Jaren heb ik yogalessen gevolgd, totdat ik ziek werd en ACNES kreeg. Sporten en ACNES gaan niet echt samen dit omdat de meeste bewegingen trigger points zijn en dus extra pijn opleveren.
De sport voor mij
Na mijn laatste operatie was ik erop een gegeven moment weer aan toe eens lichamelijk moe te worden. Ik had wel eens gelezen dat ACNES patiënten zwommen. ‘Zwemmen is goed voor je omdat het net als hardlopen en fietsen een cardiosport wordt genoemd waar je vooral je conditie mee traint. Je traint er al je spieren mee in heel je lichaam. Je lichaam wordt als het ware een soort door het water gedragen. Zwemmen wordt ook veel gedaan om te revalideren na een operatie of een ongeluk.’ Dit las ik in een tijdschrift. Zwemmen, dacht ik, zou dit de sport zijn die mij past? Eigenlijk moet ik bekennen dat ik erg sceptisch was. Toch vond ik dat ik het eerst zelf moest ervaren.
Al het begin is moeilijk
De eerste keren dat ik ging zwemmen, voelde dat erg onhandig en dan vooral het omkleden. Waar liet ik mijn kleren hoe kreeg ik alles in een kluisje? Hoe kreeg ik alles weer uit het kluisje en in een hokje zonder dat alles zeiknat werd na het zwemmen? Hoe droog je je af en kleed je weer om als je eigenlijk de kracht niet meer hebt om überhaupt iets te doen? Een kleine greep uit de dingen waar ik de eerste keer tegenaan liep. Ik moest daarnaast het zwemmen ook heel rustig opbouwen. Mijn conditie was erg verzwakt. Ik begon met 10 minuten schoolslag om daarna 20 minuten al drijvend bij te komen in het verwarmde waterbad.
Opbouwen en verbeteren
Na een paar keer begon ik steeds meer handigheid en routine te krijgen in het omkleden. Om mezelf te belonen na het zwemmen bedacht ik om een heerlijk ruikende en verzorgende bodylotion voortaan in mijn zwemtas mee te nemen. Als ik afgedroogd ben smeer en verzorg ik mijn lichaam ermee. De hele kleedruimte ruikt daarna niet meer na chloor maar naar verse sappige frambozen.
Als een dolfijn in het water
Inmiddels zijn wij bijna een half jaar verder. Zwemmen is echt mijn uitlaatklep geworden. Er zijn wel kleine irritatie puntjes, maar dat ligt dan vooral aan de ‘tuttenclub zwemmers’. De tuttenclub zwemmers, zoals ik ze noem, zijn dames van alle leeftijden die vaak in groepjes of met zijn tweeën zwemmen. Ze houden geen rekening met de andere zwemmers, zijn vooral veel aan ’t kletsen tijdens het zwemmen en stoppen ineens midden in het water met zwemmen. Gelukkig is er op vrijdagochtend een erg fijne badjuffrouw, die extra ballenlijnen in het zwembad legt. Als het nodig is spreekt ze zwemmers erop aan om te gaan coursel zwemmen. Ik zwem dus het liefst op vrijdagochtend zoals je zult begrijpen.
Ik maakte één keer de fout om op donderdagmiddag te gaan dameszwemmen. De gemiddelde leeftijd was 65+ en men zwom met 8 of meer tegelijk en geen ballenlijnen te bekennen. Er werd overal gestopt en vooral veel geroddeld en gepraat. Ik was de jonge vreemde eend in het water die veel te snel zwom. Gelukkig kon ik er om lachen en wist ik meteen dat ik nooit meer hoef te gaan dameszwemmen totdat ik de leeftijd van 65+ heb bereikt.
