Een van de bijeffecten van chronisch ziek en afgekeurd zijn is dat je meer dan gemiddeld tijd hebt om te Netflixen. Tijdens één van die Netflix ochtenden werd ik geconfronteerd met een vraag waar ik tot dan toe nooit bij stil had gestaan; hoe oké vind ik het eigenlijk écht als één van onze kinderen een transgender als levenspartner zou kiezen?
Een transgender als schoondochter
Het zit zo; ik was Pose aan het kijken. Een in mijn ogen geweldige serie over het leven van een groep Amerikaanse LGBTQ- en gender non-conforme dragball cultuur in New York in de jaren ’80 en ’90. In seizoen drie heeft één van de hoofpersonen een relatie met een arts en wordt voorgesteld aan zijn ouders. En je zíet zijn moeder slikken en drie keer knipperen op het moment dat ze zich realiseert dat haar nieuwe schoondochter niet als vrouw geboren is. Ineens werd ik heel hard met mezelf geconfronteerd want over dat scenario had ik nog nooit nagedacht. Geen idee waarom niet, maar het is zo.
Een tolerante maatschappij begint bij jou en mij
Ik was oprecht verbaasd maar het gaf me stof tot nadenken. Doen wij wel genoeg om onze kinderen in een tolerante maatschappij op te voeden? Wij hangen elk jaar de regenboog vlag uit en sinds dit jaar hebben we ook een transgender vlag. We kennen een aantal ouders die de weg aan het zoeken zijn in de opvoeding van hun kinderen die zich gender non-conform voelen. Sommigen zijn nog aan het zoeken, anderen geven duidelijk aan dat ze zich anders identificeren dan hun biologisch geslacht. Geen makkelijk pad om te bewandelen als ouder in een maatschappij die daar eigenlijk nog niet klaar voor is. Of in ieder geval onvoldoende klaar voor is. Ik krijg soms vervangen kromme tenen als ik hoor met welke onzin zij geconfronteerd worden. De maatschappij mag zich wel een stapje toleranter opstellen wat mij betreft.
Gender non-coform past niet in een hokje
Wij proberen onze kinderen in die zin open op te voeden dat het okay is wie ze zijn. Ook qua seksualiteit en gender identiteit zijn proberen we zo open en tolerant mogelijk te zijn, Met de nadruk op proberen. Want…..ik heb natuurlijk geen flauw idee hoe het is. Ik identificeer me met het geslacht waarmee ik geboren ben en mijn man ook. Ik heb niet te dealen met de vooroordelen die de maatschappij heeft ten opzichte van de LGBTQIA+ gemeenschap. Ja, we hebben homoseksuele vrienden, ja we zouden het geen probleem vinden als één van de kinderen lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender- of wat dan ook zou zijn. Maar nee, zo dik gezaaid zijn de transgenders niet in onze directe omgeving. Nee, mijn kinderen groeien niet op in een omgeving waar elke uiting van de LGBTQIA+ gemeenschap gemeengoed is. Deels heeft dat te maken met de stad, (lees het grote dorp), waar wij wonen. Maar deels heeft het ook te maken met het hokjes denken van onze maatschappij.
Gelukkig trekt de nieuwe generatie ouders en kinderen zich daar stukken minder van aan. Gelukkig hebben onze kinderen wel kinderen om zich heen die openlijk aangeven dat ze op hetzelfde geslacht vallen. Of die ineens als meisje naar school komen terwijl ze tot die tijd en ik citeer: Altijd naar de jongens WC gingen. Ze vinden het allemaal prima. En wij ook.
Hoe sociaal wenselijk zijn we met z’n allen?
Maar terug naar die scene in Pose. Heb jij er wel eens over nagedacht? Of het met je partner besproken? En zo niet; is het een on-issue omdat je het okay vind of omdat het niet eens in je hoofd opgekomen was. Ik kan namelijk wel zeggen dat ik het allemaal prima vind, door die scene werd ik ineens geconfronteerd met de sociaal wenselijkheid van dat standpunt. Heel veel mensen roepen dat ze tolerant zijn, niet discrimineren en open staan voor non-conform gedrag. Weinig mensen zijn daadwerkelijk zo. Ik heb teveel mensen zich anders zien gedragen dan wat ze uitdroegen om nog te geloven dat iedereen zo tolerant is als ie beweert te zijn. Als je nog nooit over dit scenario hebt nagedacht, vind je het dan daadwerkelijk okay als je kind een transgender zou daten? Niet dat je daar iets over te zeggen hebt overigens. De meeste kinderen maken gelukkig hun eigen keuzes.
Laten we het erover hebben
Doordat ik geconfronteerd werd met een scenario waar ik ooit eerder bij stil gestaan had, werd ik ook geconfronteerd met de sociaal wenselijkheid van mijn eigen houding. En dat is goed, dat geeft me iets om over na te denken. Om bespreekbaar te maken. Hoe kan iets een daadwerkelijk valide optie zijn als we niet eens over nagedacht hadden dat je kind deze keuze zou kunnen maken? Als we onze kinderen tolerant willen opvoeden, met acceptatie en een open mind moeten we ook onze eigen blinde vlek tegen het licht houden. Elke partnerkeuze zou okay moeten zijn. Behalve als er sprake is van geweld of uitbuiting in de relatie, maar dat is een ander gespreksonderwerp.
Ik heb in ieder geval weer iets om met mijn man te bespreken. En jij? Heb jij het er wel eens over met je partner? Of met je kinderen?
