Toen ik weer een keertje door de bibliotheek aan het snuisteren was, sprong dit boek me plots in het oog. Een titel als “Zorg” met op de voorkaft een ouderwetse jaren zestig verpleegster én een schrijver met een zuiderse naam… Meer moet dat niet zijn om toch eens de achterflap te lezen. “Mocht u van plan zijn ziek te worden en naar een hospitaal af te reizen: na het lezen van Zorg zult u nooit meer naar de lappenmand verlangen.” Dat klinkt niet slecht als voorproefje: een beetje humor in de keet is nooit verkeerd. Het leven is al ingewikkeld genoeg, dus een verfrissende blik op de gekke wereld die een ziekenhuissysteem toch is: daar kunnen we alleen maar voor zijn!
Want het is een rare wereld, dat ziekenhuis. Met een heel eigen hiërarchie en wetgeving, met de patiënt als laagste uiteraard! 😉 Je moet je overgeven aan het systeem, niks aan te doen. Nu ben ik intussen een levenslange ervaringsdeskundige, en ik kan eigenlijk toch wel besluiten dat ik mee gevormd (/misvormd?) ben door mijn leven in het ziekenhuis. Want daar ben ik toch wel overweldigd geworden op momenten van totale uitputting, beoordeeld en veroordeeld geworden, kleiner gemaakt, eenzaam geweest, pijn gehad, verwarring maar ook warmte gevoeld in kleine menselijke contacten en onzekerheid over mezelf ontwikkeld.
En toch is het nodig op sommige momenten in mijn leven en ben ik er dankbaar voor, voor de steun, de tijd, de bijzonder ontmoetingen. Al ga ik er met buikpijn naar toe hoor. Niemand doet dit voor zijn plezier, denk ik. Of wel? (Misschien is dat ook een aandoening?) Als volwassen vrouw mezelf beter bewust van wat er gebeurt, heb ik door de jaren heen heel veel geleerd en kan ik de overweldigende dingen beter hanteren en plaatsen. Met veel hulp van vrienden durf ik nu meer mijn stem te laten horen in het hele verhaal. Maar o, wat is dat vermoeiend, als je uitgeput bent.
Kortom: kom maar op met dit humoristisch boek dat een inkijk geeft in het leven van een jonge assistent-arts. Ze probeert te overleven tussen alle miserie, de bergen werk, de stress en de etterballen van specialisten. O ja, en ook nog een beetje een eigen leven op te bouwen. Eigenlijk is het pure ellende, met veel droge humor erbij als overlevingsstrategie.
Verwacht geen diepgaand boek en toch weer wel. Het is luchtig en lachen geblazen, maar daaronder is het tegelijkertijd best een kritische blik op die micromaatschappij van het ziekenhuis. Ik hou er wel van, maar ik ben dan ook een doorwinterde ziekenhuisganger en kan best met mezelf lachen. Je moet een beetje uitkijken wanneer je dit leest in je leven. Je moet een beetje in de stemming zijn, om er niet overgevoelig op te reageren als je weet van jezelf dat dat wel in je zit. Weet je: het interessante is dat het ook door een arts met ervaring geschreven, dat maakt het net zo bijzonder.
Ik vond het leuk om een boek te lezen dat ontspant en tegelijkertijd te maken heeft met een deeltje van mijn wereld. Het is verfrissend dat het thema zorg -toch een heftig, emotioneel, ingewikkeld onderwerp- eens op een luchtige manier aan bod komt. Dat brengt de dingen in evenwicht.
Nieuwsgierig? Wel, ik zal de drempel nog een beetje verlagen: het is geen ontmoedigende klepper van 687 pagina’s, maar het volstaat met 236 bladzijden. Een makkie, toch? Trouwens, was niet één van die goede voornemens minder online te gaan? 😉 Koop het boek hier.
