Deze week was het donorweek, de week om aandacht te vragen voor orgaandonatie. Je leest mooie verhalen van overlevers, jonge mensen in de bloei van hun leven die door een transplantatie hun leven terughebben. Je leest heldhaftige verhalen van familie van donoren, zij die de dappere keuze hebben gemaakt om hun geliefde partner en/of kind hun organen af te laten staan. Zo bijzonder moedig en hartverwarmend blijven deze verhalen.
Helaas lees je de afgelopen jaren ook steeds meer reacties van tegenstanders, zij zijn fanatiek en fel in hun uitlatingen. Zij vinden het feit dat de donorwet wordt aangepast de grootste fout die de overheid de afgelopen jaren heeft gemaakt, dit omdat het een aantasting zou zijn van ons zelfbeschikkingsrecht. Als je het woord zelfbeschikkingsrecht googled lees je ‘het recht hebben om als individu zelf te bepalen hoe je je leven wilt leiden‘. Direct weet je dan dat dit kant nog wal raakt want ook met de nieuwe wet kun je nog steeds zelf bepalen of je donor wilt zijn, alleen wordt je iets meer gedwongen een keuze te maken.
Ik vind het jammer dat sinds de overheid besloten heeft deze wet aan te passen, er zoveel mensen hun keuze hebben aangepast. Ik snap daar werkelijk niks van, je wilt je organen toch doneren om een doodziek mens een tweede kans te geven, uit medemenselijkheid en vanuit een groot (kloppend) hart?
Donorsysteem
Wanneer iemand in ons huidige donorsysteem besluit zijn organen beschikbaar te stellen kan en mag je er vanuit gaan dat dit een weloverwogen beslissing is, toch wordt zijn besluit op het enige moment dat het belangrijk is teniet gedaan. Waarom wordt zijn donatie- wens niet direct gerespecteerd? Waarom moeten we zijn verdrietige familie voor onmogelijke keuzes zetten? Terwijl de patiënt bij leven actief een ja had geregistreerd moet zijn familie toch alsnog toestemming geven om over te gaan op orgaandonatie. Als je het dan hebt over het inperken van je zelfbeschikkingsrecht kun je niet anders dan toegeven dat juist dit het grote hiaat is in de huidige wetgeving. Ik vind namelijk dat wanneer een persoon duidelijk aangeeft dat hij na zijn overlijden zijn organen wil afstaan, de artsen deze wens gewoon moet kunnen respecteren. Geen moeilijke vragen of lastige gesprekken rondom stervende geliefden, maar een mooi vaarwel voor de donorheld.
Het overlijden van je partner of kind is hard en zwaar, wanneer daar nog een knoop in je maag bij komt over of je wel de juiste beslissing hebt genomen maakt dat het rouwproces extra bitter en taai.
Keuzes maken
Natuurlijk blijft het met de nieuwe wet heel belangrijk om met je partner, kinderen of gezin over orgaandonatie te praten. Ik snap dat het altijd een zwaar en beladen onderwerp blijft maar probeer het wel, ga het gesprek niet uit de weg want het is zo belangrijk om van je geliefde(n) te weten hoe zij tegenover orgaandonatie staan. Wanneer de wet wordt ingevoerd zal je vanaf je 18de verjaardag regelmatig een brief ontvangen waarin staat beschreven dat je je keuze moet laten registreren, doe je dit niet dan sta je automatisch geregistreerd als donor. Op meerdere momenten zal je worden herinnert om actief je wens kenbaar te maken. En natuurlijk hoef je geen donor te zijn, nee is ook een keuze, maar spreek je uit!
Zoals je hebt kunnen lezen doet het nieuwe donorsysteem echt geen afbreuk aan het zelfbeschikkingsrecht want men heeft tot het overlijden de vrijheid om zijn keuze aan te passen. De staat dwingt op geen enkel moment de burger om orgaandonor te zijn, men dwingt alleen de burger om een juiste beslissing te nemen!
