Ik wil jullie een verhaal vertellen. Van een meisje die een nieuw avontuur begon. Een avontuur wat haar zou maken. Maar ze wist niet waar ze aan begon. Zo is zij nou eenmaal, ze heeft uitdaging nodig en stort zich volledig in dat geen wat zij wil behalen.

Een nieuw begin een nieuw doel

Zij had er zin in, al wel was het eng. Allemaal nieuwe mensen en ze wist, die hebben allemaal wat meegemaakt. Zo nieuwsgierig dat ze was, wilde ze het liefst zo snel mogelijk alles weten. Maar laat geduld nou net niet haar sterkste punt zijn. Maar ik moet hier bij zeggen, ik heb haar wat dat betreft wel zien groeien. Geduld is een schone zaak niet waar? Vaak werd zij in de klas op de proef gesteld wat betreft haar geduld en daar voelde zij zich niet altijd prettig bij.  Stap voor stap zet zij tijdens haar avontuur kleine stapjes vooruit. Maar het is haar gelukt!

Waarom heb je geen hulp gevraagd?

Oef, wie rakelt daar zo met een papiertje? Ze werd gek van alle geluiden in de klas en ineens werd alles te veel. Ik moest daar wel om lachen, maar voor haar was dit een trigger om zich heel rot te voelen. Door haar vermoeidheid kan zij soms moeilijk filteren. Waarom heb je geen hulp gevraagd vroeg ik haar? Zij antwoordde: hulp? Wat is dat?, ik kan het heus wel zelf. Nou ik kan je vertellen, gelukkig is zij van gedachte veranderd tijdens het avontuur en ziet zij ook in dat hulp vragen helemaal niet zo erg is en niet per definitie ‘zwak’ is. Ook kan ze de ruis en de externe geluiden wat beter filteren door zichzelf er van af te sluiten. Dit lukt niet altijd, maar in het begin van het halfjaar lukte het helemaal niet. Nu vaker wel dan niet, dit is winst voor haar.

Onderzoeken wat het onderbuik gevoel is

Ook kostte het haar bergen energie en kwam zij dagelijks verrot thuis. Dan lag zij als een zoutzak op de bank. Vertellen dat haar hoofd zo vol zat! Maar ondanks dat het haar energie kost, verdient zij hier ook aan . En blijft zij haar doel voor ogen houden. Voor haar is dat, dat zij zichzelf mag en kan zijn in haar werk en dat zij haar certificaat haalt. Ik vond het fijn te horen, dat zij op school zichzelf kan zijn en dat ze erkend wordt. Dat zij aansluiting vind bij klasgenoten en dat zij soms kan afkijken, maar ook uitgedaagd wordt. Ze vertelde dat ze trots was dat ze dit mee mocht en mee kan maken. Zoveel inzichten, joh zegt ze, ik heb nog meer geleerd in een half jaar dan de afgelopen 7 jaar. Vele emoties zijn bij haar langs geweest: moed, angst, rennen, stil staan, verdriet, boosheid, maar ook veel blijdschap en dankbaarheid. Dit heeft haar gebracht tot waar zij nu is. Zij heeft bijvoorbeeld ook ervaren dat het oplucht te onderzoeken wat het onderbuik gevoel is met het gevolg een flinke huilbui te krijgen. Laat maar gaan, laat maar komen… en hey, verrek het lucht op!

Zelfontwikkeling en emoties een plaats geven

Dat wat er echt toe doet is haar eigen ontwikkeling. Die zij zelf erkend. Maar wat was het een onderzoek en een klus om het afgelopen half jaar alle emoties te plaatsen, maar hey, dat was pas een uitdaging. En je ging er zo lekker naief in weet je nog?

Zij heeft een stukje van zichzelf ontdekt met mijn hulp en natuurlijk aan zichzelf te danken. Zij mag vertrouwen op zichzelf, maar ik weet dat zij daar heel goed mee bezig is. Loslaten heeft ze geleerd en is nog in ontwikkeling. Dit was heel moeilijk voor haar, ze nam alles in zichzelf op. Zo een gele spons weet je wel? Daar had ik ook last van. Zij kon zich hier ook moeilijk voor afsluiten. Maar stap voor stap ontpopt zij zich tot iemand waar zij zelf zo trots op mag en kan zijn.

Ik heb gezocht en gezocht, maar ik kon niet bij haar komen, ik kon haar niet vinden. Zij was te druk met anderen. Anderen helpen want dat is wat ze altijd graag deed. Maar ergens wist zij ook wel dat dit haar veilige haven was, dit is wat ik van haar ken.

Stap voor stap bouwen aan een nieuwe weg

Zij zetten stap voor stap, een stapje verder en bouwde zij aan haar nieuwe weg. De weg naar haar eigen belang, de weg naar autonomie, rust en zelfrespect. Ik zag hoe ze worstelden met al die emoties die verstrengeld waren en als een knoop vast zaten in haar buik en hoofd. Af en toe kreeg zij de kans deze te openen en dan kwamen er tranen en was er verdriet. Af en toe weet zij het pad terug te bewandelen naar haar veilige haven. Ze weet waar zij aan heeft gebouwd tijdens haar avontuur en het is voor haar makkelijker om verder te bouwen.

De onzekere jij
Heeft zich ontpopt tot een zekere zij
Een betere ik
En een betere wij

Dikke knuffel,
Jouw onderbewustzijn

Tessa