B E S E F
1 woord 5 letters, wat moet ik er nou mee? Ongelooflijk wat besef met je kan doen. Ik zit nu al ruim 6,5 jaar in therapie. Daardoor maar vooral het afgelopen half jaar krijg ik veel meer het besef over wat mij is overkomen vanaf mijn 4e levensjaar tot nu toe. Ik kan je zeggen dat is heel veel, zoveel dat je het niet kan plaatsen maar wel kan verdringen. Als ik vrienden hoor over hoe geweldig een ouder of beide ouders wel niet zijn, eigenlijk heel mijn leven hoor en zie ik het. Niks mis me natuurlijk alleen maar fijn dat een ander het gevoel wel heb en het meemaakt. Alleen het doet verdomd veel pijn, ik kan de pijn niet uitdrukken in woorden laat staan om erover te praten. Ik was nooit jaloers of ik wil het niet jaloezie noemen maar ik had wel het gevoel wat jullie allemaal vertellen en waar over jullie het hebben niks kwam overeen met mijn situatie thuis.
Mijn moeder is mijn beste vriendin zei ooit een vriendin tegen mij dat is wel het laatste hoe ik de mijne kan omschrijven. Ik besef nu dat ik een kind ben van een narcist. Ik was vroeger te jong om te weten wat ik nu weet. Ik vond het vroeger wel raar dat mijn moeder anders was dan andere. Ze troostte mij nooit, ze schoot mij nooit te hulp, had ik haar nodig moest ik het maar zelf uitzoeken. Ze gaf geen kusjes of een knuffel. Ik kreeg nooit de aandacht die een kind zou moeten hebben. De aandacht die ik wel kreeg waren altijd naar en negatief. In haar ogen kon ik het nooit goed doen, en alles wat ik deed ongeacht goed of slecht het was sowieso toch nooit goed.
Elke ochtend als mijn wekker ging en zelfs weekenden stond ik op met het gevoel kon ik nog maar blijven slapen of hoe kom ik zo snel mogelijk naar school, werk, stage of waar ik doordeweeks moest zijn. Met school bedoel ik de basisschool, middelbare school en het MBO. Overal om mij heen zag ik hoe een ouder of beide er voor hun kinderen waren, op school gesprekken, bij kerstdiner, een optreden, diploma uitreiking en zo kan ik nog vele voorbeelden opnoemen. Waarom wou mijn eigen moeder geen tijd met mij doorbrengen? Geen zwembad, pretpark, dierentuin, kinderboerderij of speeltuin gezien samen met haar. Ik heb nooit kind mogen zijn maar waarom niet?
Op één van de speciale momenten ik was 11 jaar en mijn allereerste menstruatie kwam plotseling. Het was midden in de nacht en ik sliep bij mijn tante, ik belde haar op om te vertellen dat haar dochter een vrouw is geworden. Daar was ze niet blij mee, kon het niet tot morgen ochtend wachten of ik had beter moeten weten, ik wist niet wat ik moest doen en daarom belde ik haar. Ze was boos en hing op ik ben toen maar naar mijn tante gegaan. Maakte haar wakker om te vertellen dat ik menstrueerde ze zei tegen mij bij de wc in het kastje daar zit maandverband. Maar toen ik even bleef staan brandde bij haar een lichtje en vroeg zij aan mij of dit de eerste keer was waarop ik antwoordde ja. Ze kwam uit bed en gaf me een kus en riep zachtjes gefeliciteerd. Ze legde mij uit waar ik het moest zetten en hoe te gebruiken erna ging ze weer naar bed maar zei wel ervoor als er iets is kom gewoon naar mij toe. Mijn moeder heeft mij erna geen uitleg gegeven de volgende dag toen we elkaar zagen enigste wat ze zei was het volgende ”Het betekent wel dat als je gaat neuken je meteen zwanger raakt.” Ik was nog maar 11 jaar dat soort dingen ga ik nu beseffen dat het geen gezond gedrag is.
Maar het aparte is dat ze wel goed voor mij zorgde, ik had mooie schoolspullen, kleding, en sieraden. Dat was haar eigen manier van het geven van liefde? Geen idee wie zal het zeggen. Ik stond altijd aan haar kant, haar wil was haar wet, ik heb nooit nee kunnen zeggen of tegen woord kunnen geven. Als ik dat wel deed was er altijd ruzie, straf of erger. Ik heb nooit mogen praten over mijn gevoelens, mijn emoties of wat ik meemaakte, er hing altijd een nadeel of een prijskaartje aan wat er in mij omging maakte haar niks uit. Zij moest het allerbelangrijkste zijn en alles moest om haar gaan.
Ik ben in al die jaren sinds dat ik het huis ben ontvlucht (december 2010) maar 1 keer in staat geweest om het contact tijdelijk te verbreken in totaal bij elkaar uitgerekend ruim 1,5 jaar. Daar tussen en omheen heb ik op automatische piloot geleefd, alles verdrongen maar op den duur ging dat zijn tol eisen. Dat is het afgelopen half jaar duidelijk geworden en zeker op 18 november 2017 de datum dat ik definitief de keuze heb gemaakt om haar uit mijn leven te bannen, ik ben beter af zonder dan met. Zeker als zij kiest voor degene die haar dochter meerdere malen seksueel heeft misbruikt en daar voor kiest, alleen maar omdat het haar neefje is (mijn neef e.d.) niet alleen door deze reden heb ik de keus gemaakt maar alles bij elkaar ook het besef, en dat haar gedrag nog steeds het zelfde is als alle andere jaren. Het doet zo enorm pijn, ik voel me een dweil , verdriet wat er op verschillende manieren uitkom, de vragen die ik heb waar ik gewoon weg geen antwoorden op krijg.
Sinds ik hierover schrijf en praat, spreken mensen van vroeger mij vooral nu aan, de vage puzzelstukjes wat ontbraken bij de vragen die hun vroeger hadden die zijn compleet doordat ik erover ben gaan praten. Ik hoor ook nare verhalen aan, dingen die ik al wist onbewust maar het verdrong. Ik was niet de enigste die het opmerkte buiten mijn broer om. Hem heb ik om privacy redenen uit deze blog gelaten dit is niet alleen mij maar ons beide overkomen wat betreft onze moeder.
Nu een aantal weken verder kan ik zeggen dat ik een opluchting voel buiten om hoe ik mij mentaal voel. Het voelt als een bevrijding en verlies tegelijk. Ik merk inderdaad nu al op korte termijn dat het zo beter is, ook doordat ik meer bevestiging krijg dat het nog steeds speelt, dat ze nog steeds tegen alles en iedereen liegt niet wetende dat ik dat weet.
Mocht ze dit ooit lezen. Ik herstel nog steeds van mijn kinderjaren en alle littekens die u mij gegeven heeft het was perfect om de beslissing te nemen om de band te verbreken. Dat we het zelfde DNA delen betekend niet gelijk meer dat we ook familie zijn.
Mocht ik ooit moeder worden, wil ik alles zijn voor ze wat u nooit voor mij heeft kunnen zijn.
Ik geef u de enigste cadeau die ik nooit gekregen heb.
DE WAARHEID.
