Ik ben ziek, althans altijd wel een beetje maar nu niet in staat om te werken. “Mijn” chirurg heeft verleden week een ontsteking verwijderd aan de buik. Ik dacht met een dagje rust wel weer achter mijn bureau te zitten maar daar dacht mijn lichaam anders over. Ik lig al 5 dagen plat, compleet gevloerd en werkelijk nergens voor in staat. Als er iemand zou bellen voor gratis te gaan shoppen zou ik het uitstellen, uitstellen hè, niet afzeggen want ik ben niet stervende!

Al goed, dus ik mezelf ziek gemeld op mijn werk, normaal pak ik vaak een vrije dag om bij te tanken maar dit was echt een serieus gevalletje en ondanks mijn hoge moraal ging ik het echt niet trekken. Vandaag kreeg ik telefoon; een ingehuurde soort van arbodienst of het klopte dat ik ziek thuis was? Ik antwoordde bevestigend en liet expres een stilte vallen voordat ik alle miserie op tafel zou gooien waarmee ze misschien al bekend waren en dat scheelde mij weer energie.

Een dolblije dame kirde dat ze blij was mij te spreken en wat er toch aan de hand met mij was en dan typte ze gelijk even mee voor het dossier te updaten. Ze was lekker helemaal blanco vertelde ze mij waarop ik bijna mijn telefoon wilde wegdrukken omdat je je toch eerst inleest voordat je zieke mensen gaat bellen? Enigszins wat geïrriteerd liet ik beknopt wat woorden ontvallen; Crohn, abces buik, pijn, snijden, wondpijn, auw, erg moe ervan…en daar ging t denk mis…het bleef stil aan de lijn…”Hallo?” zei ik nog…”Uh mevrouw?” antwoordde deze dame nu wat onzeker “wat hebben uw kronen in uw gebit met uw buik te maken? Ik zuchtte; het is de ziekte van Crohn, met C-R-O-H-N. “Zet u anders maar gewoon een griepje bij de ziektemelding, scheelt voor beiden partijen een hoop energie.”

Alleen daarom zou ik mijn telefoon al niet beantwoorden. Maar ja, dat moraal hè…Ontzettend grappig vond ik het een paar uur later maar op het moment zelf bedacht ik mij alleen dat zulke mensen ook een grote stem hebben in of je wel of niet weer aan het werk moet gaan. Chronisch ziek wordt niet altijd goed begrepen maar van een Arbo-dame zou je toch iets anders mogen verwachten, ik blijf mijzelf maar VERWONDEREN zeg ik dan maar…

NB: een kleine rectificatie is nu enkele dagen later wel op zijn plaats voor die lieve dame van de Arbodienst, heden nacht is mijn kroon in mijn mond afgebroken dus ik denk dat zij een vooruitziende blik heeft gehad 😉