Bi-zonder

Pride Amsterdam is weer begonnen, een feest waar de liefde en de vrijheid worden gevierd. Want zoiets moois als liefde hoort gevierd te worden. En zoiets moois als vrijheid eigenlijk nog des te meer, want de bizarre waarheid is dat er in sommige landen zelfs de doodstraf staat op homoseksualiteit.

Op de kast jagen

Uit de kast komen vind ik stom. Niet wanneer iemand dat zelf nodig heeft of er behoefte aan heeft, dan is het totaal niet stom. Maar wanneer het gebeurd omdat de familie, vrienden, omgeving het nodig heeft, als een soort van waarschuwing om aan het idee te kunnen wennen, dat vind ik stom. Púúr omdat dit aantoont dat elke andere vorm dan heteroseksualiteit dus niet normaal is. Ga je als hetero ook zenuwachtig je ouders laten zitten van ‘ik moet jullie iets vertellen’? Zenuwachtig omdat je bang bent voor hun reactie? Nee, want heteroseksualiteit is normaal. Maar elke andere seksualiteit is ook normaal!

Ik hoop echt van harte dat mijn dochter dit ook niet nodig gaat hebben (het ‘pap, mam, ik moet jullie wat vertellen’), welke geaardheid zij ook zal hebben. Maar dat ze het gewoon een keer tussen neus en lippen door verteld, in een van onze vele gesprekjes. Dat zij het ook heel normaal vindt, zoals wij vinden en zoals het is. Mijn nichtje van 13 meldde vorig jaar dat ze biseksueel is, ik vind dat dit heel veel zegt over haar (stoere chick!), maar ook over haar ouders, opvoeding en omgeving, dat ze op zo’n jonge leeftijd lekker zichzelf kan en durft te zijn. (Bij deze even een flink schouderklopje voor haar ouders).

To bi or not to bi 

Ik groeide op waar lesbische vrouwen op tv lust waren, in het echt gemeen bedoeld ‘die potten’ werden genoemd en waar de term ‘homo’ als scheldwoord werd gebruikt. Toch heb ik nooit getwijfeld over mijn eigen geaardheid en heb ik mij er ook nooit voor geschaamd, ik ben er juist trots op. Maar ik heb het ook nooit van de daken geschreeuwd. Ik heb nooit de behoefte gehad om het mee te delen, het was iets persoonlijks, iets van mij, wat moeten anderen daar mee? Wanneer iemand er naar vroeg heb ik altijd eerlijk geantwoord. Het ding is wel dat bijna niemand het mij vraagt. Op de middelbare had ik een vriendje en nu ben ik ‘heel normaal’ getrouwd met een man, so what’s there to ask?

Alles hield ik voor mezelf, als iets persoonlijks, niet alleen mijn geaardheid, maar alles. Zo’n twee jaar geleden veranderde heel veel in mijn leven, ik koos voor mezelf. Sindsdien kan en durf ik elke dag iets meer mezelf te zijn, een hele verademing. Ik wil nu ook gewoon compleet mezelf zijn én vooral ook mezelf uiten. Uiten wie ik ben en waar ik voor sta, elk deel van mij. Dus ook het deel van mij dat mijn geaardheid is.

Rupsen en vlinders

Toen ik een jaar of zes was had ik een crush op mijn buurmeisje, eerlijk gezegd dacht ik in eerste instantie dat het een jongetje was. Kleedde en gedroeg zich als een ‘typisch’ jongetje en meer verschillen zijn er op die leeftijd niet echt. Nadat mij verteld werd dat het een meisje was raakte ik in de war. Niet om het feit dat ik een crush op haar had, want liefde is zo simpel als wat. Maar omdat er gezegd werd dat ik dus niet op haar verliefd kòn zijn.

Op mijn 14e raakte ik opnieuw hoteldebotel van een meisje (dit keer wist ik gelijk zeker dat het geen jongen was) en sindsdien noem ik mezelf biseksueel. Pas een paar jaar later leerde ik de term panseksueel en nu noem ik mezelf allebei. Biseksueel is makkelijker uit te leggen, dat betekent dat je valt op iemand, en die iemand kan zowel een vrouw zijn als een man. Panseksueel betekent dat je valt op persoon, dat kan een man zijn, een vrouw of iemand die buiten of tussen deze genders valt.

Mijn man vind het zelfs jammer dat hij zelf niet bi-/panseksueel is, hij vind dat iets moois. Hij vind dat eigenlijk iedereen dat hoort te zijn. Voor voortplanting heb je nou eenmaal een eicel en een spermacel nodig, maar voor liefde niet per se. Hij vroeg mij laatst ook of ik het niet jammer vond dat ik nooit een echte relatie met een vrouw heb gehad, ik vind het alleen jammer omdat ik verhalen heb gehoord dat biseksuelen daardoor niet serieus genomen worden, maar ik denk waarom zou ik in godsnaam mijn geaardheid aan iemand anders moeten bewijzen? Verder, nee ik vind het niet jammer, want een relatie met een vrouw zou ook gewoon weer een andere relatie zijn, net als dat de relatie met mijn mannelijke ex heel anders was dan de relatie met mijn man. Dingen als samen ongesteld zijn, vind ik ook niet per se erg dat ik dat niet mee maak 😉 Of elkaars kleren lenen, dan moet je ook maar net het geluk hebben dat je in een relatie zit met iemand met dezelfde smaak en kledingmaat. En sex is ook maar sex en alleen fijn als je van diegene houd en diegene van jou. Dus nee, ik vind niet dat ik iets mis, een ervaring. Want elke relatie is anders, elke relatie is een andere ervaring.

Love is love

Er zijn steeds meer en verschillende seksualiteiten te zien in series en films, het wordt normaler, zoals het hoort te zijn. En er zijn steeds meer beroemdheden die laten weten wat hun geaardheid is en dat vind ik mooi. Want hoe meer mensen zichzelf durven te zijn, hoe meer mensen zichzelf durven te zijn. Domino-effect. 

Iedereen mag zelf weten of ze hun geaardheid publiekelijk uiten of alleen voor zichzelf houden, want je geaardheid is van jou. Ik heb nu besloten om het heel openlijk te mededelen, ik  voel me hier goed bij, vrij. En wat ik al zei over het domino-effect.. Als ik hiermee al iéts positiefs teweeg breng bij één iemand, is dat een hele dikke win. Want liefde is mooi, en vrijheid is mooi. De vrijheid om lief te hebben is mooi.

spread the love