijk met je mee ontspannen in wat was en is.
Coole P
En het is zo cool dat je de laatste restjes energie stak in extra tests zodat je met je organen zowaar 5 (Vijf!) mensen een nieuwe kans in het leven gaf. Als ik daar aan denk, blink ik van trots om mijn stoere vriendinnetje. Je leven had zin voor heel veel mensen gewoon om wie je was, maar voor jezelf was het een heel belangrijke manier om je leven voor je eigen gevoel toch een positieve draai te geven.
Dankudankudanku
Rouwen is graag zien maar dan binnenste buiten. Ik koester het gemis omdat het me doet glimlachen als ik denk aan onze vriendschap. Wij hebben het toch maar leuk gehad in de tijd die we elkaar kenden. Een dikke merci P-tje.
