Wat ben ik boos geweest. Niet op mijn vriend in een onnozele ruzie, niet op mijn broertje in een van onze vele discussies en zelfs niet op de wereld. Nee.. Ik was boos op mijn ziekte. Je leest het goed.. Ik WAS boos op mijn ziekte.
De laatste maanden probeer ik met een andere blik naar mijn ziekte en de bijkomende beperkingen te kijken. Natuurlijk doet het pijn. Het doet soms zo veel pijn dat ik het zelfs mijn ergste vijanden niet toe zou wensen. Niet dat ik vijanden heb… maar goed je snapt me. Het brengt wat meer lading in dit verhaal. Ook beperkt het mij enorm. Niet alleen in bewegingsvrijheid, maar ook in sociale contacten, werk en zelfs in mijn relatie. Nu weet ik dat mijn vriend mij met liefde verzorgt, omhoog hijst, mij masseert of in mijn vingers knijpt (klinkt heel stom, maar dit verlicht de pijn), maar een ‘standaard’ relatie met iemand van 24 is het niet.
Dit maakte mij soms zo boos dat ik mij afvroeg waar ik dit aan verdien. Ik ben misschien niet altijd makkelijk geweest als puber, maar ik denk dat ik nog best meeviel. In ieder geval kan ik mijn pijn daar niet aan te danken hebben. Op een paranormale beurs waar ik vorig jaar geweest ben, werd het ook niet veel duidelijker. Dan is omdenken nog de enige optie. Ja, het is oneerlijk dat ik dag in dag uit pijn heb, terwijl er ook ‘gezonde’ seriemoordenaars rond lopen. Maar, na 10 jaar lang altijd pijn te hebben, ben ik er nog steeds. Ik ben dus blijkbaar sterk genoeg om mijn pijn te dragen, wat ik gelijk een mooie verklaring vind. De quote: ‘Strong woman wear their pain like stilettos. No matter how much it hurts, all you see is the beauty of it’ beschrijft mijn gevoel prachtig. Hoeveel pijn we ook hebben, we gaan door en vaak zie je het niet eens.
Natuurlijk is dat niet het enige waardoor ik niet meer boos ben. Sterk zijn is leuk, maar ik ben liever zonder pijn. Toch heeft het ziek zijn mij een paar belangrijke dingen geleerd:
- Ik heb mijn lichaam leren kennen. Ik weet wat mijn pijn kan verminderen, en weet ook wat het erger maakt. Nu moet ik er alleen nog naar luisteren, maar dat terzijde haha.
- Liefde overwint alles. Mijn vriend is mijn rots in de branding en ik weet dat dit hem niet weg zal jagen.
- Mijn vrienden zijn op twee handen te tellen, maar ik weet dat zij dag en nacht voor mij klaar staan.
- Last but not least, zonder het ziek zijn had ik het ‘lotgenoten contact’ niet gehad. Dit helpt mij enorm en heeft mij zelfs vriendschappen (en het bloggen voor Just Live blog) opgeleverd.
HMS, Fibromyalgie, EDS3 of wat je nou ook eigenlijk mag zijn, BEDANKT!
