Mijn borsten zijn nooit van mij geweest.
Ik begon net borstjes te krijgen en ik wist nog niet zo goed wat ik daar mee aan moest. Nog voordat ik het een deel van mezelf had kunnen maken werden ze me ‘afgepakt’. Zo werden mijn borsten niet van mij, niet een deel van mijn lichaam, maar iets ergelijks dat aan mijn lichaam vast zat. Een object, iets dat je ‘hoort’ te laten zien maar juist moet verstoppen. En zo werden ze steeds meer verstopt, onder vormloze kleding (of een kleding switch naar vormloze kleding als ik ‘daar’ heen ging/moest) en met steeds meer en meer hemdjes over elkaar heen.
Toen ik zwanger was van mijn eerste kindje heb ik gehuild omdat ik geen borstvoeding kon geven
Het was geen optie. Zo was daar opeens nog een aspect van mijn leven waar hij invloed op had, wat hij ook van mij afgepakt had. Borstvoeding hoort iets puurs en moois te zijn, niet een psychische struggle. Niet dat je elke keer terug in je trauma bent wanneer je je baby voedt. Toen ik wat vertrouwd was geworden met de baby en het naakte huid op huid contact heb ik het toch wel gemist, borstvoeding geven. Hoe zou dat zijn?
Het traject
Een jaar geleden ben ik een heftige, intense traumabehandeling ondergaan van meerdere dagen non-stop achter elkaar (bij Psytrec). Dat heeft mij zo enorm geholpen, waardoor ik nu dingen kan waarvan ik nooit verwacht had dat ik ze ooit zou kunnen. Zoals douchen zonder bh aan. Wat normaal was -voor mij-, werd opeens niet normaal. En wat niet normaal was werd normaal.
Een week voordat dat traject begon kwamen we erachter dat ik weer zwanger was. Doordat er zoveel veranderde in mijn hoofd, in mijn leven, door dat traject, duurde het niet lang voor ik serieus begon na te denken over borstvoeding geven. Wat als het nu wel lukt?
‘Ga maar uit van flesvoeding’
Dit had ik toch maar, die veel onzekerheid, op het geboorteplan gezet. Want zou ik het nu wel aankunnen? Zou er überhaupt wel melk uit mijn borsten komen? Toch was ik vastbesloten om het te proberen, zonder moeten, zonder verwachtingen. Ik las wat af aan informatie en van een vriendin kreeg ik een handpomp te leen, waar ik in de laatste weken van de zwangerschap al voorzichtig wat mee probeerde. Het leek mij nogal stressvol als ik pas zou proberen als de baby er zou zijn, ik wou het even in alle rust uitproberen. Zo’n 3 a 5 x heb ik het kunnen testen en toen was zij er al.
En daar was mijn eerste druppeltje colostrum
De handpomp werd ingeruild voor een elektrische pomp. Thuis draag ik geen bh meer en buitenshuis of met visite slechts een bralette, wat een wereld van verschil! Mede mogelijk gemaakt door het traject én te pijnlijke borsten om in een bh’tje te proppen..
Ook kwam er een lactatiedeskundige langs, wat ook een overwinning was, een vreemde in de buurt van mijn naakte borsten! Daarna ben ik zelfs nog met mijn blote borsten bij de huisarts geweest en in het ziekenhuis bij 2 assistenten en een mannelijke arts vanwege een verdacht bobbeltje. Partner mocht niet mee, thanks Corona… Dus ik was daar helemaal in mijn eentje, vergezeld door mijn anxiety. Het bleek gelukkig onschuldig te zijn én ik was weer een overwinning rijker.
Na struggles komt zonneschijn
Na heel wat stuwing, verstopte melkkanaaltjes, ontstekingen en kloven (borstvoeding is al een hele struggle op zichzelf), ging het toch wel heel lekker. De productie werd meer en meer. De baby aan de borst doe ik eigenlijk niet, heel af en toe. Ik had het liever wel gewild, maar de pomp kun je op een zachtere zuigstand zetten, de baby nou eenmaal niet..
Kolven geeft mij een goed gevoel, over mijzelf en over mijn borsten. Ze zijn niet meer in de weg zittende negatieve bakens, ze zijn goed, en lief, ze voeden mijn baby. Ze voeden mijn beide kinderen, want ook de oudste krijgt elke dag een beetje. Een voorwaarde van mezelf, al is ze goed gegroeid op poedermelk, het voelt goed om haar ook nog wat van mijn eigen borstmelk te kunnen geven.
Borstvoeding geven voelt geweldig. Althans, psychisch voelt het geweldig, voldoenend. Mijn tepels zijn er niet zo blij mee. Maar hee, ik voel mij een winnaar!
