Het is weer bijna zover. Je ruikt het in de lucht, je ziet het in de winkelrekken. Het nieuwe schooljaar staat voor de deur!
Belang
Sta je aan het begin van je hogere studies? Onderschat dan nooit het belang van de juiste studiekeuze. Want je zou zomaar eens chronisch ziek kunnen worden. Niet dat ik het ook maar iemand van de lieve lezers dat toewens, helemaal niet. Maar een voorbereid mens is er twee waard!
Wachtkamergedachten
Laatst zat ik nog maar eens voor de zoveelste keer op rij mijn tijd te verlummelen in de oersaaie spuuglelijke wachtkamer bij een of andere dokter in het ziekenhuis. En toen schoot mij mijn studiekeuze in het hoofd. Wat was ik opgelucht: ik had toch echt goed gekozen!
Kom maar op met die drugs!
Het had me nogal wat tijd en overpeinzingen gekost, opendeurdagen, brochures en voors en tegens. Maar het werd dan toch fotografie. Alleen al omdat ze op school oprecht meenden dat ik mijn toekomst als dokter (hoe ironisch als je mijn leven nu ziet, nietwaar?) vergooide om me te storten in een hol van verderf, sex, naaktposeren en drugs. Allen daarheen, kon ik toen alleen nog maar denken!
Toegegeven, de eerlijkheid gebiedt me op te biechten dat ik de studie niet afmaakte. Die chronische ziekte weet je wel? Want daar houden scholen niet van, o nee. Fysiek gezien kan ik ook onmogelijk nog maken wat ik kon.
Wachtskills
Maar wat belangrijk was, pikte ik er uit mee. Zo zat ik dus als een echte gediplomeerde volleerde pro te wachten en te wachten en jawel te wachten in de wachtzaal. Wachten op artsen, wachten tot je een afspraak kan maken, wachten tot je bloed kan laten trekken (ze nemen je iets af, laten je urenlang wachten en je moet er nog voor betalen ook… Een regelrechte schande!),wachten op uitslagen, wachten op een opnamedatum, wachten op je levering van sondevoeding. Tijdens de studie fotografie leerden we ook wachten in alle omstandigheden, vooral op leerkrachten dan, maar ook op afgeschafte treinen.
Creatief
Je creativiteit wordt verder aangescherpt met zo’n studie, dat spreekt voor zich. Nu nog ben ik een crack in andere oplossingen bedenken als de gangbare weg als zieke niet kan, zoek ik creatieve receptjes om de moetjes in mijn dieet gezellig te houden en kan ik van niets iets maken. Altijd handig als je van een uitkering leeft. Je leert ook schoonheid te zien waar een ander vaak voorbijloopt en dat geeft moeilijk leven een gouden randje.
Gehard voor het leven
Wat je ook heel goed onder de knie krijgt tijdens die studie, is het uitgekafferd worden of je harde werk vermorzeld zien worden in één seconde. Vliegende zorgzaam gesneden passe-partouts waren geen uitzondering. Kortom: je wordt gehard voor het leven, waarin nu eenmaal niet iedereen jou en wat je doet leuk vindt. Een betere voorbereiding op het leven van een chronisch zieke is er niet. Je kan al eens door een specialist uitgemaakt worden voor hopeloos geval, je wordt verdacht van moedwillig kotsend door het leven te gaan (vandaar mijn mooie gebit), ze geven je laxeermiddelen om in je kont te gaan rondneuzen met een camera en pompen liters bloed af. Ja, chronisch ziek zijn is een avontuur!
Ik ben zo eenzaam zonder jou…
Ziek zijn en geïsoleerd raken, het zijn al te vaak synoniemen. Je lijf kan dikwijls niet ook al wil je geest wel. Maar hej, geen zorg! Ik studeerde fotografie in de tijden van de doka’s, waar afzondering en duisternis hand in hand gingen met chemicaliën. Klinkt helemaal als chronisch ziek zijn toch? Zelfs de radio die nu mijn achtergrondmuziek is, speelde toen al!
Diploma in een kaderke!
Intussen denk ik dat ik na al die decennia trouwens cum veel laude afgestudeerd ben aan de universiteit van het chronisch ziek zijn. Hoezo heb ik geen diploma hogere studies? En daarom vind ik dat ik dringend toe ben aan een Grote Vakantie. (Nu moet de kosmos dat ook nog vinden.) Een Laaaange Grrrrrrrote Vakantie… Is dat niet wat studenten verdienen?
