Een van mijn vorige blogs ging over seksuele problemen. Nou dat heb ik geweten. Mensen waren of heel enthousiast of hadden zoiets van moet dit nou? En dat mag. Ik heb een behoorlijk sterke mening maar heb ook begrip voor die van een ander. Maar het feit blijft dat er ook genoeg mensen zijn die wel hun verhaal kwijt willen. En de meest luchtige manier om dat te doen is babbelen over seks.
Ik ben een babbelkont. Ik geef het eerlijk toe. Ik babbel het liefst de hele dag en over alles. Er zijn maar weinig onderwerpen die voor mij taboe zijn. In mijn directe omgeving dan he… want met de buurvrouw praten over seks dat gaat zelfs mij een beetje te ver. En toch deel ik behoorlijk persoonlijke dingen in mijn blogs. En waarom dan zou je denken. Omdat ik denk dat ik niet de enige ben die hierin vast kan lopen. En babbelen is voor mij de definitie van ergens luchtig over praten. Wil je een serieus iets dan heb je een gesprek. Maar wil je gewoon even je ei kwijt dan gaan we babbelen.
En dus babbel ik in deze blog nog even door. Door gesprekken met de mensen die chronisch ziek zijn om mij heen is de conclusie vaak ik wil wel maar zo veel dingen houden mij tegen. Ook word er vaak een beetje laconiek over gedaan. Het is niet anders. Het komt wel weer. Ik denk ook dat mannen het eerder missen dan de gemiddelde vrouw. Dit is natuurlijk een aanname van mijzelf want ik ken genoeg dames die er geen genoeg van kunnen krijgen.
Ballen in de lucht
En hoe komt dat dan zou je je kunnen afvragen? Vaak, en ik zeg niet altijd maar meer dan gemiddeld ben ik bang. Zijn vrouwen degene die als ze naast hun chronisch ziek zijn nog wel zelfstandig zijn, de boel draaiende houden. In veel huishoudens is de verdeling nog behoorlijk standaard. De man werkt, de man doet veel meer thuis dan dat dat vroeger was. Maar als ik bij mij thuis kijk, sorry husband. Komen veel van de dagelijkse dingen bij mij terecht. Mijn man is een geweldige poetser en dankzij hem is het bij ons niet verslonst in een poel van bacteriën. Maar zeg maar het dagelijkse plan ligt bij mij. Het is zelfs zo dat als zoonlief naast hem op de bank zit en ik ben even de deur uit hij mij belt of hij naar vrienden toe mag. De man kan deze beslissing ook maken maar ach.
Dus naast chronisch ziek zijn, vaak nog een baan, boodschappen, was, strijk, kinderen, vrienden/familie en huishouden heb je ook nog een man. En wij hebben vaak een andere prioriteiten volgorde dan de man. En dat is soms vervelend. Want ik durf er geld op in te zetten dat als deze man iets aan het doen is en hij kan kiezen tussen schoonmaken of iets anders van ons lijstje en seks dat de keuze dan snel gemaakt is. En waarom werkt dat bij ons dan niet zo. Waarom zeggen wij vaak, ja Nu even niet. Als een man langer dan een paar weken (lees: dagen) moet wachten dan word hij onrustig. Terwijl ik zat vrouwen ken die rustig een paar maanden zonder zouden kunnen.
Wat is het toverwoord?
Maar andersom kan natuurlijk ook. Er zijn ook partners van chronisch zieken die niet meer door de patient heen kunnen kijken. Die hun vrouw van minnares naar chronisch patient hebben zien veranderen en daar veel moeite mee hebben. Bang om extra vermoeidheid op te wekken. Bang om haar pijn te doen. Of zelf moeite te hebben met de grote veranderingen. Terwijl de vrouw zelf misschien juist behoefte heeft aan intimiteit. Aan aanrakingen en passievolle seks.
Ik denk dat het toverwoord is babbelen. Maar het gesprek niet altijd te zwaar. Blijf babbelen. Blijf samen lachen, ook al is het soms heel verdrietig. Want een dag samen niet gelachen is een dag niet geleefd. En lachen tussen de lakens is dubbel de winst.
