In de tijd dat ik nog echt ziek was riep ik regelmatig dat ik dankbaarder zal zijn wanneer ik weer beter ben. Omdat je weet hoe slecht het kan gaan, moet je het leven wel gaan waarderen als het wel weer kan… Toch? Blijkbaar vergeet je de slechte tijden toch sneller dan je verwacht. Ik werd een paar weken geleden even flink met de neus op de feiten gedrukt. Een echte eye-opener.
Vier jaar lang was ik helaas bed-gebonden, hoe ze dat zo ‘mooi’ noemen. Vier jaar waarin ik veel hulp bij de dagelijkse dingen nodig had. Mijn ouders moesten helpen douchen, mijn haren borstelen, helpen aankleden en ga zo maar door. Iets wat je als begin twintiger absoluut niet wilt, dat moest gebeuren. Telkens als iemand mij vroeg wat ik heb geleerd van ziek zijn is dat ik dankbaarder zal zijn. Dankbaar voor die douche om zeven uur in de ochtend, waar ik eerder een hekel aan had. Dankbaar dat ik zonder extreme planningen gewoon een avondje weg kan gaan. De kleine dingen die elk gezond persoon voor lief neemt.
Hallo nieuw, bijna gezond leven
En het moment waar ik al vier jaar op wachtte is hier. Ik ben mijn leven aan het opbouwen, genieten van elk ding wat ik weer kan. Door dit alles ben ik weer gelukkig. Ik heb een fantastische vriend, bouw mijn sociale leven op en ben bijna elke dag de deur wel uit. Ik ben bezig met afvallen en ga over 6 weken heerlijk voor twee weken naar Mexico. Het echte leven is weer begonnen. Maar ben ik zo dankbaar als ik mij had voorgenomen?
Pijn
Ongeveer 3 weken geleden begon ik op een zaterdag middag ineens hoofdpijn te krijgen. Binnen de kortste keren groeide dit uit tot extreme kramp in mijn arm. De ouderwetse pijn die ik jaren lang had… die pijn was ineens terug. Uren lang kon ik slecht ademhalen, niet tot nauwelijks bewegen en ga zo maar door. De blinde paniek sloeg toe, wat als de oude pijn terug is en alles weer opnieuw begint. Wat nou als ik weer opnieuw 24/7 in bed kom te liggen door die verschrikkelijke pijn? Gelukkig kon mijn paniek snel weg, want na een goed nachtje slapen was gelukkig de ergste pijn weg.
De grote eye-opener
Toen de pijn bijna weg was, kwam pas het besef moment. Hoe verschrikkelijk de tijd ook is die je hebt meegemaakt, blijkbaar vergeet je al snel hoe slecht het echt is geweest. Natuurlijk zal ik nooit van mijn leven vergeten hoe mijn leven was, de afgelopen vier jaar, maar de echte details vergeet je. Door een overlevingsmethode die zichzelf automatisch inschakelt zal je altijd tijdens de periode zelf veel bagatelliseren of gewoon laten lijken voor jezelf. Maar na die periode vergeet je de pijn gewoon eenmaal snel.
Conclusie
Na één dag pijn was ik helemaal klaar met de intense kramp en alle gevolgen van dien. Door deze pijn even voor één dag terug te hebben besefte ik mij wel ineens wat voor een soort kracht ik moet hebben gehad om deze pijn vier jaar lang te hebben. Vier jaar lang; dag in, dag uit.
