‘Jean- Luc verliet de afdeling en zat met zijn gedachten bij toeval en verraad, toen hij bijna tegen een wiegje botste dat door een verpleegkundige- de verpleegkundige- de deur werd uit gereden.’ Dit is een typische strofe uit een doktersroman; arts en verpleegkundige ontmoeten elkaar bij toeval buiten het ziekenhuis, zijn erg van elkaar gecharmeerd, en dan op een onbewaakt ogenblik komen ze elkaar weer tegen op hun werkplek en blijken ze elkaars (tijdelijke) collega.
Proberen ze de eerste periode hun gevoelens nog te onderdrukken, al snel blijkt er geen houden aan en ontstaat er een vurige romance. Zo snel als het vlammetje ontwaakt, zo snel dooft het ook weer uit als blijkt dat een van de twee een tragisch verleden heeft, het verdriet is groots, meeslepend en voelbaar. Maar zoals elk romannetje heeft ook dit verhaal weer een happy end, en leven ze nog lang en gelukkig samen.
Lezen is echt mijn grootste hobby, uren kan ik genieten van een goed boek. Heerlijk onder een dekentje op de bank, kopje muntthee in de hand een paar belgische bonbons binnen handbereik. Eindeloos kan ik verdrinken in de personages en verhaallijnen. De woorden die ik lees zet ik om in beelden, ik visualiseer knappe mannen en vrouwen die zich in de meest benarde situaties bevinden.
Guilty pleasure
Thrillers, romans, fictie of non- fictie ik verslind het allemaal. Maar ik heb ook een guilty pleasure: het doktersroman. Ik weet dat het een doodzonde is voor je brein om deze ‘flutromannetjes’ te lezen, natuurlijk doen deze boekjes geen recht aan de titel roman maar soms is het zo heerlijk ongecompliceerd en gemakkelijk vermaak. Regelmatig heb ik hoofdpijn en dan is een boek van Griet Op de Beeck (wiens boeken ik fantastisch vind) gewoon te zwaar materieel voor mijn bolleke, deze vraagt dan om iets luchtigs en simpel en wat is er nu gemakkelijker dan een doktersroman.
Je hoeft je nooit af te vragen hoe het verhaal afloopt want je weet dat ze elkaar vroeg of laat weer (terug)vinden! Natuurlijk stel ik mezelf met regelmaat ook de vraag waarom ik zo kan genieten van het (geheime) liefdesleven van artsen en verpleegkundigen? Waarschijnlijk komt dit deels voort uit het feit dat ik weet dat het echte ziekenhuis leven veel saaier is, ik ben zelf verpleegkundige (geweest) en de werkelijkheid is niet te vergelijken met hetgeen gecreëerd wordt in Grey’s Anatomy, ER, Medisch Centrum West en de doktersroman.
Daar zijn weinig stomende hete rendez- vous’tjes met de arts assistenten, daar kruipt niet iedereen bij elkaar in bed tijdens nachtdiensten en vind er niet continue kruisbestuiving plaats. In het echte leven hebben zij ook gewoon een partner (die vaak niet in het ziekenhuis werkt) en gaan zij na hun werk ook gewoon naar hun hond en kinderen. Geen stiekeme vrijpartijen in het medicijn hok of voetje vrijen tijdens de artsenvisite? Nee, er wordt serieus en hard gewerkt, tijd voor een pleziertje is er nauwelijks.
Toch had ik stiekem gehoopt dat de realiteit iets meer zou lijken op de wereld die geschetst wordt in fictie. Hoe leuk zou het zijn wanneer je net die ene collega zou betrappen tijdens een stiekeme ontmoeting met die nieuwe knappe gynaecoloog; dikke rode blossen op haar wangen, haar blonde haren in de war en haar uniform in de kreukels. Heerlijk toch van die geheime opbloeiende romances tussen de (ziekenhuis)lakens.
Romantiek
Ik hou van de romantiek die vaak beschreven wordt in de doktersroman, zelfs wanneer ik zelf opgenomen ben op de afdeling verzin ik complete verhalen van geheime ontmoetingen in de zusterpost. Vanaf mijn jeugd lig ik met regelmaat in het ziekenhuis, het perfecte beschermingsmechanisme tegen alle pijn en ellende aldaar is ontsnappen aan de realiteit. Als kind waande ik mij in een sprookjeswereld waarin ik veilig kon wegkruipen als het me allemaal even teveel werd. Ik denk ook dat mijn voorliefde voor de doktersroman daar ontstaan is want nu als volwassenen creëer ik van het saaie ziekenhuis leven een spannende real life doktersroman.
Ik zie zogenaamde verlangende blikken van arts assistenten richting hun professoren tijdens de grote visite. Het bedenken van een romantische soap op de werkvloer houd mij op de been om even mijn eigen sores te vergeten. Ik vind het geweldig om mij onder te dompelen in het overzichtelijke leven van een doktersroman, waarschijnlijk omdat een goede afloop gegarandeerd is!
De wereld van een doktersroman is veilig, overzichtelijk en ongecompliceerd eigenlijk alles waar het in mijn eigen leven aan ontbreekt. Mijn eigen leven is onzeker, complex en een goede afloop wordt niet gegarandeerd maar om daar niet continu mee geconfronteerd te worden waan ik mij zo nu en dan in de fictieve wereld van het ‘flutromannetje’, heerlijk!
