Hoi,

Wat is het lastig om een brief aan jou te openen. Het liefst wil ik je uitschelden, maar dan lees je vast niet wat ik nog meer te zeggen heb. Je hebt geluk. Ik heb vandaag een goede bui, dus ik zal het vriendelijk houden.

Er wordt vaak gezegd dat jij mijn leven tot een hel kan maken. Ha, dat had je gedacht hè. Dat pleziertje ga ik je mooi niet gunnen. Nu ik er over nadenk maak jij mijn leven zelfs wat beter. Door jou weet ik ´s ochtends bij het opstaan al precies wat voor dag het wordt. Dan heb ik het niet over het weer, en ook aan voorspellingen waag ik me niet. Wel weet ik precies wat ik wel kan doen, maar nog beter wat ik niet kan doen. En dat allemaal door me om te draaien in bed, of door een simpele beweging met mijn hoofd. Best handig, toch?

Onbegrip en pijn

Jaren lang heb ik gedaan alsof je er niet was. Je wilde erkenning hebben en deed me daarom heel veel pijn. Soms liet je me zelfs uit pure wanhoop over de vloer rollen. En ja, als ik van de pijn geen pen vast kon houden, maakte je mijn leven af en toe tot een hel. Op dat soort momenten kon ik je niet ontkennen, zelfs al wilde ik het zo graag. Maar de pijn die je me gaf was niet eens het ergste. Dat was het onbegrip. Dokters dachten dat je groeipijn was, en nu ik uitgegroeid ben noemen zij me een slecht bouwpakket. Maar niet alleen de dokters. Ook in mijn omgeving snapten ze niet dat zo´n jonge meid pijn kon hebben, of sommige dingen wat langzamer deed. Hierdoor ben ik ontelbare keren over mijn grenzen gegaan en natuurlijk gaf je me dat later keihard terug. Wat ook leuk is, is dat je niet te zien bent. Vast heel grappig? Als ik in de spiegel kijk zie ik ook gewoon een gezonde meid, dus wat kan ik anderen eigenlijk kwalijk nemen.

Deel van mij

Natuurlijk ben je al heel mijn leven bij mij, maar op mijn 14de liet je jezelf voor het eerst goed zien. Je had er voor gezorgd dat mijn lopen slechter werd, en dat ik bekend stond als ‘het gehandicapte meisje’. Ik deed alsof het me niks boeide, maar wat heb ik gehuild. Net voor mijn VMBO-examen nam je de spierkracht in mijn vingers af, waardoor ik examen heb gedaan, terwijl ik mijn pen met twee handen vasthield. Anders kwam er geen letter op papier.

Gelukkig bestaan er allerlei ‘hulpmiddelen’ om jou het leven zuur te maken. Door steunzolen is mijn lopen een stuk beter, en ook het schrijven gaat weer zoals vanouds.

Niet langer bang

Inmiddels weet ik dat anderen jou ook zien. Naast mijn familie en mijn vrienden, zag mijn vriend jou nu ook, en nog belangrijker hij ziet wat jij met me doet. Daarna heb ik je voorgesteld aan de rest van mijn omgeving. Dit had ik eigenlijk al drie jaar geleden moeten doen. De last die jij op mijn schouders had geplaatst, viel er gelijk vanaf. Daarna ben ik op internet gaan zoeken, en kwam ik veel meer mensen tegen die last van jou hadden. Niet alleen van jou, maar ook van de onbegrip waar jij voor zorgt.

Vanaf mijn 14de woon je bij me, maar heb ik je ontkend. Als ik mij goed voelde was ik vrolijk, deed je me veel pijn dan deed ik alsof ik vrolijk was. Eigenlijk liet ik je alleen aan mijn familie en naaste vrienden zien, want anderen ontkenden jou ook. Nu na 10 jaar ben ik niet meer bang voor je. Niet meer bang van wat anderen van jou vinden.

Liefs,

Kelly

PicMonkey Collage