Maandag:
Wij zijn alweer een week verder, week 15 (en een half) en vandaag mochten wij weer langs het Erasmus MC voor een check-up bij de verloskundige.
De afgelopen tijd heb ik mij echt extreem vermoeid gevoeld. In eerste instantie dacht ik dat dit door de misselijkheid kwam. Het was zo erg, dat ik 10 tot 12 uur per nacht sliep en overdag ook nog eens gemiddeld 2 tot 3 uur. Ik lag eigenlijk afgelopen week alleen maar op bed of op de bank tv te kijken. Hoeveel goede voornemens ik elke avond ook had: de was doen, koken of even afstoffen, het mocht toch allemaal niet baten. Daarom heb ik toch vandaag nog even bloed laten prikken, kijken of mijn HB wel goed was en ik geen ijzer tekort had. Hier kun je extreem vermoeid van raken.
Bij binnenkomst mocht ik gelijk op de stoel gaan liggen en mochten wij direct naar de baby kijken. Dit was de allereerste keer dat de baby lekker aan het slapen was. Normaal zie je de beentjes en armpjes alle kanten op zwaaien! Vorige keer zag ik zelfs de baby duimen, dit bracht toen gelijk zwangerschapstranen!
Dinsdag:
Vandaag had ik, na 1 jaar en 4 maanden, weer een afspraak bij het UWV, voor mijn herbeoordeling. Samen met mijn schoonouders ben ik naar Den Haag gereden en hebben zij mij afgezet op de Verheeskade. Ik had een gesprek met een aardige mevrouw. Een uur lang hebben wij gepraat over wat er de afgelopen anderhalf jaar veranderd was. Mentaal veel, lichamelijk weinig.. Op het kleine feit na, dat ik volgende maand al een jaar de rolstoel in de schuur heb kunnen laten staan. Maar ook heb ik aan moeten geven, dat ik het voorlopig totaal niet zie zitten om te gaan werken. Lichamelijk is het allemaal nog te zwaar, zelfs een studie zit er voorlopig niet in. Waarom niet? Omdat ik niet kan vertrouwen op mijn lichaam.. Iets wat ik nog steeds elke dag lastig vind. De ene dag wil je de was doen en lukt dit, de andere dag lig je doodmoe en met een hoop pijn op de bank en stel je alles weer uit naar morgen.
Tevens maak ik mij druk over hoe het straks gaat: met de bevalling, met een kind waar je voor moet zorgen. Zulke dingen houden mij bezig. Na een lichamelijk onderzoek mocht ik weer naar huis en nu word het twee weken afwachten op het resultaat van de Arbo-deskundige. Zij dacht niet, dat er veel ging veranderen, maar ze wist het niet zeker…
