Vaste lezers en mensen die mij goed kennen weten dat mijn gezondheid, op zijn zachts gezegd, niet optimaal is. Over mijn gezondheid klaag ik niet vaak. Klagen doe ik bij mijn dokter Love. Waar hij zijn naam aan te danken heeft kun je in een van mijn eerdere blogs lezen. Maar nu bracht mij weer een pijntje in de ruimte waar ik al heel wat uren heb doorgebracht; De Wachtkamer…

De praatjes

Zo was ik verleden week terug in het ziekenhuis. Ik was mooi vroeg dus pakte ik in de wachtkamer een kop koffie en een tijdschrift. Waarom ik er telkens weer in trap om deze koffie uit te kiezen is mij nog steeds een raadsel als ik het bruine langstaand drapje weer proef. Aan lezen kwam ik ook niet toe. Daarvoor werd er om mij heen veel teveel gepraat de wachtkamer

Sappige verhalen in de wachtkamer

Meestal gaan de gesprekken in de wachtkamer over de kwaaltjes die mensen plagen, maar ditmaal had ik “geluk”. Vlak bij mij zaten twee echtparen, die elkaar blijkbaar kenden omdat ze in dezelfde straat wonen. En daar gingen hun gesprekken over. Over die straat. Of beter gezegd: over de ruzie in hun straat. Ik weet dat het niet netjes is maar ik spitste mijn oren. De verhalen waren sappig. Beter dan ik ze had kunnen verzinnen!

Burenruzie

Zo hoorde ik alles over die twee buren die ruzie hebben over de schutting tussen hun beider tuinen. Gezamenlijk in goed overleg neergezet. Beklonken s’-avonds onder het genot van een glaasje bier met veel plezier. Het plezier was inmiddels omgeslagen naar haat want de schutting heeft een notenkleur en dat was niet de afgesproken kastanjekleur. Een rechtszaak tot gevolg en volledige negeren bij het groeten op straat. De overbuurvrouw had vast een verhouding met die “brede” van nummer 63 want die wipte daar letterlijk, en waarschijnlijk, vaak binnen.

De Arts

Vervolgens nu de beiden echtparen heel de straat hadden doorbesproken ging het over de dokter waar ze op zaten te wachten. Hij was goed maar beetje arrogant. De vrouw van een van de echtparen had ook wel een pillen niet gekregen die ze eiste. Dus heel meedenkend was hij toch ook weer niet ging het gesprek over en weer. Naast mij zat een meisje van een jaar of 6 en zat iedereen wat rustig te bekijken. Als de deur openzwaait en de arts verschijnt geeft hij mij een vette knipoog als hij de man voor mij naar binnen roept en zegt daarna: “Hey Ank, hadden wij vandaag een afspraak? Gezellig!“

Stilte

Het meisje van 6 kijkt mij met grote ogen en vraagt aan mij, ken jij de dokter goed? Ik lach naar haar en fluister zachtjes voor de grap: “Ik ben de vrouw van de dokter.” Waarop zij keihard roept, “Deze mevrouw is de vrouw van de dokter!!!” Het werd stil in de wachtkamer, heel stil… De twee echtparen wisten zich even geen houding te geven na het hele relaas over deze arts. Ik hoorde mijn naam en het was mijn beurt bij de arts. “Hoe gaat het met je boek?” vraagt hij als eerste. Ik antwoord; “Weer genoeg inspiratie opgedaan het laatste kwartier. Heb je toevallig het adres van de mensen die achter mij aan de beurt zijn? Dat levert vast nog een mooi verhaal op als ik die straat eens mag bezoeken…”