Als er een Orgaan Voor Dopingcontrole zou bestaan bij chronisch zieken, denk ik dat ze veel werk zouden hebben. Voor velen van ons is medicatie nu eenmaal een levenslijn. Met het WK voetbal en weer eens zo een van mijn gedrogeerde dagen nog vers in het geheugen, moest mijn brein terugdenken aan die andere grote jaarlijkse sportwedstrijd: de Ronde Van Frankrijk.
Radiobericht
Ik herinner me namelijk een radiobericht toen de zomer op zijn einde liep. De grote sportwedstrijden waren afgelopen, de dopingcontroles wat minder frequent. Toen hoorde ik daarover iets heel grappigs op de radio. Het feit dat in de wielerwereld meer en meer coureurs betrapt worden op het gebruik van tramadol. Ik viel bijna om van het lachen. Er zijn dus mensen die als beroep geld verdienen met snel en efficiënt (lees: rechtdoor in plaats van zwalpend) rijden en dan de boel doelbewust gaan opvrolijken met een shotje tramadol? Hi-La-Risch.
Dopingcontrole
De dopingcontrole is nog niet aan mijn deur verschenen, maar toch kon ik het niet helpen dat er allerlei visioenen van mij verschenen in een strak wielrennerspakje. Afgetraind zou ik mezelf niet noemen maar een zeer gestroomlijnd lichaam heb ik wel. Ik sta “scherp” kortom. Maar als mijn wielerbaas me zou opdragen om voor een belangrijke wedstrijd toch maar even aan de tramadol te gaan, dan zou die arme man zich dat stevig gaan beklagen de komende dagen. Laat ik het zo zeggen: geen wonder dat er zoveel valpartijen voorkomen in het peleton.
Tramadol en ik
Ik en tramadol, wij hebben een bijzondere relatie. Kort gezegd: ik haat het spul en het spul houdt ervan mij te tergen. Toch heb ik een flesje van het goedje standaard in huis. Ik wil het niet nemen, maar soms kan het niet meer anders en moet ik wel. Het is dat of erin blijven, zoiets. Mijn darmen zijn mijn gevoelige plek en zij delen mijn onvrede rwat betreft die tramadol. Dat goedje maakt de dingen in mijn darmen nog erger, wat een grote motivatie is om het niet te nemen. Anderzijds… nu ik er zo over nadenk, geblokkeerde darmen kunnen misschien wel een voordeel zijn tijdens wegritten van meer dan 200 kilometer. Dat zie ik ook wel in.
Stonede kip op koersbenen
Tweede reden om het niet in te nemen, is meteen ook de reden waarom ik het radiobericht zo hilarisch vond. Dus. Ik weet het, ik weeg weinig. Dat speelt uiteraard ook mee. Maar laat ons zeggen dat ik een gevoelig typetje ben. (Niet enkel in het geval van tramadol). Dus als ik het neem, is het een lagere dosis dan aan een baby gegeven wordt. Haalt dat de pijn weg? Nope. Maar meer druppels ook niet, dat is eigen aan mijn tramadolreactie. (En van vele anderen) Maar het maakt me wel tot een stonede kip die eerst opgefokt ervan wordt (zou ik dan snellere koersbenen hebben?) en dan in een roes belandt waardoor mijn lichaam een tikje minder uitgeput raakt van de pijn. Ik geef toe: dat is een wielervoordeel: de pijn kan je minder schelen. Gesteld dat je nog zou weten hoe je nu ook weer moet trappen.
Wedstrijdfavoriet?
Meer druppels innemen dan de babydosis is onveilig voor mijn overleven alleen in huis zeg maar. Soms moet het, soms kan het niet anders. Maar of een belangrijke wedstrijd voor mijn zo een aanleiding zou zijn? Ik denk het niet! Het zou immers betekenen dat ik de komende twee dagen niet recht zal kunnen rijden, trager in plaats van sneller zal trappen, ( zeg maar zwalpen) gesteld dat ik op de fiets zou kunnen blijven zitten. Laat staan dat ik dan nog zou weten wat een fiets nu ook weer is. Ik zou foute beslissingen nemen met mijn brein in slow motion en mijn (diepte)zicht of beter gezegd het gebrek eraan, zou voor ongelukken zorgen. (Lees: overal tegenaan knallen enzo.) Onderhoudende televisie zou het wel opleveren. Dat wel.
Betrapt
Dus als ik betrapt zou worden met een shotje tramadol in mijn lijf na dopingcontrole en ik uit de wedstrijd zou gezet worden, zou er niks verloren zijn voor mijn ploeg. Zelf zou ik stiekem opgelucht zijn. Want het enige wat ik zou willen is dat strakke wielerpakje uittrekken en uitgeput in mijn bed vallen en verdwijnen in mijn roes van roze olifantjes…
