Het is zwaar, als je moeder bent, als je chronisch ziek bent en je klap na klap krijgt, jaren lang. Begrijp mij niet verkeerd, ik geniet van niets anders zoveel als ik van Zayne geniet. Maar hij is nu op een leeftijd dat hij wil kruipen en staan, ja, geloof het of niet, onze zoon staat met 8,5 maanden..! Maar dit is ook heel zwaar: hij valt om in de box, met zijn hoofdje tegen de spijlen en moet dan keihard huilen. Dit is een fase waarbij je niet zomaar even 2 seconden weg kunt lopen.

Daarnaast slaapt Zayne DRA-MA-TISCH slecht. Soms ben ik van 6 tot 10 uur ’s avonds aan het wiegen en troosten, omdat hij zo moe is en zo slecht in slaap valt. Hij is paniekerig en bang. Terwijl die dingen overdag nauwelijks spelen als hij in slaap valt. Hij grijpt mij met zijn vuistjes vast en zodra je hem in bed legt, begint hij weer keihard te huilen, ook als hij slaapt. Vaak krijgen wij de opmerking, aaah, gewoon laten huilen, hij valt wel in slaap. Maar ik vind het zeer onverstandig dat een kind, in paniek, zo maar aan zijn lot overgelaten moet worden. Ik zing voor hem, praat tegen hem, vertel hem elke dag wel duizend keer hoeveel wij van hem houden, hoe trots wij zijn om hem te mogen hebben als zoon en zeg nu al veel motiverende woorden tegen hem, zodat hij zelf later leert van zichzelf te houden, en gemotiveerd is om dingen te doen en aan te pakken.

Chronisch ziek en mama zijn: slaapritueel

Voordat wij naar bed gaan, hebben wij zelfs een heel ritueel, zodat hij weet dat hij moet gaan slapen, t.w.: Luier verschonen, pyjama/slaapzak aan, tandjes poetsen, voorlezen en dan gaat het licht uit.. en dan heeft hij door dat hij moet gaan slapen en begint het drama. Hij is niet bang voor het donker, dus dat is het probleem niet. Maar hij is zo bang om alleen gelaten te worden.. Ik vraag mij zo af waar dat vandaan komt. Zou dat komen omdat hij vanuit mijn buik naar de NICU ging, om 5 weken te vroeg geboren te worden? Omdat ineens mama daar bijna niet meer bij hem was? Zulke vragen spoken door mijn hoofd. Hij is pas 8,5 maanden, maar heeft al zoveel meer meegekregen dan zijn leeftijdsgenoten..

Pluis

Naast het slaapprobleem gaat het heel slecht met onze lieve hond Pluis. Ons Pluisje is anderhalve maand geleden aangevallen door een hond uit de buurt, geloof het of niet, door het zelfde ras (Corgi’s zie je bijna nooit). Sindsdien zitten wij wekelijks meerdere keren bij de dierenarts en bel ik elke dag met hun om te overleggen. Zij heeft vorige maand 6 dagen opgenomen gelegen in de Spoed- en Verwijs Kliniek Barendrecht. Hier werd geconstateerd dat door de medicijnen, die ze direct na de aanval heeft gekregen, haar slokdarm is beschadigd en er een ontsteking zat in de dunne darm. Daarnaast heeft Pluis de ziekte van Addison hetgeen betekent dat haar bijnieren voor 90 % verdwenen zijn. Bijnieren zorgen voor het reguleren van het stresshormoon in je lichaam en daarnaast zorgt het voor de mineralen (zouten) in het lichaam. Normaal is deze ziekte redelijk onder controle, maar zodra zij dus meer stress heeft kan dit heel snel een zooitje ongeregeld zijn/worden. Zij ging naar huis met enorm veel medicatie en slikt nu nog heel veel. Zij ligt de hele dag stil in haar mandje en eet en drinkt bijna niet. Deze week zijn wij 5 maal bij de dierenarts geweest.

Oma

Daarnaast is ook nog eens Esli zijn oma overleden, een onwijs mooie, lieve en vrolijke vrouw. Zijn oma is 93 geworden. Esli zijn vader, die mij normaal veel ondersteunt met (ziekenhuis) afspraken rijden of even Pluis uitlaten, is nu op Curaçao (daar woonde oma). Op een moment zoals dit, valt dan ook op hoe erg je eigenlijk steunt op deze hulp. Ook gaat Zayne elke donderdag naar opa en oma en dat gaat even niet vanwege gezondheidsproblemen van mijn schoonmoeder. Nu komt zij gezellig bij ons, en help ik haar met tillen. Toch merk ik dat ik dan niet helemaal tot rust kom. Als ik in bed lig, hoor ik Zayne toch huilen en ben ik onbewust daar toch veel mee bezig.

Alvleesklier

Zelf moet ik momenteel zo erg oppassen: ik sta namelijk op het punt om het ziekenhuis in te draaien. Mijn alvleesklier is nadrukkelijk aanwezig en dat doet heel erg zeer. Maar het zet nog niet door. Dus ik ben momenteel eigenlijk een tikkende tijdbom die wacht om te ontploffen..

Nu hebben wij gekozen om Zayne 1 dag per week naar de opvang te brengen, maar wat kies je dan: kinderdagverblijf of een gastouder? En wat kies je? Hebben jullie zelf een keuze moeten maken? Wil jij dan voor mij een reactie achterlaten? Laat mij weten waarom jij voor de door jou gemaakte keuze gekozen hebt?

Ps: mocht jij nog tips hebben voor het slapen, let me know, please !?