Ik leef in een bubbel. Zo’n grote doorzichtige zeepbel, die een beetje kan meerekken maar ook een duidelijke grens heeft. Deze bubbel geeft een goed beeld van mijn leven. Hij bevat mijzelf, mijn familie, vrienden en sociale contacten. Maar ook mijn hobby’s, werk en dromen.

In de periodes dat ik me niet fijn voel, erg moe ben en weinig prikkels kan verdragen, voelt mijn bubbel als een schuilplek. Ik voel me er veilig en trek me erin terug. Ik sluit de grote wereld buiten en heb genoeg aan mijzelf. Buiten draait de wereld verder, maar die van mij staat even stil. Als ik een tijdje niks van mij laat horen, neem me dat dan niet kwalijk. Het is geen kwestie van geen interesse. Maar op dat moment heb ik al mijn aandacht en energie nodig voor mezelf.

Wanneer ik me weer wat beter ga voelen, kan ik de bubbel steeds wat groter maken. Mijn wereld wordt weer groter en ik kan meer dingen ondernemen. Ik heb weer zin om mijn hobby’s op te pakken en heb meer energie om sociale contacten te onderhouden. Ook besteed ik weer aandacht aan make-up en mooie kleding.

Grens

Maar ook de bubbel heeft een grens. Wanneer ik teveel wil maar dat eigenlijk niet kan. Dan stuiter ik tegen de rand en word ik teruggeworpen naar het midden. Ik doe pogingen om mijn bubbel groter te maken, maar mijn lichaam houdt mij tegen. Dit levert alleen maar verdriet en frustratie op. De bubbel veranderd van een veilige plek naar een vijand.

Langzaamaan begin ik steeds meer te houden van mijn bubbel. Het is tenslotte wel míjn bubbel. Ik heb hierin een mooi leven kunnen opbouwen vol met lieve mensen en ik doe dingen waar ik blij van word. Een aantal zaken zullen altijd buiten mijn bereik blijven, maar dat is nu eenmaal zoals het is.

Chronische vechters

Bovenstaande tekst is denk ik heel herkenbaar voor iedereen met een chronische beperking. We gaan allemaal door dezelfde fasen van boosheid en verdriet naar tenslotte acceptatie. We bouwen een nieuw leven op en leren mensen kennen die hetzelfde meegemaakt hebben als wij. Zaken als status en veel geld worden minder belangrijk voor ons, want wat heb je daaraan als je constant moe bent of pijn hebt. We kunnen genieten van de kleine dingen des levens. Een goede dag, de zon die schijnt en goed gezelschap. Ook al zijn wij lichamelijk vaak zwak, mentaal zijn we heel sterk. We klauteren keer op keer weer uit het dal en blijven ondanks alles positief en ambitieus.

Door het bloggen heb ik de afgelopen tijd veel mensen met een chronische aandoening leren kennen. Stuk voor stuk mooie en krachtige personen voor wie ik alleen maar respect kan hebben. Deze quote is speciaal voor hun!

Your illness does not define you. Your courage and strength does.

chronisch ziek