Woensdag 10 september, 17.21 uur ging mijn telefoon:
T. “Hoi Gemma, je spreekt met T. ik heb goed nieuws! Je hebt de baan! Kun je vrijdag beginnen?”
G. “Hoi T. Echt waar?! Wat een super nieuws. Vrijdag om 09.30 ben ik er. Kan niet wachten!”
Ik hing de telefoon op en moest het nieuws laten bezinken. Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd. Kan ik dit wel? Is het wel verstandig? Is dit wel het goede moment? Kan ik het aan? Wat als ik opeens een hele erge ‘Lyme aanval’ krijg? Ik heb geen moment gerept over mijn Ziekte van Lyme bij mijn toekomstige werkgever. Ik word liever beoordeeld op mijn capaciteiten dan een ziekte die mijn fysiek toetakelde. Geheid zal er een moment komen dat ik het vertel, maar dat is pas als ik mezelf bewezen heb. Goed, vanaf morgen mag ik mezelf Sales & Eventmanager noemen. Spannend!
Nu zullen velen van jullie denken ‘He? Je bent toch chronisch ziek, hoe kun je dit nou doen?’. Ja, die vraag heb ik me inmiddels ook 1000 keer gesteld en kan alleen maar concluderen dat als ik het niet probeer, ik het nooit zal weten. Ik besef me heel goed dat veel chronisch zieken niet moeten denken aan werken omdat het simpelweg niet haalbaar is. Ik ben fysiek ziek, maar in mijn zogeheten ‘bovenkamer’ heb ik alles redelijk op orde.
Althans, tot voor kort dan. Ik merkte dat ik mezelf aan het kwijt raken was de laatste paar weken. Ik voelde me nutteloos, ik kon niks plannen, of persoonlijke doelen stellen. En daardoor verloor grip op mijn leven. Ik wist niet meer wie ik was, wat ik deed, wat ik wilde en wat ik kon. De laatste maanden was de enige uitdaging; mijn bed uitkomen en s’middags niet in slaap vallen en hopen op een pijnvrije nacht. Die gedachte maakt me zelfs nu nog emotioneel. Dat ik 25 jaar ben en iedereen om mij heen leeft zijn/haar leven leeft, terwijl die van mij op een pijnlijke pauze staat. Ik merkte dat ik mezelf ‘zielig’ begon te vinden. Toen realiseerde ik me dat als ik het anders wilde, ik de enige was die daarvoor kon zorgen, en so I did!
Ik heb me gestort op het maken van een plan. Wat kan ik wel en wat kan ik niet? Wat voor soort baan wil ik? Wat voor soort baan kan ik aan? Daarop zocht ik dagenlang naar passende vacatures, stuurde mijn sollicitatiebrief en motivatiebrief in, en checkte mijn e-mail 100 keer per dag om te kijken of ik al reactie had. Ik kreeg 10 keer ‘nee’ te horen en die ene keer dat ik ‘ja’ hoorde was het raak. Ik voelde me positief, had er weer zin in. Na het 2e sollicitatie gesprek bij het evenement bureau afgelopen dinsdag, had ik zoveel motivatie dat het me niet eens uitmaakte of ik wel of niet de baan zou krijgen. Ik haal zoveel energie uit het feit dat ik de touwtjes weer in eigen handen neem dat ik het idee heb dat ik de wereld aan kan.
P.S: Ik ben een control-freak. Ik wil overal en altijd alles onder controle hebben en de Ziekte van Lyme heeft mij dat afgeleerd. Maar stiekem voelt het wel alsof ik controle heb over mijn leven en daardoor kan ik mijn Lyme een poepie laten ruiken. Ik ben een Bossbabe, geen Lymebabe.
