14 november 2015. De dag dat mijn facebook blauw/wit/rood kleurt. Voor mij draait deze dag niet om Frankrijk, egoïstisch genoeg draait voor mij deze dag om Billy. Vanmorgen werd ik om 5 uur wakker en het eerste wat ik doe als ik wakker word is Billy eten geven. Vandaag gaan mijn vriend en ik voor het eerst in anderhalf jaar tijd een weekendje weg en daarom brengen we Billy naar mijn ouders. Twee weken geleden moest Billy onder narcose en sindsdien is hij nog niet helemaal opgeknapt. Hem alleen laten durf ik dan ook niet. Toen ik onder de douche stond kwam ineens de gedachte bij me op dat Billy het weekend misschien niet zou halen. Snel duwde ik deze gedachte weer weg. Nee.

Toen ik beneden kwam zag ik dat hij raar stond, zijn pootjes leken het gewicht van zijn lichaam niet te kunnen dragen. Foute boel. Ik tilde hem op en legde hem op mijn buik neer. Hij verloor zijn evenwicht en viel bijna om. Ik voel de paniek door mijn lichaam. Nee, niet Billy, niet nu. We hebben onze spullen gepakt en zijn met Billy naar mijn ouders gereden. Mijn vader deed de deur open en hij zag aan mij dat het niet goed ging. Hij heeft Billy op schoot genomen en bevestigde wat ik zelf al wist, hij zou het niet redden. Billy kreeg stuipen en het gegil toen hij geen lucht meer kreeg zal voor altijd in mijn hoofd blijven spoken. Mijn vader hield zijn lichaam vast en toen het gegil stopte wist ik dat hij weg was. Toen mijn vader Billy aan mij gaf omdat ik hem nog niet los kon laten was zijn lichaam al stijf aan het worden en zijn lippen werden blauw.

In de tuin, onder zijn lievelingsboom heeft mijn vader een gat gegraven en daar hebben we Billy in gelegd. Hier was hij veilig, dit was zijn plek.

Ik verwacht niet dat jullie het begrijpen. Ik denk dat velen zullen denken: het is maar een konijn. En dat geeft niet. Ik schrijf vandaag deze blog niet om anderen te helpen, ik schrijf deze blog omdat ik hoop dat het mij zal helpen. Rationeel weet ik dat het maar “een konijn” is. Ik weet dat huisdieren dood gaan en dat het niet het einde van de wereld is wanneer dit gebeurd. Echt waar ik snap het wel. Maar wanneer ik thuis kom en zijn hok er niet meer staat, ik geen konijnengeluiden meer hoor dan snap ik het even niet. Dan snap ik even niet wat er gebeurd is.

Voor het eerst in zeven jaar ben ik namelijk echt alleen thuis. Toen ik thuis kwam te zitten met burn-out klachten ben ik nooit bewust op zoek gegaan naar gezelschap. Sterker nog, ik heb nooit wat met dieren gehad en al helemaal niet met konijnen. Doordat ik voor de meeste dieren allergisch ben heb ik altijd geleerd dieren van een afstandje te bewonderen. Waarom ik op een bepaald moment de dierenwinkel binnenliep weet ik ook niet: ik had daar immers niets te zoeken. Ik liep langs de bakken met konijnen die voor in de winkel stonden en iets trok mij helemaal naar de achterkant van de winkel. Daar in een klein bakje zag ik een wit pluisje en ik weet nog dat ik dacht dat is mijn konijn, mijn Billy. En ondanks dat ik bang was voor dieren, moest en zou ik mijn konijn meenemen.

Zoals ik al eerder verteld heb durf ik niet klakkeloos op mijn gevoel te vertrouwen en rationeel was er echt geen enkele reden voor mij om een konijn in huis te nemen. Maar ik deed het toch. En niet netjes een hok in de tuin, nee ik wilde Billy bij me hebben, in huis. En wat ben ik blij dat ik het gedaan heb, dat ik heb geluisterd naar mijn gevoel. Voor mij is Billy de beste vriend geweest die ik ooit in een dier had kunnen vinden. Iedereen die mij goed kent weet ook hoe belangrijk hij voor mij is. Wanneer je zeventig procent van je tijd alleen thuis zit is het zo fijn om deze tijd door te brengen in gezelschap van een huisdier.

Billy was niet zomaar een konijn, hij was mijn konijn, mijn allerbeste vriend! Ik mis hem. Normaal wanneer ik verdrietig ben pak ik altijd Billy uit zijn hokje en vertel ik hem dat hij niet bang hoeft te zijn en dat alles goed komt. Nu weet ik letterlijk niet wat ik moet doen.

Liefs Maruschka

Billy