Als jij lichamelijke klachten hebt, die jij zelf niet kunt oplossen, dan pak jij de telefoon en maak jij een afspraak bij de huisarts. Jij vertrouwt erop dat de dokter meer kennis heeft in het oplossen van jouw lichamelijke klachten. Dit is de normaalste zaak van de wereld.
De dokter heeft geconstateerd dat jij een gebroken been hebt. Hup, vlug naar het ziekenhuis en gips eromheen. Jij mag zelfs nog een leuk kleurtje uitkiezen ook. Iedereen kan het zien, jij hebt inderdaad een gebroken been. Mensen kunnen zich verplaatsen in jouw situatie en behándelen jou ook als iemand met een gebroken been. Bij psychologische klachten echter is dit een ander geval. Zeg, kun jij jouw eigen problemen niet eens zelf oplossen? Ben jij niet slim genoeg voor? Jij moet wel gek zijn om naar een psycholoog te gaan!
Deze uitspraken zijn natuurlijk onzin. En tóch ben jij bang voor deze reacties, als jij vertelt dat jij onder behandeling van een psycholoog staat. Ook ik ben bang om dit te delen met jullie. En toch doe ik het. Het is toch niet anders dan de telefoon pakken en de dokter bellen?
Omdat veel van ons gedrag onbewust gebeurt, kan het juist goed zijn om, samen met een onafhankelijk persoon, mijn verhaal met jullie te delen. Zo ga jij misschien ook wel anders naar jezelf kijken. Misschien kom jij er zelfs wel achter dat jij, in jouw onbewustzijn, jouw relatie, privé of op het werk negatief beïnvloedt.
Beste mensen, wat ik heb, is geen gebroken been. Wat ik heb, is niet zichtbaar. Dit maakt het leven met een depressie soms zo erg lastig. Samen met mijn psycholoog ga ik proberen anders in het leven te gaan staan, waardoor het leven wat lichter en plezieriger wordt. Ik wil het beste voor mijzelf, want ik ben belangrijk! Het klinkt heel egoïstisch, maar ook jij bent de hoofd-persoon in jouw leven. .
xoxo Din
Can you remember who you were before the world told you who and what you should be
