Alweer een week geleden had ik mijn allerlaatste ERCP. Ik moest vroeg in de ochtend, lees 8 uur, aanwezig zijn in het EMC, Esli heeft mij gebracht voor hij naar zijn werk ging en mama zou naar het ziekenhuis komen nadat ik wat bijgeslapen had.

ERCP

Om 1 uur was het dan zo ver, ik was aan de beurt. De zenuwen gierde door mijn lichaam, niet bang voor de ingreep maar zenuwachtig voor het resultaat, zou het nu eindelijk wel gelukt zijn om die stent te plaatsen? Zou de stent ook werken als hij er in zit? De heren van de Anesthesie stonden al op mij te wachten. Ik mocht gelijk op mijn zij komen liggen terwijl zij een paar pogingen deden om een infuus te prikken. Hierna praatten we nog wat over Zayne, iedereen vraagt altijd hoe het met hem is. De propofol begon te werken en langzaam zakte ik weg in een diepe slaap..

ERCP mislukt

Ik werd wakker op de uitslaapkamer, keek een beetje rustig om me heen en de heren van de Anesthesie liepen langs, vroegen me of ik veel pijn had etc, en vertelde me dat de operatie mislukt was. Tranen stonden in mijn ogen nadat zij wegliepen, mijn vuisten gebald. Ik was zo boos op mijzelf. Waarom mag nooit iets goed gaan bij mij? Waarom voelt het alsof ik gefaald heb terwijl ik hier niks aan kan doen. Het is zo vervelend als je lichaam nooit wilt meewerken.. Mama baalde net als ik enorm van het nieuws, daarna reden zij en de zuster mijn bed terug naar de afdeling.

Vervolg stappen

Terug op de afdeling was het afwachten, de arts zou langskomen nadat hij klaar was met opereren om te vertellen hoe en wat. Een paar uur later kwam hij inderdaad langs. Hij baalde er ook enorm van. Voor de ERCP hebben ze eerst een echografie gemaakt. Dit is een binnenwaartse echo van de buik, in mijn geval van de Alvleesklier. Hierop was te zien dat de plek waar mijn littekenweefsel zit is uitgebreid, wat enorm balen is maar niet meer dan verwacht met alle ontstekingen die ik laatste tijd gehad heb. Daarnaast hebben we nu de twee volgende stappen besproken, hij gaat het Radboud in Nijmegen bellen en vragen of zij mij een keer willen zien en het dossier door willen lopen en kijken of zij nog iets kunnen doen, waarvan de kans heel klein is. Daarnaast gaat hij overleggen met de specialisten en de chirurgen om een Whipple operatie te gaan doen. Dit is mijn allerlaatste redmiddel.

Wat is een Whipple operatie?

Een Whipple operatie is een operatie die ze eigenlijk vrijwel alleen bij kankerpatiënten uitvoeren. Ze verwijderen het gedeelte waar het gezwel zit. In mijn geval gaan ze de kop van de alvleesklier verwijderen, maar hiernaast ook de twaalfvingerige darm, galblaas en een groot gedeelte van de  galbuis worden verwijdert. De alvleesklier word direct aan de dunne darm verbonden. Bij deze operatie word(en) er een of meerdere drains achter gelaten om het vocht af te voeren wat tijdens de operatie is ontstaan.   Na de operatie ga je naar de IC, meestal verblijf je hier een week en daarna nog 3 weken op de verpleegafdeling. Bij deze operatie is er 30 tot 50% kans op complicaties zoals lekkage in de buikwand tot zelfs overlijden. Dus dit kan makkelijk langer worden. Daarnaast komen er nog veel meer dingen bij kijken maar die zijn nu niet belangrijk. Zo vertelde de buurman naast mij op de kamer dat hij een aantal jaar geleden deze operatie gehad had en er 6 maanden door in het ziekenhuis lag met 9 drains… dan schrik je wel even.  Wil je er meer over lezen? klik dan hier.

De afgelopen week ben ik flink van slag geweest, wat denk ik wel logisch is, er gaat een flink traject aankomen waar ik daarna lang van zal moeten herstellen. Maar ik kan dit, ik heb geweldige mensen om mij heen die mij er doorheen gaan slepen..