Ik heb een geheim. Een inmiddels klein publiek geheim omdat ik mijn mond niet kan houden tegen de mensen om mij heen. Het is ook van mijn gezicht te lezen als ik hem weer heb gezien! Ik wil het geheim graag nu met jullie delen.
Mijn vele ziekenhuisbezoeken hebben altijd iets positiefs hoe slecht het ook kan zijn. Mijn arts is namelijk een “HUNK” een “spetter” een “lekker ding” kortom buitengewoon aantrekkelijk. Met zijn zwart golfend krullend haar, donkerbruine kijkers en zijn flair maakt hij niet alleen patiënten maar ook de zusters gek. Zo eentje waar je spontaan een doktersroman van gaat schrijven. Mijn eigen McDreamy!
Periodes waar ik langere tijd in het ziekenhuis verbleef wist ik meteen wanneer de arts op de afdeling was voor visites, zenuwachtig gegiechel van de verpleegsters, haren die nog vlug goed werden gedaan en er werden bij het zusterpakjes nog net niet een knoopje extra opengedaan. Al was ik nog zo ziek, bij zijn verschijning in de ziekenhuiskamer bloeide ik helemaal op! Bijna blij met een extra complicatie omdat hij dan langer op mijn kamer verbleef om onderzoek te doen. ’s Avonds maakte hij vaak nog een extra ronde bij slechtere tijden of ging zijn administratie aan mijn eettafeltje doen om wat gezelschap te zijn in de moeilijke lange avonden en nachten.
Zijn (knappe) aanwezigheid en aandacht maakte pijnlijke behandelingen, onderzoeken en een moeizaam herstel een stuk dragelijker, ik voel mij gezegend met deze toegewijde arts! Zijn Vlaams accent geeft zijn macho uitstraling iets zachts wat hem perfect afmaakt! Door zijn job als oncologisch chirurg pikt hij sportieve patiënten eruit waarmee hij een uitdaging aangaat. Onder het motto “Ik probeer jou te genezen en neem je daarna mee om voor training voor de Mont Ventoux te beklimmen”.
Samen de uitdaging aangaan waarbij hij de laatste kilometers voor de vaak uitgeputte patiënten de patiënt letterlijk naar boven duwt, een symbolische overwinning voor de patiënt op de ziekte waarbij de arts hem letterlijk bijstaat tot het eind. Mijn arts is dus niet alleen mooi buiten…
Regelmatig heb ik controles waarbij ik vaak al een knipoog van hem ontvang achter de balie waar hij telkens de gedane patiënten naar toe brengt. Ik zit daar als een puber te grijnzen en voel mijn handen altijd klam worden. Vriendinnen vechten er bijna om wie mij mag vergezellen bij uitslagen want ik ben niet de enige met deze geheime crush voor dokter love zoals hij al genoemd wordt door de personen die bij nauw bijstaan…
Laatst had ik controle en na een half uur mogen voorzwijmelen in de wachtkamer mocht ik ten tonele verschijnen in zijn spreekkamer, ik nam zittend plaats op het bedje wat in de hoek stond en hij schoof zijn stoel recht voor me, zijn handen brandde op mijn knieën en ik voelde het schaamrood tot ver in mijn hals zich verspreiden totdat mijn roze bubbel uiteen spatte toen hij de meest ontgoochelde woorden uitsprak:
“En? Hoe gaat het met de ontlasting?”
Weg fantasie…
