Mindset: gewoon rechtdoor. En altijd maar blijven gaan. Met of zonder banaan, maar vooral blijven blijven blijven gaan. Opstaan en weer doorgaan. Crashen, uithijgen en hoppa: wankelend iets wat lijkt op opstaan en altijd weer doorgaan.
Laat dit de samenvatting zijn van een chronische ziekte op haar best. Waarmee ik bedoel op haar slechtst. Dzjeezes, wat kan me dat heftig zijn zeg, ziek zijn. Bungeejumping is er niks tegen (al moet ik hier dus wel even duidelijk stellen dat ik dat laatste NIET aantrekkelijk vind!). De korte inhoud van mijn laatste jaar? Pittig.
Vreemd
Weet je wat ik zo vreemd vind aan het fenomeen? Nee, niet dat er dus blijkbaar niks gedaan kan worden om te helpen en dat je dus alles zelf moet wil gaat uitzoeken. Maar geef toe: hoe in godsnaam (die naam is hier echt wel op zijn plaats want mijn petje gaat het alvast te boven…) is mijn lichaam zo sterk? Waar zit die superpower ergens verborgen in dat knokerige kwetsbare lijfje van me? Ik kan er niet bij! Maar het zit er wel! Al eeuwen gaat dit lichaam van opstaan en weer doorgaan. Crashen uithijgen en hoppa… Hoe kan dit? Is dit magie?
Goesting
Dat het gekruid is met mijn enorme wilskracht, goesting in het leven, blijheid met al wat er nog wel is in mijn leven, dat is heel duidelijk. Toegegeven: het is al eens erover zo zwaar de laatste tijd omdat ik geen tijd krijg even uit te hijgen tussen de stormen door al maandenlang. Omdat mijn actieradius serieus kleiner geworden is. Omdat je vragen gaat stellen: kan ik nog wel alleen wonen, zonder hulp alvast niet, waar naartoe, wie kan helpen… Omdat de realiteit nogal redelijk in your face is. Omdat je geen thrillers nodig hebt om te griezelen vermits je heel enge dingen in jezelf kan voelen die het overnemen van je, wie weet waar naartoe.
Dé vraag
En toch: zonder me daar vragen bij te stellen, altijd weer opstaan en moedig weer voorwaarts zodra dat enigszins kan. Ik denk dat ik onbewust mezelf niet toesta daar ook maar een fractie van een vraag bij te stellen. Die vraag hoort simpelweg niet bij wie ik ben als persoon. Trouwens als ik mijzelf die vraag zou toestaan, is het hek van de dam en sta ik misschien niet meer op op een keer. En dat is simpelweg geen optie. Nooit geweest. Want ook in al zijn heftigheid is mijn leven de moeite waard. Ik bekijk het niet alsof ik er niet meer zou willen zijn.
Net zoals ik me ook nooit beziggehouden heb met de waarom-ik-vraag. Waarom zou ik? Helpt dat me verder? Vind je daar ooit een zinnig antwoord? Ik heb lang genoeg de boodschap gekregen dat het mijn schuld is, dit alles, en dat is een mindfuck die niks goeds oplevert, geloof me maar.
Banaan
Dus: ook al begrijp ik mezelf niet helemaal op die momenten, ik ben er zo eentje dat blijft gaan. Tot hoever, tot hoelang, mijn lijf dit nog trekt? Geen idee. Maar wat ik wel weet is dat ik, samen met dat lichaampje, zo sterk mogelijk elke keer weer ga blijven opkrabbelen en proeven van wat er wel nog is. Dat weet het wel, hoor, mijn lijfje, want ik heb het lang geleden op de operatietafel onbewust beloofd.
We’re in this together. Always.
