De thuispoeper. Tot mijn 20ste had ik er nog nooit van gehoord. Ik was compleet bleu ten aanzien van het bestaan van dit fenomeen tót ik meeging op kamp met mijn toenmalige werk. Ik werkte destijds op een groep als groepsleider en zou, samen met een aantal leiding, op kamp gaan. Er ging van alles mee waaronder een grote sanitair wagen. Op een avond stapte ik na het eten geheel onwetend de sanitair wagen in om daar, tot mijn grote verbazing, uit weg gefoeterd te worden door mijn anders zo lieve collega. Ze schreeuwde:” Ga weg, ga weg, ik ben een thuispoeper !” Enigszins verbouwereerd liep ik de sanitair wagen weer uit en wachtte, al peinzend, mijn beurt af. Wat was in vredesnaam een thuispoeper?
Terug bij het kampvuur bood ze haar excuses aan voor haar snauw. “Ik kan nou eenmaal nergens anders poepen dan thuis! Als ik ergens anders ben moet ik echt helemaal alleen zijn wil het lukken. Meestal vraag ik iedereen om even te wachten of sluip ik ’s nachts maar het toilet”. Eenmaal thuis, na het kamp, vertelde ik het verhaal aan mijn vriendinnen. Ik verwachtte min of meer gedeelde verbazing. Mijn vriendinnen zijn over het algemeen nuchtere types. Met een aantal van hen ben ik op reis geweest. Ik schatte hen in als overalpoepers. Maar wat bleek? Een aantal van hen herkenden het. Spontaan werden er verhalen uitgewisseld over strategieën om ongestoord een grote boodschap te kunnen doen. De meest gehoorde was ’s nachts naar het toilet gaan om een grote boodschap te kunnen doen omdat de toiletgebouwen op de camping dan vaak leeg zijn.
Kak! We kunnen niet openbaar poepen
Jarenlang verdween het fenomeen naar de achtergrond tót ik twee dochters kreeg. We waren op vakantie, beide meiden waren al wel zindelijk maar moesten af en toe nog geholpen worden op het toilet. Op een dag merkte manlief op dat één van onze dochters buikpijn had. Hij had het idee dat ze de hele vakantieweek nog geen grote boodschap gedaan had. Oh, zei ik, dat is vast een thuispoeper. Een wat !? ,zei hij net zo verbaasd als ik een aantal jaar daarvoor. Volgens hem is het een typisch vrouwelijk fenomeen, mannen staan daar totaal niet bij stil.
Dat bleek niet helemaal te kloppen. Volgens de Maag Lever Darm Stichting is het een bekend fenomeen. Zo bleek uit onderzoek dat maar liefst 39 % van de respondenten poepen op het werk te vermijden. Ze houden het liever op. Dit kan deels te maken met hoe schoon de toiletten zijn. Gebrek aan privacy bij het wc-bezoek werd echter als één van de voornaamste redenen genoemd. Gezond is het echter niet waarschuwt de stichting. Lang ophouden kan obstipatie veroorzaken.
Wat weten we eigenlijk over poepen?
Wat Poep-feiten op een rij:
- 60 procent vindt het moeilijk om te praten over poep en darmklachten.
- 70 procent geeft aan altijd achterom te kijken na een toiletbezoek.
- Waar we op letten tijdens een toiletbezoek? Op de kleur en de structuur van de poep.
- 85 procent van de mensen geeft aan regelmatig last te hebben van darmklachten. Winderigheid is de meest voorkomende klacht.
- De meeste mensen gebruiken als aanduiding voor de grote boodschap het woord ‘poepen’ of ‘ontlasting’. Ook ‘naar de wc gaan’ wordt veel gebruikt.
- 90 procent stelt regelmatig zijn toiletbezoek uit.
- Voornaamste reden om het toiletbezoek uit te stellen: een vieze/stinkende wc. ( bron: rtl nieuws)
Waarom geeft je lichaam de voorkeur aan thuispoepen?
Maar waarom poepen we eigenlijk het liefst thuis? Het schijnt zo te zijn dat je hersenen hierin een rol spelen. Die geven je lichaam een seintje wanneer je rustig kan gaan. Maar ben je op school, op je werk of op vakantie dan geven je hersenen je darmen eerder een seintje dat je beter even kan wachten. Hier onder wordt het nog een keer uitgelegd.
Eigenlijk is het dus helemaal niet zo vreemd dat het ons niet lukt om buiten ons eigen huis een grote boodschap te creëren. Dus mocht je binnenkort nog op vakantie gaan en er een beetje tegen op zien om op een ander toilet te poepen, dan ben je niet de enige. Of je nou een thuispoeper bent of een overal-en-nergens-poeper, je lichaam bepaalt!
