Dinsdag 7 juni was een bizarre dag. Een werkelijke rollercoaster. Ik had enorm slecht geslapen, Restless Legs Syndrome. Na 2 uur eindelijk geslapen te hebben, werd ik om kwart over 6 wakker.. met weer die helse pijn van en in mijn alvleesklier.
Na het een kwartier aangekeken te hebben, heb ik Esli wakker gemaakt en gezegd dat het echt niet ging. Terwijl hij zich aankleedde werd de pijn zo heftig dat ik besloot een ambulance te bellen. De ambulance was er om 10 voor 7 en deze mannen hebben mij ‘ingeladen’ terwijl ik maar bleef overgeven op de brancard. Op naar het Sophia, maar dat zonder medicatie, want dat kreeg ik niet van deze meneer.. terwijl ik tegen het plafond aan zat van de pijn. Hij bleef ook volhouden dat het spugen door de zwangerschap kwam.. Ik denk dat deze man een opfriscursus nodig heeft om te weten wat een alvleesklierontsteking inhoudt.
Aangekomen op de Spoed Eisende Hulp (SEH) van het Sophia, was het ondertussen niet meer te houden voor mij. De maag-, darm-, en leverarts (MDL- arts) werd gebeld. Dat duurde even voor zij kwam. Toen moest ik wachten op het pijnteam dat mij medicijnen mocht geven. Dit duurde nóg langer. Ik heb werkelijk heel de boel bij elkaar geschreeuwd, de hele dag. De pijn was namelijk alles behalve onder controle.. Er was bloed afgenomen en aan de hand daarvan werd besloten of ik al dan niet opgenomen zou worden, en of ik al dan niet aan de PCA-pomp zou gaan. Dit is een opiatenpomp, gevuld met Fentanyl. Deze pomp bestaat uit 2 onderdelen: via de eerste krijg je continu medicatie, en de tweede is een afstandsbediening waarmee je kunt ‘bolussen’. Dit houdt in, dat je elke 20 minuten bij kunt drukken, en dan extra medicatie krijgt, indien nodig. Helaas ging het fout met het bloed bij het lab, waardoor wij, uitgerekend vandaag, ipv 2 uur, 3,5 uur moesten wachten en ik ondertussen alleen prikjes kreeg met Fentanyl, die 30 min werkten. En dan moest de hele Spoed Eisende Hulp weer mijn gekrijs aanhoren tot het volgende spuitje. Esli vond het enorm zwaar om mij zo te zien en schijnt erg te hebben moeten huilen, puur omdat hij zich machteloos voelde. Hierna werd ik overgebracht naar de verloskamers, aangezien er geen plek was op de Zwangerenafdeling. Gelukkig maar, want hier hadden ze geluiddichte ruimtes en ik was, Jup, nog steeds aan het gillen.
Ook hier moest ik een tijd wachten, dit keer tot het pijnteam terugkwam, omdat zij mij nu officieel aan de PCA-pomp aan mochten sluiten, aangezien ik opgenomen was. Helaas moest het pijnteam, en na hun dienst, de anesthesist de pomp nog 3/4 x omhoog zetten qua dosis over de rest van de dag omdat het niet uit te houden was. Rond een uur of 7 werd ik overgebracht naar de Zwangerenafdeling en kwam ik bij een hele leuke meid op de kamer, die voorheen op de kamer naast me lag, en waar Esli, ik en haar vriend regelmatig mee kletsten. Ze heeft heel lief voor me gezorgd door washandjes koud te maken voor mij. Zij kwam bij mij zitten om een beetje afleiding proberen te geven door wat te kletsen, nadat Esli en mama naar huis waren gegaan. Rond 8 uur werden er controles gedaan en toen bleek dat ik koorts had. Dit is iets wat ik zelden heb en dat ik alleen bij de allereerste ontsteking gehad heb. Mama wist gelijk dat het foute boel was en is direct terug gekomen. Inmiddels lag ik weer te kermen van de pijn. De zuster bleef maar bellen naar de MDL en de anesthesist. Die kwamen na anderhalf uur pas weer langs. Rond 11 uur kwam de gynaecoloog met de anesthesist en haar leidinggevende langs om naar me te kijken en te praten over wat voor plan er was. Een Epiduraal (ruggenprik) was geen optie vanwege de ontstekingswaarde. Toen zij met de kinderarts etc. mij waren gaan bespreken, werd er bloed geprikt en kreeg ik een katheter, omdat ik toch al mijn bed niet meer uit kon. Na hun overleg kwam er uit, dat zij het liefst wilden wachten tot de ochtend om te kijken of de waardes iets gezakt waren, zodat ze mij toch een ruggenprik konden geven en natuurlijk konden laten bevallen.
Daarnaast werd ik overgebracht naar de OCCU, de IC voor zwangere dames. Om 02.00 uur kwam de dokter terug en vertelde hij dat ik van een ontstekingswaarde van 300 in de ochtend, naar 2300 in de avond geschoten was en dat ze de baby gingen halen met een spoed-keizersnede en onder algehele narcose. Dit kon helaas niet anders. Esli mocht niet in de kamer zelf zijn omdat het erg traumatisch kan zijn om je vrouw onder narcose en met een beademingstube in haar keel te zien, maar wel bij de kinderartsen en zo heeft hij Zayne Eliano Jason Juliana geboren zien worden om 03.43 uur op woensdagmorgen 8 juni 2016! Hij huilde gelijk, tot verbazing van alle artsen. Esli is gelijk met Zayne meegegaan naar de Neonatologie waar Zayne de eerste dagen door zou brengen. Nadat ik klaar was op de verkoeverkamer, werd ik ook gelijk naar Zayne gebracht. Zien lukte nog niet echt door de medicatie en narcose. Ik zag alles wazig, maar voelen was het beste wat mij ooit is overkomen..
To be continued..
